Ik heb even een plek nodig om mijn hart te luchten. Ik heb nog een wens voor een derde, mijn man zei dat hij twijfelde. Ik slik geen pil. Ik herinner hem aan een condoom. Soms doet hij hem om, soms niet. We zijn in februari dit jaar zwanger geraakt, wat eindigde in een tubaire abortus. Toen het HCG eind april op 0 stond, werd ik in mei weer zwanger, maar was te vroeg met testen en werd ongesteld (biochemisch zwangerschap). Toen ik het deelde met mijn man (toen ik nog niet ongesteld was geworden) begon hij over een abortus. Hij wilde geen 3e kind meer door alles wat we hebben meegemaakt. (3 vroege miskramen, 1 biochemisch, 1bbz en twee hele zware zwangerschappen) (Dit terwijl hij via videobellen op uitzending aangaf dat het kindje welkom was (bbz) en dat hij hoopte dat het goed ging) Dit was dus blijkbaar een leugen. Nu is hij de duurdere spullen die we hadden als babyuitzet van de eerste twee, zonder overleg aan het verkopen. Denk aan een mammarroo en babyfoon met camera. Ik heb aangegeven dat ik hier niet aan toe ben, maar hij ging toch door met de verkoop. 'Voor mij is het definitief, er komt geen 3e meer'. Ik ben vanaf april thuis wegens overspannenheid door alles wat er is gebeurd. Ik werk nog therapeutisch en start binnenkort therapie. Ik heb proberen uit te leggen dat zijn gedrag mijn herstel niet ten goede komt. Het is ook niet zo dat we het geld wat krijgen door de verkoop nodig hebben. Ik kan niet over mijn gevoel praten, want mijn man heeft een instelling van: het is al 6 maanden geleden, we moeten verder. Ik heb het gevoel dat het 3e kindje voor hem nooit welkom was, maar hij wel laks omgaat met condooms. Het voelt alsof hij verwacht dat ik zo over mijn droom heen kan stappen en mijn verdriet maar achter me moet laten. Maar ik zit nog vol in de rouw om wat had kunnen zijn. Ik ben vanbinnen kapot en kan geen kant uit met mijn emoties. Ik zal nooit meer zwanger raken, nooit meer een kindje dragen, nieuw leven op de wereld zetten, geen kleine baby meer in mijn armen dragen, geen eerste hapjes en stapjes... Ik weet niet of ik het kan accepteren en een plekje kan geven. Ik hoop het wel, maar voor nu voelt het onmogelijk.
Je man is heel duidelijk dat hij geen derde meer wil. Hij zegt dat en verkoopt de babyspullen. Dat is een erg pijnlijke boodschap als jij nog wél graag een kindje wilt. Tegelijkertijd moet je accepteren dat hij geen kinderwens meer heeft. Desnoods met professionele hulp. Anders gaat dit ten koste van jullie twee kindjes en waarschijnlijk ook je relatie.
Daarnaast is het tijd voor een volwassen gesprek over anticonceptie. Hij wil geen kinderen meer maar ook niet altijd een condoom gebruiken. Dat is geen fatsoenlijke anticonceptie. Hier ligt een verantwoordelijkheid voor beiden om te zorgen dat een volgende zwangerschap uitblijft.
Heel veel sterkte toegewenst! Een miskraam is heel ingrijpend en om net daarna te horen dat hij geen derde meer wil komt dan extra hard aan. Je emoties en gevoelens schieten na een miskraam vaak alle kanten op. Wijze woorden en raad heb ik niet, ik hoop dat jullie samen uit een keuze komen waar jullie beide achterstaan 💖
Zoals ook door anderen aangegeven; ik denk dat het bij jullie ontbreekt aan écht goed communiceren; elkaar écht proberen te begrijpen, en even aan de kant zetten wat jullie beiden zelf willen. Misschien kan er een therapeut met jullie in gesprek? Ik snap dat jij nog een derde wil, aan de andere kant hebben jullie er nu twee en is een derde een heftige beslissing, zeker na alle ellende die jullie doorstaan hebben. Als hij dat niet wil, is het op een gegeven moment ook iets wat je moet accepteren. Maar uiteraard niet schoorvoetend (dat het zoiets is waar je hem jullie leven lang verwijten over blijft maken), maar na goed gesprek.
In ieder geval is de redenering “nooit meer dit, nooit meer dat” een wat dramatische/negatieve; tuurlijk is dat jammer, tuurlijk mag je daar verdrietig over zijn, maar denk ook aan wat je wél hebt.
Heel veel sterkte toegewenst! Een miskraam is heel ingrijpend en om net daarna te horen dat hij geen derde meer wil komt dan extra hard aan. Je emoties en gevoelens schieten na een miskraam vaak alle kanten op. Wijze woorden en raad heb ik niet, ik hoop dat jullie samen uit een keuze komen waar jullie beide achterstaan 💖
Het is lastig maar beide moeten jullie keuzes gerespecteerd worden, zowel die van jou als van hem. Heb je het wel eens van zijn kant bekeken, het feit dat jij hem niet respecteert in zijn keuze voelt wellicht voor hem het zelfde. Als buitenstaander machteloos de situatie mee maken kan voor hem reden zijn geen 3e te willen. Jullie hebben beide je reden en moeten er samen uit komen. En als je wens groot blijft maar die van je man echt niet zal je een keuze moeten maken.
Toch zullen je ook moeten accepteren als jouw partner uiteindelijk echt geen 3e kind meer wil. Zeker gezien jullie achtergrond (miskramen, zware zwangerschappen en reflux kindje) snap ik dat ook wel. Soms is het voor de een eerder genoeg dan voor de ander, hoe lastig ook. Wel goed proberen te praten erover, dan voorkom je misverstanden en elkaar verkeerd interpreteren.. Veel sterkte met het verwerken van je bbz, dat is niet niks en geen schande als dat even duurt. En mannen ervaren en verwerken die dingen toch anders dan vrouwen, is ook mijn ervaring.
Ik heb ook veel verdriet gehad van een miskraam en dat ik ons andere kindje van de tweeling ben verloren. Ik wilde toen ook heel graag een derde kindje, maar mijn man ook niet. Hij wilde uiteindelijk zichzelf en ons behoeden voor eventueel nog meer verdriet. Verdriet dat het fout kon gaan. En ik zou een derde ks moeten en dat is ook niet zonder risico. Wij hebben lang gepraat en ook hij wilde wel spullen verkopen. Maar omdat ik dat nog niet kon heeft hij het eerst gelaten. Uiteindelijk zag hij ook mijn verlangen naar nog een kindje en nu is onze dochter alweer 3 maanden. Samen hebben we wel besloten dat het niet nog eens zal gebeuren. Ik sta daar echt achter. Ik zou wel in gesprek gaan met je man. Ook daarbij bedenken dat hij anders rouwt dan jij. Hij kan er makkelijker over heen stappen voor jou gevoel en misschien is dat wel helemaal niet zo. Het doet hem ook wat om jou zo verdrietig te zien en dit is zijn reactie om je te helpen en te beschermen. Maar om de verkoop door te zetten is ook niet helemaal ok.. probeer elkaar te vinden. Maak ook duidelijk afspraken over wel/niet condoomgebruik. Het is ook verwarrend voor jou of zelfs hoopvol. Vraag hem om de ruimte om aan jezelf te kunnen werken en dan daarna samen de spullen verkopen wanneer jij bijvoorbeeld ook zo ver bent. Stap voor stap. Misschien dat wanneer jij weer goed in je vel zit en nog steeds de wens voor een derde kindje hebt het beter bespreekbaar is. Dan is je jongste kindje ook weer wat ouder en gaat het nog beter met de reflux. Geef elkaar de tijd en ruimte. Hebben wij ook gedaan. Dikke knuffel
Ik herinner me nog dat je jongste heel veel huilde door reflux en kma dacht ik, en dan alle andere zwangerschappen voor jou heftig waren, of geen prettig einde gekend hebben. Zou je partner niet zo reageren uit zelfbescherming? Omdat hij ziet hoe diep je zit na je bbz? Natuurlijk moet hij zijn verantwoordelijkheid nemen qua anticonceptie. Je man zit toch vaak op uitzending he? Hij is misschien bang dat het te zwaar zou zijn voor je ofzo? Ik probeer even de gedachtengang van je partner te volgen, omdat je al hele goeie antwoorden hebt gehad hieronder voor jezelf enzo. Soms zit ons verdriet zo hoog en diep dat we niet meer aan de ander denken, of toch niet aan zijn of haar verdriet. Doet men iets uit zelfbehoud van zichzelf en de situatie…
Hoe dan ook. Veel sterkte. Ga in gesprek. Enkel praten werkt. Spreek uit, verwijt niet. Luister zelf en vraag ook dat hij je gevoelens en gedachten beluisterd.
Ergens zijn jullie beiden in rouw. Om wat niet is, wat had kunnen zijn, en om wat wel is. Het zijn rauwe gevoelens. Praat met elkaar. Zoek troost bij elkaar
Bedankt voor je reactie. Klopt, onze jongste heeft verborgen reflux, nu nogsteeds maar goed onder controle met medicatie. Het valt hem ook heel zwaar. Hij zegt ook steeds ik wil dit alles niet meer. Doelend op dat het mis kan gaan en de zware zwangerschappen. Hjj staat volledig machteloos en alles dan. Het heeft er ook flink ingehakt allemaal. Dit uitte hij tijdems de bbz Maar vervolgens gebruikt hij meermaals geen condoom ondanks dat ik hem voor z'n hoofd wapper en letterlijk zeg: ik kan zwanger raken. Wat vervolgens ook gebeurde. Dus door zijn daden spreekt hij zijn woorden tegen. Dus dan denk ik weer van ooh hij wil het toch etc. Hij is niet meer in rauw. Hij zegt zelf dst we in andere hoofdstukken zitten waardoor het moeilijk is elkaar te begrijpen. Hij vindt het ook lang duren bij mij. Dus ik durf mjnn gevoel niet meer te delen, omdat het voelt alsof daar geen ruimte voor is. Want in zijn ogen is het geweest, voorbij, accepteer het en ga door. Maar zover ben ik nog niet.
Ook in rouw heb je meerdere 'hoofdstukken'/fasen die zich vaak blijven herhalen voordat je bij fase 5 beland, en dan nog is de pijn niet weg maar als het goed is wel wat gesleten. Ik vind het een beetje kort door de bocht om te zeggen dat je man niet rouwt. Het kan heel goed dat jullie in een andere fase zitten en het is wel duidelijk dat jullie er op een hele andere manier mee omgaan. Ik kan me je boosheid voorstellen, maar het helpt je helaas niet. Probeer een beetje rustiger te worden zoek afleiding, en probeer als je wat rustiger bent eens zonder boosheid na te denken over de situatie en met hem in gesprek te gaan. Ik wens je heel veel sterkte en een rustige nacht.
Misschien herken je hier iets in (gepikt van google): De vijf fasen van rouw volgens het Kübler-Ross model
Fase 1: ontkenning; Deze eerste fase geeft aan dat men in eerste instantie ontkenning voelt van het slechte nieuws. ...Fase 2: woede. Als de waarheid tot iemand is doorgedrongen ontstaat er vaak boosheid. ...Fase 3: onderhandelen. ...Fase 4: depressie. ...Fase 5: aanvaarding;
Het is lastig.. net nog even gepraat en hij zegt dat hij het wel welkom was, als het zo was. Maar zijn wens was niet zo groot, dus zei hij wat hij dacht dat ik wilde horen (we proberen nig wel voor een derde) Toen ik vroeg of hij het erg vond dat het kindje er niet kwam, zei hij dat hij het vooral erg vond voor mij. Toen vroeg ik hoe hij het dan ervaarde en zei hij: na een dag flink balen was het wel klaar, daarna was ik vooral bezig met hoe het met jou ging. Ik snap wat hij bedoelt, maar balen doe je als je club heeft verloren.. Maar dit is wel zijn realiteit. Daarna heeft hij het geaccepteerd en gaat hij verder. Het is voor mij denkik heel moeilijk dat hij dit kan zeggen en zo heeft gevoelt.. terwijl voor mij de grond onder mijn voeten wegzakte. Hij zegt ook dat er in onze beleving en verdriet hierin een heel groot verschil zit. Dat maakt het er over praten nog lastiger.
Uiteindelijk zijn het ook jou spullen die hij zonder overleg verkoopt.. zou hier ook niet blij mee zijn! Wat betreft zijn laksheid met een condoom gebruiken etc, hij weet hoe een vrouw zwanger raakt toch. Dus als het straks wel weer gebeurd mag hij daar ook niks over zeggen als hij ze de ene keer wel wil gebruiken en de andere keer weer niet. Ik zie dat je 2e kindje nog klein is, hier ging het ook maanden zo. Ik wilde wel een 3e, hij niet.. alle spullen hadden we ook weg gedaan (wel samen besloten) en uiteindelijk toen onze 2e 2,5 jaar oud was wilde hij ineens toch een 3e. Nu zijn we gezegend met onze 3 kinderen! Praat met elkaar, geef ook aan hoe jij erin staat en hoe jij je voelt. Blijf dit ook doen, ook jij hebt recht van spreken en hij hoort ook te luisteren naar jou gevoel! Ik hoop dat jullie er samen uit komen, en dat jullie beide eens zijn met wat jullie ook besluiten.
Dat laatste hoop ik ook. Hij zegt alleen als ik het niet wil, wil ik het niet. Snap ik, maar dat betekent niet dat we niet erover kunnen blijven praten. Maar zo doet hij wel. Hij zegt ook dingen als: je lichaam heeft het niet voor niets zo gedaan.. dat doet zeer.. Het was hier na de 1e idd ook twijfel voor de tweede. Net voordat de eerste 2 was waren we weer zwanger.
Kan het zijn dat je man de spullen verkoopt omdat hij het te pijnlijk vind om de spullen steeds te zien? Dat het te confronterend is? Als dat zo is, zou je ze zo lang misschien bij iemand anders kunnen bewaren totdat ze nodig zijn of totdat jullie er allebei aan toe zijn om dit hoofdstuk af te sluiten?
De babyspullen staan al opgeborgen, uit het zicht. Ik denk niet dat het hem zeer doet, want hij zegt 'wat we niet meer in het zelfde hoofdstuk van het boek zitten'. Doelend op dst 6 maanden lang is en hij al verder is gegaan en door wil. Hij zegt letterlijk dat ik er niet in moet blijven hangen. Hij snapt niet wat dede situatie en zijn acties met mij hebben gedaan. Al zegt hij van wel. Maar ik had voor de verkoop aangegeven niet te willen verkopen, dar ik er niet aan toe was. Maar hij heeft toch doorgezet. Achteraf zegt hij dan niet te beseffen dat het zoveel met me deed. Maar ik was toch vrij duidelijk. Nu pas zegt hij 100% te weten dat hij geen 3e wil, maar dat gooide hij me toe toen ik zei niet 't willen verkopen. Dus niet eens rustig op de bank als de kinderen jn bed liggen. Niet echt tactvol dus. Ij heb hem wel gezegd dat er verder niets verkocht wordt voordat ik het wil. Hij had het wiegje namelijk ook al tekoop aangeboden.. 😔
Oh, wat een ontzettend nare situatie! Heel veel sterkte in ieder geval! Mijn moeder heeft al verschillende keren gedreigd al het babygerief wat op mijn zolder staat te verkopen omdat zij me toch geen moeder meer ziet worden. Tot zo ver ik weet is het hier bij dreigen gebleven (ik kan niet tot op zolder om te zien of ze spullen heeft weg gedaan). Het idee alleen al telkens ze mij dat zei deed mijn maag in één krimpen dus ik kan me heel goed inbeelden dat het erg pijnlijk en emotioneel is om je man alles te zien verkopen! Wat een verwarrende signalen stuurt je man je ook... ik hoop voor jou dat jullie hier toch een goed gesprek over kunnen hebben. Hij moet toch ook zien dat jij hier zo onder lijd? Ik kan me niet voorstellen dat dit hem niets doet. Iedereen gaat anders om met bepaalde situaties maar je moet in zekere mate toch ook zorgen dat je elkaar en elkaars verdriet niet uit het oog verliest.
Bedankt voor je reactie.. ik begrijp zijn kant zeker. 4x mis gegaan, 2 goede maar hele zware zwangerschappen. Voor mij waren die makkelijker te dragen als voor hem. Na de 1e had ik door (onbewuste) angst uitvalsverschijnselen en chronisch pijn. Mijn man deed toen heel veel. Het heeft me 9 maanden gekost de oorzaak te achterhalen en te herstellen. Hiervoor natuurlijk door de medische molen geweest. En ingeleid wegens pre eclampsie (37.1 weken) Bij de tweede tussentijds bloedverlies n moest mijn hart te hard werken. Ik mocht met 26 weken niet meer werken. Daarna ook diabetes. Toen ook ingeleid met 37.2 weken. Bij de tweede was hij ook heel afstandelijk in de zwangerschap. Pas toen ik met weeën in het ziekenhuis kwam met 35 weken en ze zeiden: als het komt mag het komen, we houden het niet tegen. Pas toen durfde hij zich te hechten. (Hij kwam toen pas zelf achter de reden waarom, kmdst hij bang was de baby te verliezen). Ik snap echt waar hij vandaan komt, echt. En ik respecteer zijn gevoel hierin ook. Maar wat ik niet snap zijn de gemixte signalen. En ik vind het ook heel lastig dat hij nu zegt dat ik het snel moet accepteren, want het wordt alleen maar zwaarder voor het gezin. Maar ik zit vast in mijn verdriet en hij niet meer. Ik ben overspannen thuis door alles wat er is gebeurd. En eigenlijk legt hij nu de last die ik er aan ondervind volledig bij mij neer. Want ik moet maar snel 'beter worden'. Maar een zwangerschap gebeurd door een daad van twee personen. Hij kiest voor geen condoom, weet van mijn wens en legt nu de gehele draaglast bij mij.. dst doet gewoon zeer. Hij zegt me te snappen, maar eindigd met dus je moet het maar snel accepteren want het wordt alleen maar zwaarder voor het gezin.. dus hij snapt het niet.
Ik kende je verhaal niet echt maar ik zie wel waar zijn schrik en pijn vandaan komt. Ik bedoelde ook niet dat jij hem niet snapte, eerder krijg ik de indruk dat hij jou niets snapt. Rouwen kun je niet dwingen, er bestaat niet zoiets als een schakelaar om je over verdriet te zetten. Handig zou het wel zijn. Door jou te dwingen zal hij het jou enkel moeilijker maken en zal het nog langer duren voor je dit een plaats kan geven vrees ik. De gemixte signalen maken het volgens mij enkel nog moeilijker voor jou. Ik wens je echt heel erg veel sterkte!
De reactie die ik gaf komt idd niet overeen met wat ik reageerde. Deze moest denkik ergens anders staan. Het lijkt me heel moeilijk dat je moeder dat soort dingen zegt. Vooral als de wens nog zo groot is.. Hij geeft idd aan dat het voor hem vooral moeilijk is mij zo te zien. En dat hij door mijn verdriet de ruimte niet zag zijn gevoel te delen: ik wil geen derde meer. Hij ziet nu wel in dat zijn gedrag niet overeenkomt met zijn daden. En wat dat te weeg heeft gebracht.
Ik denk dat hij zelf ook angstig is voor een volgendende zwangerschap en verdriet heeft van alles wat er gebeurd is... alleen laat hij dat niet zien. al geeft dat geen reden om zomaar alles te verkopen voor zn eigen wil. ik zou er toch goed proberen over te communiceren met je man dit is echt belangrijk anders raak je elkaar echt kwijt op den duur ben ik bang.
Door alles wat er is gebeurd wil hij idd geen derde meer. Maar als ik hem dan wijs op het condoomgebruik krijg ik alleen een ja dat was niet slim. Toen ik zei: dan laat je je steriliseren, zei hij ja dat is niet nodig (doelend op dat we deze maand maar 1x sex hadden) voor mij was de reden juist zijn lakse condoomgebruik en mijn daarop volgende valse hoop. Ik snap echt dat het nu voor hem klaar is. Maar de manier waarop hij zegt dat ik het maar snel moet accepteren want het hele gezin lijdt er onder... ja dat gaat weer zo veel bruggen te ver. Misschien bedoelt hij het niet zoals het er staat, maar het doet wel zeer.
Klinkt heel egoïstisch van hem allemaal en 0.0 verantwoordelijkheid willen nemen. Denk dat een goed gesprek hard nodig is.. ik zou hier niet mee willen doorgaan, je partner dient je steun en toeverlaat te zijn OOK ALS jullie het niet eens zijn. Want niemand is het altijd eens..
Neejoh zonder overleg die spullen verkopen, dat kan echt niet! Ik zou heel boos en verdrietig zijn ):
Ik hoor vaker dat mannen uit het leger heel hard kunnen zijn, door wat ze meemaken en hoe ze getraind zijn? Ik zie de struggles in communicatie bij 2 stellen van heel dichtbij. Alsof de mannen uit bescherming een stuk gevoel hebben uitgeschakeld. Als hij ervoor open staat zou ik eens samen met een professional hierover praten. Veel stellen nemen veel te laat de stap naar relatie therapie bijvoorbeeld, dan heeft het vaak geen nut meer. Op deze manier zou ik niet samen kunnen leven hoor. En als hij die condoom niet altijd om doet dan weet hij wat het risico daarvan is. En abortus als simpele oplossing zien? No way, een fysieke en mentale aanslag voor de vrouw.
Nou ja zeg.. wat egoïstisch.. zo communiceer je niet in een relatie. Sowieso als het dan “ definitief is” neemt hij maar de stap naar een sterilisatie.. Wat als je nou weer zwanger wordt? Een kind is bij bevruchting al leven. Gewoon maar abortus als een soort oplossing in z’n familie planning? Belachelijk. Respectloos gedrag tegenover jou en het leven.
Even een ander perspectief/interpretatie: destijds was een derde kindje wél welkom, maar daarna heeft hij bedacht dat een derde kindje niet verstandig is omdat het proces hels is voor jou/jullie? Een stukje bescherming voor jou, hemzelf en de andere kinderen? Dat klinkt heel anders dan "hij heeft gelogen". Afijn, het is maar een idee. Qua communicatie lijken jullie op dit punt langs elkaar heen te communiceren, ik hoop voor je dat dit beter wordt!
Dat denk ik inderdaad ook, je zit nu overspannen thuis. Wat als daar nog eens een keer iets boven op komt als het niet goed gaat?? Ik begrijp hem best, maar ik begrijp jou ook! En dat van die spullen kan echt niet. Jullie morgen goed met elkaar praten.
Dit klopt, maar ik doelde erop dat hij had gelogen door te zeggen dat het welkom was, diep in zijn hart was het dat niet. Net nog een gesprek gehad waarin hij eindigde met: dus ga het accepteren.. Hoe langer het duurt, hoe zwaarder wij het als gezin gaan krijgen.. Serieus?! Ik ben altijd duidelijk geweest in mijn wens. In het gebruik van een condoom en alles wat daarbij komt kijken als je het niet doet. Maar ik mag nu wel alles alleen doen. Ik moet het hardst werken van iedereen. En hop, doe het snel, want de kinderen lijden er ook onder.
Wat hij allemaal zei op uitzending, hoeft niet perse een leugen te zijn geweest. Misschien meende hij dat wel oprecht maar is hij van gedachten veranderd over een derde kind, na de bbz. Het is niet niks wat er de afgelopen jaren allemaal is gebeurd, daardoor kan iemand écht wel van gedachten veranderen.
Maar goed.. Hij houdt verder totaal geen rekening met jou en je gevoel. Maar dit was in het verleden niet anders, toch? Ik herinner me hier en daar wel wat topics en/of blogs van je 😅. Ik zou hier ook heel boos e verdrietig om worden, van iemand die 0,0 rekening houdt met mij en mijn gevoel.. Dus wat dat betreft begrijp ik je wel.
Je man houdt totaal geen rekening met jouw gevoelens. Maar dat was in het verleden niet anders. Maar iemand die zo respectloos met mij zou omgaan, daar zou ik ook boos om worden.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (48) Verversen