Ik moet iets kwijt. Mijn man en ik zijn momenteel aan het proberen om zwanger te worden van ons eerste kindje. Echter, niet op een ' normale manier'... Vanwege de situatie van mijn man is het voor ons helaas niet mogelijk om natuurlijk zwanger te worden. Al twee jaar op de wachtlijst voor het ziekenhuis, maar tot nu toe nog niks van gehoord. In de tussentijd zijn we zelf opzoek gegaan en inmiddels hebben we een donor gevonden waarmee we zijn gaan proberen (zonder gemeenschap, uiteraard :) ).
Behalve mijn partner weet niemand hiervan. Best lastig soms omdat je toch tegen dingen aanloopt. De teleurstelling als een poging niet lukt en je moet dit delen met zowel je partner als je donor, de druk/hoop dat het lukt omdat elke poging toch meer voorbereiding/planning vereist. Daarnaast erg frustrerend om vriendinnen te hebben die wel natuurlijk zwanger worden. Het is niet erg, en ik ben ENORM blij dat we een donor hebben gevonden die hier voor open staat, maar neemt niet weg dat het soms best lastig is...
Zo, hart een beetje gelucht. En we gaan vrolijk verder in de hoop dat we dit jaar een wondertje mogen verwelkomen.
Dit is het handige van een forum als dit. Dat je eens je hart kunt luchten bij mensen die zich makkelijker kunnen inleven in je situatie zonder dat je omgeving op de hoogte is. Heel veel succes en wat fijn dat je zo'n begripvolle donor hebt gevonden!
Weet je zeker dat je niet per ongeluk op een wachtlijst voor IUI met onbekende donor staat ipv met bekende? 2 jaar klinkt echt niet kloppend. Wij konden zelf echt heel snel terecht, ook in coronatijd hebben we hooguit een paar cyclussen over moeten slaan. Anders eens kijken of de wachtlijsten bij een ander ziekenhuis korter zijn of wachtlijstbemiddeling bij de zorgverzekering aanvragen.
Wat moeilijk meis? Maar toch vraag ik mij iets af. Waarvoor staan jullie exact op de wachtlijst? Ik heb nog nooit gehoord van zo'n lange wachtlijst (behalve orgaandonatie). In NL zijn wachttijden voor iedere behandeling online in te zien. Ik neem aan dat er toch regelmatig contact met het ziekenhuis is?
Daarbij vraag ik mij nog iets af. Stel, je raakt zwanger van die donor. Ga je dat ook geheim houden voor de buitenwereld en voor je kind? Waarom ben je zo bang voor reacties van buitenaf?
We staan op de wachtlijst voor IUI mbv donorzaad. We hebben meerdere keren gebeld en gemaild, maar begrepen dat door corona de wachttijd voor IUI erg is opgelopen.
Ik ben opzich niet bang voor de reacties van buitenaf. Het is meer dat ik niet wil dat mensen zo m'n (eventuele) kind gaan kijken. Ik wil daar de aandacht niet op vestigen, maar gewoon 'zo normaal mogelijk' houden. Klinkt gek, ik weet het ook niet goed eigenlijk.
Waarom maak je het jezelf zo moeilijk? Wij hebben een lesbisch stel in onze omgeving en ik kijk niet anders naar hun kind. Kind heeft gewoon 2 moeders. Punt. Ook een stel met 3 pleegkinderen in de omgeving, een stel waarvan de man ongeneeslijk ziek is en via een traject toch een kind hebben kunnen krijgen. Misschien ben ik op een bepaalde manier juist wel blijer voor deze mensen.
Weten mensen in je omgeving ook niet dat je man onvruchtbaar is?
Zoiets voor je houden gaat niet om bang zijn voor reacties van anderen. Het is niet alleen je eigen verhaal dat je met de buitenwereld deelt, maar ook dat van je kind. Wil je kind dat wel? Plus je omgeving weet het dan lang voordat je kind het weet, wil je dat wel? Wij laten dat delen liever aan onze kinderen zelf. En daarbij is er ook zoiets als privacy, niet iedereen hoeft alles van je te weten. En lang niet iedereen kan z'n mond houden, zoiets gaat vaak toch rondzingen.
Natuurlijk is dat lastig! Heel menselijk hoor. Je wil zo graag een kindje, dat het best even steekt als de een na de ander dat wel lukt en jullie nog niet. Zou gek zijn als je dat niet voelt. Staat los van het hen gunnen en blij voor ze zijn. Dat heb je natuurlijk ook. Die gevoelens kunnen naast elkaar bestaan. Laat dat ook maar zo zijn, je hoeft het niet te onderdrukken. Wat een lange wachtlijst inderdaad! In NL? Bel je daar wel achteraan?
Wij hebben 3 kinderen via IVF en daar weet onze omgeving niets van. Alleen naaste familie (ouders, broers, zussen) hebben we het achteraf verteld tijdens de eerste zwangerschap. Hele bewuste keuze om dit niet te delen. We hadden er veel redenen voor. We wisten gedurende het traject niet wat er allemaal.nog bij kwam kijken en of we dat wel wilden (blijven) delen, maar eens gedeeld weet iedereen er van en kun je niet meer niet niet delen. Gezien bij vrienden, die heel open waren in hun traject en uiteindelijk een donor nodig hadden. Dat laatste hadden ze liever niet gedeeld, maar iedereen wist toen al dat hij onvruchtbaar was gebleken in het traject. En liegen daarover voelde ook niet goed, maar ze hebben er moeite mee dat iedereen wist dat hun zoon via een donor kwam. Ik heb zelf nooit behoefte aan steun van anderen gehad, ik kon er met mijn man goed genoeg over praten, samen hebben we hele wandelingen vol gepraat. Dat niemand het wist, hielp ons om het behapbaar te houden. Onderdeel van ons leven, maar niet allesoverheersend omdat we ook delen hadden waar het even niet bestond. We wilden geen goed bedoelde opmerkingen, geen ongevraagde tips, geen stiekeme blikken, geen medelijden, geen gesprekken op momenten dat je er helemaal niet op zit te wachten. Dat hebben we gezien bij anderen, je ontkomt er bijna niet meer aan zo voelde dat voor mij. Niet delen betekende voor mij lucht. We wilden er ook niemand anders er mee belasten, ze met zorgen opzadelen. Onze ouders zouden slapeloze nachten hebben gehad. We wilden zelf bepalen wanneer we er wel en niet mee bezig waren en niet constant die 'olifant in de kamer' met ons meenemen. Daarnaast wilden we het ook aan onze kinderen zelf overlaten wat zij wel en niet wilden delen later. En willen we eerst aan hen kunnen vertellen hoe en wat zonder dat iedereen om hen heen dat al weet. Nou ja, hele rits aan argumenten. Het hielp mij wel om er af en toe even aan te denken. Soms wil je wel even je verhaal doen, maar eens verteld blijft het dus altijd bekend en voor je dat gesprek aangaat moet je er wel zeker van zijn dat je wil delen. Voor mij is dat punt nooit gekomen.
Als je het wel wilt delen, vooral doen natuurlijk. Het belangrijkste is dat je er doorheen komt, dat je rechtop kunt blijven staan. Als je daar de steun van anderen goed bij kunt gebruiken, vraag er zeker om.
Hoi Jvb, Wat ontzettend fijn om je berichtje te lezen. Ik heb inderdaad ook hele goede gesprekken met mijn man erover. Wel merk ik dat hij iets minder vaak de behoefte heeft om er over te praten dan ik. Wellicht omdat ik er gewoon iets meer mee bezig ben. Ik heb vaak op het punt gestaan om het iemand in mijn vriendenkring te vertellen. Feit is wel dat het een hele hechte vriendenkring is en ik toch bang ben dat het per ongeluk verspreid wordt. Daarnaast herken ik me goed in je 'olifant in de kamer' stukje. Ik wil graag zelf bepalen wanneer ik het erover wil hebben en niet. Ik zit er zelf ook erg mee hoe we het gaan brengen als er op een gegeven moment wel een kindje is. Doen we het boekje open en weet iedereen dat het via een donor is of houden we het voor onszelf (wat bij een deel van de mensen niet zal lukken).
Hoe heb jij het IVF traject ervaren als ik mag vragen?
Goed om daar over na te denken. Het is niet alleen jullie verhaal, maar je bepaalt ook voor je kind wat er over hem bekend is. Je beslist dat toch voor je kind dan. En dat kan natuurlijk heel goed, maar betekent wel iets voor hoe je het gesprek met hem/haar er over voert.
Mij viel IVF heel erg mee. We hebben een jaar zonder succes zelf geprobeerd, toen alle onderzoeken en daar kwam niets uit. Nog een half jaar zelf moeten proberen. Daarna heb ik 6 IUI's zonder succes gedaan en daarna IVF. Ik heb 1 punctie gehad, de eerste verse tp was meteen raak. In de jaren daarna uit die zelfde punctie nog 2 zwangerschappen. We hadden met IVF meteen succes. Dat hielp natuurlijk enorm. Maar ik had weinig last van de hormonen (toen ik opvliegers kreeg van clomid stapten we over op wat anders waar ik geen bijwerkingen van had) en mijn lichaam deed het goed (volgde het boekje, weinig echo's nodig, veel eitjes). Het prikken was even een drempel, maar ik deed het op het laatst gewoon op de wc op m'n werk even tussendoor, zo makkelijk. We hebben vaak genoeg tranen gelaten hoor, en bang geweest dat het nooit zou lukken enzo. Maar al met al viel het IVF traject me reuze mee.
Maar... sta je dan 2 jaar op een wachtlijst zonder enig contact? Heb je nooit eens gevraagd hoe het er mee staat dan.? Ik denk dat je helemaal niet op een wachtlijst staat, maar dat er iets mis is gegaan.
Dat lijkt me heel moeilijk, want het liefst wil je een kind van je eigen man denk ik. Of begrijp ik nu niet goed dat dat helemaal geen optie is (ook niet als er geen wachtlijst zou zijn?) Sorry als ik het verkeerd begrepen heb
Dan moet je ze echt even bellen, want het kan toch niet kloppen dat je al 2 jaar op een lijst staat en nog nooit iets gehoord hebt. Zulke wachttijden waren er met corona nog niet eens
Wat jammer dat mensen voor deze optie kiezen, er is niets zo fijn het te delen met iemand. Hoeft niet met heel je familie of vriendenkring te zijn, maar al is er maar 1 iemand. Het is een pittig proces er zelf jaren ingezeten en vond het fijn het te delen. Niet alleen de leuke dingen maar ook het verdriet van meerdere verliezen. Je bent niet alleen en hoeft het niet alleen te doen. Neemt niet weg als je er content mee bent en vrede mee hebt moet je het zeker zo doen, maar je eenzaam voelen is wel ren teken. Ook al weten mensen om je heen het, kun je je ook eenzaam voelen, maar toch heel anders dan zo.
Ja ik voel me ook wel eens eenzaam hierin. Maar ben ook bang dat wanneer ik het vertel, mensen meer gaan willen weten. Wie is de donor, waar komt hij vandaan, leeftijd, etc. Maar wellicht inderdaad met een iemand delen. Heb je zelf ook een donor gehad? zo ja, hoe heb je dat ervaren?
Ja ik voel me ook wel eens eenzaam hierin. Maar ben ook bang dat wanneer ik het vertel, mensen meer gaan willen weten. Wie is de donor, waar komt hij vandaan, leeftijd, etc. Maar wellicht inderdaad met een iemand delen. Heb je zelf ook een donor gehad? zo ja, hoe heb je dat ervaren?
Heel eerlijk ook als je het deelt voel je je alleen. Ik heb ivf, icsi en daarna eiceldonatie gehad(raar menselijk lichaam ik ben nu voor de 2e keer natuurlijk zwanger, die hadden we nooit zien aankomen). Niemand die het echt begreep helaas. Dus ja je kunt je ei kwijt, maar nog ben je eenzaam. Dat is mijn persoonlijke ervaring helaas. Mensen die onbegrip hebben, mensen die je proberen te begrijpen, maar simpelweg niet kunnen omdat ze geen idee hebben wat er door je heen gaat en hoe de teleurstellingen voelen, de letterlijke pijnen etc etc etc
Ik merkt enkel met mijn man niet voldoende was, vrouwen en mannen zijn emotioneel toch anders. Wij hebben meer behoefte aan vaker en langer communiceren en mannen niet.
Maar je zegt dat wat als ze meer gaan vragen, dat is aan jou waar jij de streep trekt. Je mag altijd zeggen dat voelt voor nu nog niet goed te delen of houdt ik liever even voor me. Het is aan jou wat je deelt en met wie. En ja vragen zullen ongetwijfeld komen dat is maar goed ook een reactie zoals, oh oké is ook maar zo kort.
Nee wij geen donor maar wel 3,7 jaar in fertiliteit traject gezeten en het pad bewandelen voor een kindje op welke manier dan ook is pittig. En ik vond en vind BB enorm fijn voorheen was ik actief met blogjes schrijven niet voor anderen echt voor mijzelf om van mij af te schrijven en op den duur om herkenning en een stukje brgeip
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (32) Verversen