Terwijl ik dit typ, sta ik aan kiphamburger te bakken en groenten op te warmen. Ik was er klaar mee. Klaar met kinderen. De jongste start vanaf januari op school en dan kregen we financieel ook weer wat meer ademruimte door de kost van het kinderdagverblijf dat weg valt. Er moet vanaf dat moment niet meer naar 2 aparte plaatsen gereden worden in de ochtendrush, ze gaan beiden naar dezelfde school.
Ik had er volledig vrede mee. Zei zelfs nog enkele weken geleden 'Ik wil geen kind meer, oprecht niet. Moest ik zelfs zwanger worden dan zou ik een abortus nemen.'
Tot ik vandaag op mijn app keek. Ik neem geen anticonceptie (hier hoef ik geen commentaar op. Ons seksleven is aan de lage kant én ik weet altijd wanneer ik mijn ovulatie heb én zelfs dan nog, doen we niet wat nodig is om zwanger te worden) en ik zag dat ik enkele dagen 'te laat' was. Mijn cyclus kan variëren van 22-28d dus ik stelde me eigenlijk nog niet ongerust. Maar ik bleef maar de aanhoudende menstruatiepijn hebben, die ik altijd enkele dagen voor mijn menstruatie heb, dus besloot ik om te testen. Het duurde 10sec en de streep was er al. Ik kon huilen. Huilen omdat ik niet weet hoe ik dit ga moeten doen. Ik riep naar mijn partner dat ik zwanger ben en hij schrok zich ook rot. Hij zei meteen (door ons verleden dat we al gehad hebben) dat hij het wou houden. Ik zei op dat moment dat ik een abortus wou. Momenteel ga ik door een depressie, ik ben vaak alleen met de twee kinderen en ik weet niet hoe ik het zou moeten bolwerken om er nog een baby bij te hebben. Dat mijn partner zegt dat hij het wil houden, dat begrijp ik. Veel impact op zijn leven heeft het dan ook weer niet aangezien ik me weer in alle bochten zou moeten wringen.
Ik werk, studeer (bacheloropleiding) via afstandsonderwijs aan een hogeschool, heb 2 kinderen en mijn partner is net geen jaar veranderd van job. Hij kwam van een job met vaste uren, mooi van 7u30 - 16u en ging over naar een job waarbij hij 4 dagen aan 12u moet werken en 6 dagen 'thuis' is. 2 van de 4 dagen werkt hij van 6u45 - 18u45 en de andere 2 dagen werkt hij van 18u45 - 6u45. Dat zijn dus 4 dagen waar ik amper beroep op hem kan doen en ik het ook altijd moet regelen met mijn moeder om de kinderen te kunnen afzetten. De 6 dagen waarop hij 'thuis' is, is hij amper thuis voor alle duidelijkheid. Hij is zelf instructeur binnen een bepaald bedrijf, werkt ook nog 3-4d per maand bij zijn vorig werk (binnenkort als flexi) en zorgt er dan ook voor dat hij andere opleidingen, die hij evt zou moeten volgen, ook dan vastlegt.
Doordat ik momenteel in een depressie zit, werk ik progressief 8u per week. Indien ik mijn normaal uurrooster zou hebben, dan zou ik de kinderen nooit op school kunnen afzetten waardoor ik mijn moeder dan met 3 kinderen op pad mag sturen.
Maar nadenken over een abortus vind ik ook zwaar. Ik weet niet welke (mentale) impact dit op mij gaat hebben wanneer ik een abortus ga doorzetten. Ik heb een missed abortion gehad rond 12w en een medische afbreking op 16w. Als ik dan denk dat ik nu bewust zou kiezen om dit te stoppen, voelt dit heel dubbel en zwaar aan. Maar ik weet niet of ik het mezelf zie doen, met het uurrooster dat mijn partner heeft. De avonden die ik dan alleen ben met 3 kids. De weekends dat ik alleen ben met 3 kids. Studeer ik verder of zet ik mezelf op dat vlak dan ook weer aan de kant.
Enfin, ik zoek eigenlijk een beetje lotgenoten die ongepland zwanger zijn geraakt van een derde (of vierde, vijfde...) kind en die ook deze twijfels hadden en hier iets meer willen over delen. Of die iets meer willen vertellen over hoe hun leven is met 3 kinderen. Hoe jullie dit ook praktisch aanpakken etc.
Neem even de tijd om het te laten bezinken, want het is nogal wat. Probeer je niet teveel te laten leiden door allerlei praktische zaken, maar ga op zoek naar dat gevoel of stemmetje diep van binnen. Wil je wel of niet een kindje er bij? En dan niet alleen de babytijd, maar echt de gezinsuitbreiding dus voortaan met vijf door het leven. Ga dan weer samen met je partner in gesprek, kijk of jullie gevoel hetzelfde zegt. Zo ja, dan ga je pas naar de gevolgen kijken.
Hoe je het gaat aanpakken en zorgen dat het beter werkt als er wel een kindje komt. Daar zijn legio mogelijkheden voor te verzinnen. Of hoe jullie omgaan met de gevoelens als er geen kindje komt. En heb je daar misschien ook hulp of steun bij nodig. En zitten jullie niet op 1 lijn, geef elkaar dan de ruimte om te voelen wat je voelt. Maar kijk ook naar: wat de keuze ook wordt, jullie moeten dit samen doen.Hoe kijkt elk van jullie aan tegen leven met de keuze van de ander? Wat is dan de beste keuze voor jullie?
Uiteindelijk is dit helemaal jullie keuze. Een moeilijke keuze, dat zeker. Laat het niet nog moeilijker worden door meningen van anderen er in mee te nemen. Iedereen is anders en niemand staat in jullie schoenen. Je bent geen verantwoording schuldig. Kies dat wat voor jullie als de beste weg voelt.
Mochten jullie toch gaan voor een derde, dan zou ik een nieuw topic openen voor vragen over meerdere kinderen en praktische oplossingen. Dan hoef je niet te zoeken tussen alle anticonceptie en abortus stukken door.
Ben van mening dat je vooral met je man in gesprek moet gaan en blijven hierover. Hoe staan jullie er nu in nu het even heeft kunnen landen? Jullie hebben bewust gekozen voor geen anticonceptie. Dan hadden jullie kunnen weten dat een reële kans op zwangerschap is. Nu staan jullie beiden voor deze keuze; houden of weg laten halen. Ik adviseer advies van professionals in te winnen. Daar heb je meer aan dan aan ervaringen dan wel meningen van anderen. Sterkte.
Onze 3e is een oeps-baby en het is een heerlijk kind. Maar goed, hier was een 3e altijd welkom, dus dat is een groot verschil, toch moest ik ook wel even slikken en kostte het even tijd om te landen. Abortus was hier nooit een optie, wat maakte dat ik wel wennen moest want er was geen nooduitgang.
Ik spring wel aan van wat je na een eventuele abortus verwacht. Als je nu al denkt dat het mentaal zwaar wordt wil ik je echt op het hart drukken heel heel goed na te denken. Het is echt niet niets en met verdriet/mentale overload/vastlopen nadien is het moeilijk aankloppen bij veel mensen in je omgeving omdat ze vinden dat je het jezelf hebt aangedaan. Het is makkelijker hulp vanuit je omgeving krijgen voor een extra kindje dan voor problemen die je krijgt na een abortus. En dat zal heus niet in elke omgeving en bij iedereen zo zijn, maar het is wel mijn ervaring met iemand met abortus-spijt en -last in mijn naaste omgeving. Die voelt zich ontzettend alleen staan en durft er niets over te delen omdat "het haar eigen schuld is". En dat is moeilijk, want het voelt daardoor voor haar nog zwaarder en een gevalletje eigen schuld dikke bult of wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten.
Voor mij is ieder "klompje DNA" een klein mini mensje, door God gegeven. Ik probeer mijn idee/gevoel niet aan je op te dringen maar je alleen mijn ervaring te delen.
Onze 4e zwangerschap was zeer onverwachts. Altijd heb ik gezegd als er een 4e komt dan kun je mij in het gekkenhuis stoppen. Bij de 3e heb ik de zwangerschap zó bewust beleefd als zijnde: dit is de laatste. Bij ons 4e kindje bleek ik zwanger door een spiraaltje heen, midden in een burn out en toen bleek ik al 9 weken zwanger. Voor ons is abortus geen optie. Wij geloven dat de Heere het leven geeft. De zwangerschap was pittig, het was leven bij de dag, stress en vooral niet vooruit kijken. Vanaf het moment dat ons kindje op m’n borst lag kwam er zo’n onuitsprekelijke liefde voor dat kleine kindje. Inmiddels is het een aantal jaar geleden maar ik kan met recht zeggen wat voelen wij ons gezegend met ons kindje, een kers op de taart! Een lief kindje met een duidelijk karaktertje maar het is alles waard! Terugkijkend voelen we ons zo gedragen en mogen we echt zeggen de Heere heeft dit kindje met een bedoeling in ons gezin laten komen. Mijn man heeft ook een drukke baan, veel komt er op mijn schouders. Pittige combinatie van ADHD en autisme in het gezin. Is het altijd makkelijk? Zeker niet maar wij mogen weten dat we elke dag voldoende kracht krijgen voor de dag en wat voelen we ons gezegend! Voor geen goud hadden we dit kindje kunnen missen, zoveel vreugde en dankbaarheid. En weet je? Ik zit niet in het gekkenhuis, ik mag er nog steeds staan in het gezin en juist sterker dan ik ooit verwacht had. De praktische reden kunnen opgelost worden, probeer verder hulp in te schakelen waar dat kan, misschien is er een jong meisje in de buurt die 1x per week 2 uurtjes met de kinderen kan komen spelen. Misschien is er een buurvrouw of iemand anders die een keer wil koken of wil stofzuigen. Is het financieel haalbaar om 1x in de 2 weken een hulp voor in de huishouding te nemen? Doe het!!
Neem de hulp aan die je aangeboden wordt, je kunt het gebruiken en nee, het is geen falen. It takes a village to raise a child. Nog belangrijker choose you’re battles. Is de was echt zo belangrijk of kan het even wachten? Prima, ga zitten op de bank, neem wat te drinken, leg je benen op de bank en pak een boek of iets anders wat je leert ontspannen. Als jij deze kleine momentjes krijgt dan zul je merken dat je sterker wordt!
Het nieuwe leventje in je buik wordt in jullie gezin geplaatst, het is leven in de moederschoot. Je gevoelens zijn niet vreemd of raar. Het is heel begrijpelijk, laat het er ook zijn, het is ongelofelijk heftig om te ontdekken dat je zwanger bent terwijl je hoofd daar niet aan toe is en er geen ruimte in je hart lijkt te zijn. Laat deze gevoelens er zijn (schrijf ze bijv op) dat is nodig. Je bent sterkte dan je denkt, hoe moeilijk en onmogelijk het ook lijkt, jij kan dit! Probeer niet te vergeten dat dit kindje voor jullie bedoeld is. De Heere weet wat een mens kan dragen al voelt dat soms zeker niet zo, Hij weet wat je kan. Ik weet niet of je zelf bid maar probeer het maar, leg je zorgen maar aan Zijn voeten.
Ik zal voor jullie, de kinderen en het baby’tje in je buik bidden, voor wijsheid, moed en kracht! Twijfel niet aan jezelf lieve moeder! 🫂🫶🏻
Dank voor het delen v je ervaring! Zo zie ik het ook precies! Ik had dan wel geen burn-out, maar wel nare herinneringen vanwege huilbaby’s, waardoor ik de zwangerschap extra spannend vond. De 4e positieve ervaring heeft me juist herstel gebracht. Een collega zei ooit tegen me: ‘Zij maakt jullie compleet, terwijl jullie dachten dat al te zijn.’ En zo is het precies: ze is met een bedoeling door God in ons leven gebracht.
Ik heb er zelf 2, wel vrij veel mensen in mijn omgeving met 3 of meer kinderen. In de auto past het gewoon. Qua vakanties is het een 5/6 p accommodatie ipv 4p. Tja... het is niet uitzonderlijk toch?
Ik denk dat je voor het afbreken van een leven écht daar beide achter moet staan. Ik zou het vreselijk vinden als mijn man die keuze voor mij zou maken.
Mocht je man er niet achter staan: dan ook samen de zorg gaan dragen. Er zijn momenteel veel mogelijkheden op het gebied van ouderschapsverlof. Studie, zeker online, valt uit te stellen.
Je wilt geen commentaar op het feit dat je geen anticonceptie gebruikt, wellicht moet je de consequenties van die keuze dan ook dragen. Ruim de helft van de vrouwen bij de abortuskliniek gebruikt geen anticonceptie, dat is incl vrouwen die denken 'hun cyclus wel te kennen'. Het lijkt erop dat abortus een vorm van anticonceptie aan het worden is. Want heel eerlijk: zou je ook sex zonder anticonceptie hebben, als abortus geen optie was geweest?
Heb mijn antwoord betreffende anticonceptie al op iemand anders gegeven. Je kent mijn verleden niet. Ik ga niet licht over abortus en dat is voor mij ook geen toevluchtsoord. Ik heb een missed abortion gehad, waarbij mijn leven aan een zijden draadje hing en enkele maanden daarna moest ik mijn zwangerschap va 16w omwille van medische redenen afbreken. Voor mijn eerste zwangerschap heb ik 16 maanden lang moeten proberen.
Er is ook geen inwendige ejaculatie bij ons, er is al amper seks en rond mijn ovulatie (tijdspanne van een 8/9d) is er geen seks. Dus als ik zeg dat ik dan ook oprecht in shock ben, dan meen ik dit ook.
Er is alleszins afgesproken dat hij een vasectomie zal laten doen.
En de reden waarom ik geen commentaar wil hierop is omdat ik het mezelf al moeilijk genoeg maak en al kwaad genoeg ben op mezelf en mijn partner dat ik nu voor deze keuze kom te staan. En omdat commentaar hierop geen invloed heeft op hetgene dat nu al bezig is. Ik ben niks met commentaar hierop, gaan we daardoor terug in de tijd? Neen.
Aan praktische zaken valt een mouw aan te passen.
Mentaal is wat ik ook kies zwaar. Ik moet nog een kind ook mentaal aankunnen maar het ding is dat je dat op voorhand niet weet. Indien wij hier beslissen voor een abortus, dan zal dit mentaal ook heel zwaar zijn en ik zal dat ook mijn hele leven lang meedragen. Maar als we er wel voor gaan, dan wil ik al mijn kinderen een fijne jeugd geven. Maar daarvoor moet mijn mentaal welzijn ook in orde voor zijn. & ja, ik ben onder begeleiding bij een arts en psycholoog.
Ik vroeg ook achter ervaringen van gezinnen met 3 kinderen of ervaringen met een ongeplande zwangerschap. Hoe het leven is met 2 kinderen, dat weet ik zelf ook.
Je hoeft iemand anders geen verantwoording uit te leggen.
Iedereen is anders , elke leven is anders .
Mijn derde was ook ongepland en ze is nu 4.5 jaar , veel mensen zeggen wel ze brengen zoveel liefde etc , en dat klopt ook wel , maar iedereen weet ook dat het af en toe echt struggelen is .
Mijn derde heb ik echt mijn handen vol aan haha .
Ik zou het nogmaals eens goed met je man bespreken meis .
Voor hem is het uiteraard makkelijker , want alle zorg kom bijna op jou , ik zou alle voor delen en nadelen goed op een rijtje zetten .
En hulp zoeken voor je depressie, want ook jij ben belangrijk he !!
Wat je keuze ook is , het is julie keuze , en wat anderen ervan denken , boeien .
Want ene heb nu eenmaal een makkelijker leventje dan een ander , zo simpel is het gewoon, en dat is met kinderen ook zo , sommige zijn makkelijker dan andere .
Voor anderen is van 2 na 3 niks moeilijks aan , maar voor anderen weer wel , ik vind het nu na 4.5 jaar nog steeds moeilijk soms , omdat ik zo beetje alle zorg doe en alles eromheen , ook al heb ik een man ..
En mensen die gelijk hun vooroordelen hebben , geef mensen in dit soort situaties geen schuldgevoelens maar probeer eens begrip te tonen . Leven is al moeilijk genoeg.
Succes met je keuze meis , probeer alles op een rijtje te zetten en zoek hulp voor jezelf
Ik zou vooral niet naar anderen luisteren, naar onbekenden. Maar praten met je man, én professionals. Wat wij er van vinden moet jou niet doen beslissen. Sommigen vinden het easy, anderen hadden het liever anders gehad. En jullie gaan bij voorbaat niet weten hoe het voor jullie gaat zijn. Gezien je in een depressie zit, word je momenteel behandeld? Bespreek het ook daar, maak zo snel mogelijk een afspraak. Bel je huisarts, bel Siroz en dat soort instanties. En ga dan samen met je man een beslissing maken.
Ik ben onder begeleiding bij de huisarts en psycholoog, idd. De psycholoog heb ik al aangesproken maar zij is nu in verlof. Ik denk niet zo zeer dat ik me wil laten leiden door anderen. Misschien wel wat aftasten waar anderen tegenaan lopen bijvoorbeeld. En dan vnl aan dingen waar ik nog niet aan denk of waar ik zelf niet op kom. Siroz is me niet bekend, ik woon in België en denk niet dat we dat hier hebben. We hebben er al over gepraat maar onze gedachten stuiteren bij beiden alle kanten op. Ik wil voornamelijk de praktische kant van alles bekijken, ook toekomstgericht. Hij is eerder ‘verder aan het kijken’ tot 1j.
Vind het gewoon zo een beangstigend gevoel omdat ik dit gevoel bij de vorige niet had. Maar omdat het hoofdstuk afgesloten was, overvalt dit me écht wel. Terwijl ik er hier al twee heb zitten naast mij en ik weet wat het allemaal teweeg brengt. Toch, omdat het ongepland was, is het heel beangstigend nog een kind erbij. Voor mezelf ook het organisatorische. Ik zou graag hebben dat mijn partner terugkeert naar zijn vorig werk (financieel beter alsook betere uren) want als hij nu iets bespreekt lijkt het alsof ik dan alweer alle ‘opofferingen’ zou moeten maken.
We hebben nog ‘even’: ik moet nog bellen naar dit centrum om daar ook eens met een psycholoog en intakegesprek te hebben - dan verplichte bedenktijd van 6d en dan pas kan het besloten worden. Heb ook al een afspraak vastgelegd bij de gynaecoloog omdat we momenteel nog in een tweestrijd zitten. Momenteel zou ik 5w zijn. Blijkbaar is er in het center ook wel wat wachttijd alvorens je langs kan gaan dus ‘nog even tijd’ lijkt in mijn hoofd echt niet zoveel tijd meer.
Ik zou je alleen nog als tip mee willen geven ga alsjeblieft aan de anticonceptie, of zorg er voor dat je man zich laat helpen. Zo dat je nooit weer voor zo’n moeilijke keuze komt te staan. Jullie zijn nu ook niet heel verstandig bezig geweest door er op te vertrouwen dat je je lichaam wel kent.
Ik wou geen anticonceptie meer nemen omwille dat ik daar niet goed tegen kon. Daarover hoef ik me niet te verantwoorden. Ik ben hierover al voldoende kwaad op mezelf (en mijn partner) dat ik hierdoor nu ook voor deze keuze kom te staan. Het zullen alleszins voorzwemmertjes geweest zijn want de zwemmers worden niet gelost waar ze normaal gelost worden. Daarom ook dat ik volledig in shock was. Hij weet wat er hem sowieso te doen staat. Ik heb al tweemaal door 7 lagen van mijn lichaam laten snijden, nu is het zijn beurt.
Mee eens. Niemand kan deze keuze voor je maken en je van te voren vertellen hoe het er uit gaat zien met 3 kinderen. Ook weet niemand hoe jij je momenteel voelt, en hoe diep je in je depressie zit, hoe moeilijk je 2 kinderen te handelen vind etc etc.
Ga er voor lieve mama. Het kindje wat in jou groeit kan juist zoveel moois geven, zoveel nieuwe liefde in het gezin. Dat is in ieder geval mijn ervaring. Wij hebben vier kinderen, en de dingen die je noemt, denken we geen eens over na. Ja het is vol in de auto, en nee we kunnen niet op een hotel kamer, maar echt, er zijn andere oplossingen.
Ik ben er van overtuigd dat als je er samen voor gaat, dat je zult uitzien naar dit kindje!!
Vind ik erg rooskleurig klinken. Natuurlijk brengt een baby liefde. Maar TO zit in een depressie, studeert en heeft weinig tot geen hulp van haar man. Dat zijn toch echt wel dingen die je hoort mee te nemen in je keuze.
Nee, het leven ís nier rooskleurig. Zal het nooit worden ook. Ook niet wanneer ze kies voor een abortus. Het is gewoon keihard werken. Of je nou 1 of 2 of 9 kinderen hebt. Ik lees zo duidelijk twijfel in haar verhaal voor een abortus, dan lijkt mij dat absoluut geen optie. Maar ik ben het eens mer een eerdere reactie: praat vooral met mensen in real life en niet via een forum. Ik ben zelf helemaal pro life, oftewel: voor het leven van dit kleine mensje, want ja, voor mij is dit een kindje.
Nee, het leven ís nier rooskleurig. Zal het nooit worden ook. Ook niet wanneer ze kies voor een abortus. Het is gewoon keihard werken. Of je nou 1 of 2 of 9 kinderen hebt. Ik lees zo duidelijk twijfel in haar verhaal voor een abortus, dan lijkt mij dat absoluut geen optie. Maar ik ben het eens mer een eerdere reactie: praat vooral met mensen in real life en niet via een forum. Ik ben zelf helemaal pro life, oftewel: voor het leven van dit kleine mensje, want ja, voor mij is dit een kindje.
Hi Ik zou idd ook veel liever live met mensen praten maar er is niemand in mijn dichte omgeving die 3 kinderen heeft of al eens ongepland zwanger is geweest.
Wij hebben beiden altijd gezegd, gezien ons verleden, dat we nooit een zwangerschap zo maar gaan afbreken. Dat ging dan eerder over wanneer een bepaald syndroom (waarbij het kindje zelf levensvatbaar zou zijn - wat bij ons dochtertje niet het geval was) zou worden vastgesteld. Dit was ook besproken voor ons zoontje er dan was.
Omdat ik weet waartoe ‘dit klompje DNA’ in m’n buik kan leiden, is het moeilijk om een keuze te maken hierin. Mijn twee kinderen zitten naast mij, die ook ooit zo een ‘klompje DNA’ waren.
Maar ‘t hoofdstuk was echt afgesloten. Klaar. 4 zwangerschappen, 2 kinderen. Ik kreeg een beetje het gevoel dat er meer ademruimte op komst is doordat ze binnenkort dan beiden op school zitten.
Het beangstigt me gewoon allemaal. Ik weet wat het allemaal heeft qua inhoud maar ik had me hier niet meer aan verwacht. Moest mijn partner terug naar zijn oude job gaan, dan zou de keuze iets vlotter gaan denk ik. Maar daar denkt hij op dit moment niet echt aan.
Dan moet jij het er met hem eens stevig over hebben: als hij dit kindje graag wil, moet hij dat ook in daden laten blijken. Dan komt er voor jou ook weer wat levensruimte... Ik vermoed dat je dat, zwanger of niet, sowieso nodig hebt... Die depressie is er niet voor niks... Probeer ruimte voir jezelf te maken. Maar vraag ook aan je man om zijn verantwoordelijkheid te nemen.
Ik heb geen 3 kinderen, maar mijn ervaring (met 2) is dat het vanaf en jaar of 5 druk wordt, in de zin van; zwemlessen, sport, spelen met vriendjes, kinderfeestje, etc. Je hebt dan regelmatig kinderen over de vloer en moet veel halen en brengen. Misschien ook iets om mee te nemen in je gedachten. Als je je goed voelt is het denk ik prima te doen (maar wel een drukke planning en baby moet overal mee naar toe) met een baby er bij, maar als je het mentaal zwaar hebt, lijkt het me heel zwaar met een baby er bij.
Praat hier heel goed over met je man en leg al je zorgen op tafel. Kan hij minder gaan werken, is er een netwerk dat kan helpen, etc
Het hangt er wel echt vanaf wat je zelf wilt, hoe druk het wordt. Ik ken kinderen die naast zwemles nog 2 clubjes/sporten hebben. Mijn kinderen mochten pas na de zwemles een sport kiezen, dus hier is het nooit gek druk geworden. En juist als er meer tijd tussen de 2e en 3e zit, valt dat reuze mee: tegen de tijd dat de jongste op zwemles ging, waren de andere twee al een stukje zelfstandiger. Er zit hier 4,5 jaar tussen de 2e en 3e...
Als ik je verhaal zo lees, zou ik de zwangerschap afbreken. In het begin vond ik de overgang van 2 naar 3 kinderen meevallen, maar nu is de jongste 1 en ik heb het écht druk. En dan struggle ik nog niet eens met mentale problemen zoals jij, én ik heb een man die heel veel doet… Ik vind 3 kinderen echt next level druk. Tijd voor jezelf is er bijna niet bij, en ik denk dat jij die tijd hard nodig hebt om aan jezelf (mentaal) te werken. Ik zou niet te licht denken over nog een baby er bij. Veel sterkte met je keuze!
Jammer dat ik op dat vlak geen glazen bol heb om even in de toekomst te kunnen spieken.
Ik struggle heel hard met het idee van abortus en de impact dat dat op mijn mentaal welzijn zal hebben maar aan de andere kant ook met wat een impact nog een kind op me zal hebben idd.
We proberen er wel een gesprek over te voeren maar onze gedachten stuiteren, bij ons beiden, naar alle kanten.
Ik probeer ook alles op de lange termijn al te bekijken terwijl dat jij mijn partner net op korte termijn is. Hij wil het graag houden maar is naar mijn gevoel wel niet echt bereid om opofferingen te maken. Dat wringt ook. Het kan dan ook niet alleen va mijn kant komen, denk ik dan.
Jouw ervaring is niet de standaard, toch? Er zijn vele anderen die juist weinig moeite hebben met een derde erbij. Ieder mens is anders. Dat jij het moeilijk vindt, betekent niet dat iedereen het er zo lastig mee heeft...
Waar zeg ik dat mijn ervaring de standaard is? Jouw ervaring is net zo min de standaard toch?
Ik ben gezond, en ik heb genoeg hulp van mijn man. TO zit in een depressie, studeert, werkt, en heeft weinig tot geen hulp van haar man. Lijkt me niet het ideale idee om dan voor een derde kind te gaan, denk je wel? Of denk je dat het dan bij haar allemaal op rolletjes zal gaan lopen? Ik deel alleen mijn ervaring.
Dat jij anti abortus bent bij ‘oepsjes’ is algemeen bekend. Maar TO vraagt hier letterlijk naar ervaringen van anderen met 3 kinderen en Assiral geeft die. Ze dwingt TO toch nergens toe?
Dat jij 3 makkelijk vindt, betekent niet dat iedereen het zo makkelijk af gaat… jouw ervaring is ook niet de standaard.
Ik zou in dit geval dan wel een serieuze afspraak maken met je man, dat hij er meer zal gaan moeten zijn en jou echt zal moeten ondersteunen. Zou dat jou helpen? Een andere job beginnen, lijkt me minder ingrijpend dan een abortus ondergaan...
Ik vond een derde niet veel extra werk, maar...ik deed er geen studie en werk naast...
Ik raakte onverwacht zwanger van de 4e. Onze 3e was 7 jaar toen zij geboren werd. Ik vond dat ook best lastig: helemaal opnieuw beginnen.
Ze is nu 4 en de meest intensieve zorgjaren liggen achter ons. Tuurlijk vind ik het ik soms druk: 4 kinderen, maar dat weegt bij lange na niet op tegen de vreugde en rijkdom die ons leven nu heeft. We hadden haar echt niet willen missen. Een abortus is voor ons nooit een optie geweest; een zwangerschap bij mij is leven van ons samen. Na de ontdekking staken mijn man en ik direct de schouders eronder en hebben we heel veel gepraat. Heel eerlijk, door de komst van zusje is ons leven verrijkt, ons huwelijk gegroeid en ons gezin harmonieuzer geworden.
Praat heel veel met je man en geef jouw zorgen aan. Ik lees vooral dat je bang bent alleen de zorg te moeten doen, terwijl jouw draagkracht ook lager is door je depressie. De kinderen zijn van jullie samen (ook de huidige 2). Wat kan jouw man doen om de situatie behapbaarder te maken? Praktische problemen zoals een auto en een kamer kunnen opgelost worden.
Bedankt voor jouw berichtje. Aan de praktische zaken is idd altijd een mouw aan te passen. Ik wil gewoon dat mijn kinderen niks tekort komen. Ik ben momenteel ook niet ten volle aanwezig door mijn depressie, heb niet veel energie en mijn draagkracht is idd een pak lager. Mijn partner is iemand die veel dingen zegt maar weinig dingen ervan doet. Mijn mama woont hier bepaalde dagen precies in omdat ze hier zoveel is om me te ondersteunen. Zij zou hier ook geen probleem mee hebben indien ik ervoor kies ervoor te gaan. Maar ze zou ook wel aangeven dat hij ook dingen moet veranderen. En dat zie ik dit, uit zichzelf, niet meteen doen.
Ik heb in het verleden al een missed abortion gehad en ook nog eens een medische afbreking dus ik ga echt niet licht over een abortus.
Bij het starten van zijn nieuwe baan heeft hij ook veel beloofd, waarvan er amper iets in huis gekomen is. Indien ik zeg tegen hem om opnieuw naar zijn oud werk te gaan en ik krijg een miskraam, dan gaat hij mij dat levenslang kwalijk nemen omdat hij nu ook doet wat hij wil doen in z’n leven. Maar als hij wacht tot ik 6 maand zwanger ben; dan is zijn functie op zijn vorig werk verdwenen - dat is dan ingenomen door iemand anders (die zijn functie nu uitoefent). Dus ook hier is het niet evident om een beslissing in te maken.
Mijn gedachten slingeren echt heen en weer. Eentje er bij lijkt me op zich niet erg. Het is ongepland maar daarom niet ongewenst. Ikzelf heb niemand dicht in mijn kringen die 3 kinderen heeft, anders had ik hier misschien ook al een beter zicht op en een 'duidelijker' gevoel bij.
Wij gaan graag op reis bijvoorbeeld, dat is al moeilijker en duurder wanneer je met 5 op reis gaat. Je hebt al snel 2 kamers nodig want met 5 op 1 kamer kan je ook niet makkelijk vinden. Een autovakantie met 3 kinderen op de achterbank lijkt me ook niet echt simpel. Ook qua sport of hobby die ze later willen uitoefenen. Het is denk ik al een puzzel als je er twee hebt, dus om dat dan bol te werken met 3 lijkt me dan nog lastiger.
De praktische zaken, zoals een kamer en dergelijke, daar kan altijd een oplossing voor gevonden worden. Kleren genoeg, voor een jongen of een meisje. Ik ben nu zogezegd ook 'uitgerekend' op 28/6/2026 en mijn dochter haar verjaardag is op 27/6 :-) Lekker gezellig ook.
Ik krijg het moeilijk wanneer ik denk aan een abortus maar ik krijg het ook moeilijk wanneer ik denk aan dat ik voor nog eentje extra moet zorgen. Terwijl de basis hetzelfde is. Misschien is het de schrik voor het onbekende omdat ik niemand om me heen heb dat 3 kinderen heeft en ik eigenlijk niet goed weet hoe (groot) de impact is. Het zorg dragen voor kinderen en mijn kinderen lief hebben, dat heb ik ondertussen wel onder de knie ;-) Dus die basis blijft wel hetzelfde. De oudste zal dan 5j zijn, de jongste 3j dus qua leeftijdsverschil ook nog prima. Maar ik wil gewoon niet dat mijn kinderen, die er nu al zijn, de dupe moeten worden om in het weekend thuis te blijven of eender wat omdat het voor mama te moeilijk is om zich te verplaatsen met alledrie. Klinkt banaal he, maar nu tijdens mijn depressie heb ik echt moeite om mezelf op te peppen om met de kinderen naar buiten te gaan en iets te doen wanneer ik alleen ben.
We gaan er alleszins nog eens goed moeten over praten. Indien het een abortus is, zal het mentaal ook niet makkelijk zijn en zal ik het daar ook wel moeilijk mee hebben.
Persoonlijk vind ik redenen als "ik wil kunnen reizen" en "sneu voor de kinderen als ik in het weekend niet met ze weg kan (ze zijn dan 5 en 3 die krijgen daar natuurlijk he-le-maal niets van) erg egoïstisch klinken. We hebben het hier over een leven, een kindje in wording van jou en je man. Aan die praktische zaken kan je echt wel een mouw passen en ook met kinderen kan je gewoon op reis. Ook dingen als werk voor je man is gewoon te regelen. Mogelijkheden genoeg. Je man kan terug naar zijn oude baas en dat zou meteen opgelost zijn. Dan maar even minder carrière of iets maken. Hij wil graag dit kindje omarmen, dan zal hij jou daarin tot sneun moeten zijn! Het leven is nu eenmaal niet alleen maar rooskleurig of 'ik...', ja je krijgt te maken met tegenslagen. Maar die kan je niet allemaal zo makkelijk aan de kant schuiven of weggooien. Een 3de kind kan je prima aan, je hebt al 2x ervaring.
Wij gingen van 2 naar 4 en ik vond de overgang van 0 naar 1 en van 1 naar 2 echt vele malen heftiger. En wij verdubbelden zelfs 🤭 en wij gaan gewoon op vakantie 😉 Scandinavië, Frankrijk, Zwitserland, Italië hebben we allemaal al gehad. Geen probleem hoor, laat dat alsjeblieft geen reden tot abortus zijn. Wat ik van je leest, denk ik dat je echt altijd spijt van zal houden. Want zoals je zegt, het draagt al jullie DNA. Dat is meer dan zomaar een zaadcel. Ik ben zelfs bang dat als je deze enorme keuze maakt tijdens een depressie, je altijd spijt zal houden én dat je daardoor wellicht nog verder in een depressie zakt.
Wij gaan al 10 jaar op vakantie met de auto, met 3 kinderen op de achterbank. Afgelopen jaar naar Noorwegen, dat is niet om de hoek. Dakkoffer erop en er is genoeg bagageruimte... Dat zou geen reden hoeven zijn om een kind niet te willen, toch?
Als ze groter worden, ga je sowieso niet meer met zijn vieren op één kamer, denk ik... Wij kiezen voor vakantiehuizen: heerlijk de ruimte en privacy. En veel betaalbaarder dan een hotel...
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (43) Verversen