De overgang van 1 naar 2 kinderen ging eigenlijk vrij gemakkelijk. Als ik nu terugkijk, zie ik wel dat we de eerste eigenlijk overal mee naartoe namen, en dat ging met twee kleine kinderen echt niet meer. Maar met de eerste waren we eigenlijk wel een beetje een uitzondering, ik heb dat niet veel mensen zien doen. Dus als je dat toch al niet doet, is er niet zo'n groot verschil. Groter vond ik de overgang van 2 naar 3: dan heb je ineens meer kinderen dan handen, en zelfs als we allemaal thuis zijn, zijn de kinderen in de meerderheid XD
Ik had 1 zoon en dat vond ik helemaal prima. Wij hadden het goed samen met z’n 2en. Toen hij 6 jaar werd bleek ik ongepland zwanger te zijn geraakt van mijn toenmalige vriend. Inmiddels zijn ze (bijna 11) en 4 ik heb het niet heel pittig ervaren omdat mijn oudste zoon al veel zelf kon. Alleen het verdelen van de aandacht was soms heel lastig. Maar ook dat komt goed. We zijn nu een een happy familie van 3 ❤️❤️❤️
Vond van 0-1 (ineens 24/7 verantwoordelijk) en van 1-2 (hoe verdeel je de aandacht) echt pittig. Daarna doe je het er gewoon bij ofzo. Ik weet niet maar vond dat bij lange niet heftig. Moet wel zeggen dat de eerste 2 flink gehuild hebben en de laatste 3 niet. Hier de kindjes heel kort op elkaar en vind dat zó gezellig. Speelt en doet alles met elkaar. Heerlijk. En vliegt mekaar ook heus wel eens in de haren maar valt me echt alles mee. Meeste werk is weggaan. Heb je net alles aan kant, haren bij de jongste aan het doen en kan je weer van voren af aan beginnen 🙈. Dus de regel is nu: ben je klaar dan ga je kleuren of lezen tot de laatste klaar is en dan toets allemaal de auto in 🙃
Haha ja meer dan 2 wil ik er echt niet hoor. Respect voor jou hoor, dat zeker. Maar ik wil mijn kinderen financieel alles kunnen geven en kunnen doen wat we willen, voor ze sparen etc. En 2 kinderen lijkt me al super druk haha.
Wij hebben nu 1 kind, hij is 3 jaar. Hij gaat vanaf jongs af aan overal mee naartoe. Wij zijn nogal van: dan eet je maar wat later, dan slaap je maar op de bank bij iemand.. of je slaapt morgen uit. Ik verwacht dat zulke dingen met 2 kids echt heel anders gaan worden. We hebben nog veel vrienden zonder kinderen. En dan is 1 kind wel leuk en grappig in de kring. Iedereen let dan een beetje op. Maar met 2 kinderen ben je dan als ouders toch meer met je kind bezig dan met de rest. Maar we zouden wel een tweede willen. We wachten nu ivm persoonlijke omstandigheden, anders zouden we vorig jaar al voor een tweede gaan denk ik. Of nu.
zo ben ik ook haha. Even langs de mac voor een happy meal, lekker spontaan. Ik dacht ook dat ik dat net 2 kinderen niet meer zou doen, maar doe het nu nog steeds haha
Maar je wacht ivm persoonlijke omstandigheden, heel begrijpelijk hoor. Maar je kind zal zeker 4 zijn als de 2e geboren is dan toch? En dan moet het ook nog meteen lukken. Wij zijn al 1,5 jaar bezig bijna.
Ik vond elke overgang naar een kind meer heftig, maar elk op een andere manier. De oudste is te vroeg geboren dus kwamen in heel andere situatie terecht dan we hadden gedacht en hij bleek reflux te hebben en heeft veel gehuild de eerste 4 maanden. Daarna ging het beter. Van 1 naar 2 heb ik echt de eerste weken naar een ritme moeten zoeken. Je kan niet zo makkelijk meer even 'bijslapen' als de baby slaapt bijvoorbeeld en staat bijna continu aan omdat je eerst de ene helpt en vervolgens nr 2. De 2e was een wat makkelijkere baby, maar je aandacht verdelen was gewoon even wennen. Van 2 naar 3 vond ik weer pittig omdat de oudste al naar school ging. Ik zat nu elke dag met tijden die ik in de gaten moest houden om hem op te halen of weg te brengen en dan zorgen dat de jongste 2 dus ook klaar waren. Dat heeft ook even geduurd voor ik daar een ritme in had gevonden.
Van 0 naar 1 en na 1 van 2 vond ik prima te doen, er zit 14 maanden tussen de oudste 2 dus zat nog volledig in het luier en voeding ritme... Ik vond van 2 naar 3 veel zwaarder, tussen 2 en 3 zit precies 4 jaar en moest wéér helemaal opnieuw beginnen 🤗
Ja dat hoor ik vaak maar dat begrijp ik niet. Van 2 kinderen luiers verschonen is toch meer werk dan 1 uit de luiers en 1 niet? Mij lijkt het wel fijn als de ene zelf kan plassen en zelf kan eten en de baby alleen verschoont moet worden en eten gegeven moet worden. Of zie ik dat helemaal verkeerd dan? Ik begrijp niet wat er mis is met opnieuw beginnen, je moet altijd opnieuw beginnen ook al is je kind pas 1 jaar. Mij lijkt het juist wel fijn om de volle aandacht te hebben voor de 2e baby als het eerste kind op school zit.
Ik heb 3 kinderen en ze zijn alle 3 gelukkig heel gemakkelijke baby's geweest. Maar ik vond de overgang van 1 naar 2 het moeilijkste! Kan niet precies uitleggen waarom... met 1 kind kan je echt nog alles doen wat je ervoor deed als koppel. Wij namen zelfs onze oudste met een babykoptelefoon mee naar de bioscoop en hij sliep heel de film door 😅 Maar met 2 moet je meer plannen, het duurt nóg langer om iedereen klaar te maken, je moet plots je aandacht verdelen, het winkelen wordt moeilijker, etc...
Onee wij hebben onze baby nooit veel meegenomen, ik denk dat dat bij ons juist alleen maar meer wordt bij een 2e. Want dan wil je toch naar de dierentuin/pretpark/speeltuin voor de 1e die dan al rond de 4 jaar is. Ik wist juist niet waar we met alleen een baby in hemelsnaam heen moesten gaan behalve wandelen haha. Uiteten doe ik nog steeds het liefste met zijn 2en, dan hebben we ook echt rust en onze tijd. Maar dat je alles kan doen met 1 kind wat je voordat je dat kind had ook deed ben ik het dus totaal niet mee eens haha.
Vond beide heftig. De eerste was een baby die veel ontevreden was en veel huilde. Wennen aan de verantwoordelijkheid en weinig tijd voor jezelf. Bij de 2e begon de oudste meteen enorm te peuterpuberen, dat vond ik erg lastig. Een baby (wel een makkelijke die weinig huilde, tevreden was en goed sliep) én een constant zeurende drammende peuter. Toen ook tot 6 maanden fulltime thuisgezeten vanwege werkloosheid. Voordeel van 1 was dat je die de volle aandacht kan geven, dat vond ik wel fijn. Heb vaak het idee dat ik nr 2 tekort doe, omdat hij overal maar wat meehobbelt.
Dat ligt heel erg aan de situatie denk ik.. ons oudste is geboren met 26 wkn dus dat was meteen heel erg heftig. De 2e kwam na 3,5 jaar en omdat ons oudste toen al wat zelfstandiger was ging dit heel erg gemakkelijk (ook omdat de jongste wel gewoon met 37 wkn kwam). Ondanks 3,5 jaar verschil zijn ons zoontjes echt beste vrienden! Ze zijn nu 5 en 9 en spelen altijd fijn samen
Ooh fijn om te horen, ik hoor zovaak van: je moet er niet teveel leeftijd tussen laten want dan spelen ze niet meer samen,maar dat is dus onzin. Mij lijkt dat leeftijdsverschil ook fijn, dan kan je de 2e ook echt de volle aandacht geven als de 1e op school zit.
Goede vraag, wij zijn er ook nog niet over uit… onze oudste wordt over een paar maanden 2 en zijn er nu over na aan het denken of we voor een tweede gaan. We vonden allebei de echte baby periode niet zo leuk en hechten veel waarde aan dingen voor onszelf doen. Toch heb ik net zoals jij denk ik wel het gevoel dat een tweede erbij leuk en mooi kan zijn, en leuk voor de oudste. Maar dan schakel ik wel even mijn verstand uit haha. Ik zie er ook enorm tegen op nog een keer te moeten bevallen, dat helpt natuurlijk niet…
Ja wij zijn voor de 2e begonnen toen de 1e 1,5 jaar was. Toen na 4 maanden zwanger maar bij de echo bleek het niet goed te zijn. Op dat moment vond ik dat heel rot, maar heel eerlijk, ik ben blij dat ik geen 2e had toen mijn 1e nog zo jong was. Ik vond de periode ook niet leuk, maar dat kwam doordat onze 1e een huilbaby was denk ik. Ik denk dat het anders leuker is. Wij gaan wel gewoon verder met proberen, want we zijn al bijna 1,5 jaar bezig dus afwachten wil ik ook niet. Vooral je verstand uitzetten denk ik haha.
Elke ervaring is weer zo anders. Ik vond van 1-2 het moeilijkste. Maar ik had ze binnen 14 mnd en baby 2 was een huilbaby. Van 0-1 kind was heerlijk. En van 2-3 was ook super.
Ik vond van 0 naar 1 heftig en van 1 naar 2 ook. Niet meer of minder heftig maar anders. Met 1 ben je een stel met een kind, met 2 (of in elk geval met die van ons) een rondreizend circus.
Ik had 0 moeite met 0 naar 1 kind. Het voelde heel natuurlijk, maar het was ook een heel makkelijk kind. Van 1 naar 2 vond ik iets pittiger, omdat je ineens je aandacht moet verdelen. Maar ook dat gaat eigenlijk wel vanzelf. Van 2 naar 3 moet ik nog gaan ervaren over een paar weken, maar ik denk dat dat makkelijker is
Ik vond de 2e heel makkelijk, ging gewoon mee in het ritme. Ook nu kunnen ze leuk samen spelen (en ruzie maken). 1 of 2 kinderen maakt voor oppas/ opa's en oma's ook geen verschil is mijn ervaring.
Mijn dochter was net 2 toen mijn zoontje kwam. Mijn dochter had erge reflux en huilde zeer veel en sliep amper. Ook sliep ze met twee jaar nog niet door. Ik was wel wat angstig eerlijk gezegd maar het viel reuze mee. Nu was mijn zoontje ook wel echt een rustige baby dus dat troffen we. En ze hebben ook echt veel aan elkaar. Spelen vaak samen ( en maken ruzie samen🙈) Maar ben erg blij dat ze samen zijn💕
0 naar 1 vond ik ook echt een grote overgang, de 2e erbij een stuk minder grote verandering. Heb zelf geen broers of zussen en ook nooit gedacht dat er na ons eerste kindje per se een tweede moest komen maar toen de eerste 1 was ging het toch kriebelen en ze was net geen 2 toen de baby werd geboren.
0 naar 1 vond ik een aardverschuiving. Héél erg wennen aan alles en vooral de verantwoordelijkheid, terwijl ik toch iemand ben die voor zichzelf altijd al serieus en verantwoordelijk was (misschien wel daarom). Van 1 naar 2 veel minder heftig, ik was zelfverzekerder, wist wat ik wilde en wat niet, en wat m’n valkuilen waren. Bij de tweede dacht ik na een week of 6: wat was er precies zo druk aan één baby?
Toch vind ik het uiteindelijk met twee kinderen wel een stuk drukker, je laat ze minder makkelijk bij een oppas, vind ik. Maar wat mij betreft is het zeer de moeite waard, hoewel ze elkaar de hersens soms inslaan houden ze ook veel van elkaar en je ziet echt dat ze zorgzaam zijn naar elkaar toe wat heel lief is.
Ja ik had een huilbaby die ik de 1e 3 maanden 18 uur per dag vast had / bovenop me had en dan nog steeds in mijn oor schreeuwde. Dus heftiger dan dat kan het denk ik bijna niet worden haha. Of de volgende moet ook weer een huilbaby zijn.. en qua oppas ben ik ook wel een beetje bang, ik ben blij dat de 1e dan al bijna, of helemaal, naar school gaat, dan hoeven we geen oppas meer te regelen. Maar mijn man en ik gaan wel graag met z'n 2e uiteten, dat vinden we erg belangrijk tijd voor ons 2en. Maar 1 kind naar opa en oma brengen is toch anders dan 2 haha.
Ik vond de overgang van 0 naar 1 heftiger. Meer levensveranderend. Van 1 naar 2 vond ik de eerste newborn maanden wel pittig en hard werken. Onze jongste huilde veel. De draagzak was een uitkomst. Sinds hij wat ouder is (nu 10 maanden) wordt het steeds makkelijker en moet ik zeggen dat afgezien van die eerste paar maanden het me alles meevalt. Hij draait gewoon lekker mee. Ik geniet zo ontzettend wanneer ze samen spelen en lachen. Ik vind het echt een meerwaarde.
Wat fijn om te horen. Welke draagzak had jij? Want dat lijkt me ook wel fijn dan. En gebruikte je die vaak? En tot welke leeftijd? Ik ben bang dat de baby dan niet meer in bed wil slapen of heeft dat er niks mee te maken?
Een ergobaby adapt. Ik heb hem de eerste 3/4 maanden echt wel heel veel gebruikt. Onze zoon huilde ook echt veel (behalve in de wandelwagen) en sliep heel makkelijk in de draagzak. Had niet de tijd om hem iedere keer vast te houden, want peuter liep rond en moest ook aandacht. Ik had het denk ik niet overleefd zonder dat ding ha ha.. wel altijd een slaapje blijven “proberen” in bed en vanaf een maand of 4 ging dit helemaal goed. Hij sliep toen gewoon in zijn eigen bed, is nooit echt een ding geweest, gelukkig.
Overgang van 1 naar 2 vond ik veel zwaarder dan van 2 naar 3. Nu is ons 3e kindje alweer 7 maanden en heel blij dat ze er is. Ik voel het nu niet als pittig of dat ik mijn tijd.moet verdelen of van alles moet zoals school of zwemles en hoe ik alles moet organiseren. Nu moet ik dat nog steeds en misschien wel meer, maar gaat gewoon vanzelf. Dat was van 1 naar 2 niet het geval.
Ja ik twijfel soms nog. Wel zijn al meer dan een jaar bezig om zwanger te worden van de 2e. En hoe rot ik het ook vind dat ik elke maand ongesteld werd, ben ik nu blij dat er wat meer leeftijdsverschil tussen zou zitten. Maar ook twijfel ik elke maand weer. 1 of 2, 1 of 2. Ik begrijp heel goed dat er tegenwoordig veel ouders zijn met 1 kind. Maar ik sta daar niet 100% achter voor mezelf, dus denk dan toch dat we door moeten gaan voor een 2e. Ik voel me namelijk nog niet echt compleet denk ik.
Hier ook een kind en voelen ons compleet! Naast dit gevoel ook andere redenen dat we hiervoor gekozen hebben: - leeftijd partner - dat zwanger worden niet vanzelf ging, (middels traject) en ik nu lekker wil genieten en niet weer bezig wil zijn met eisprong en teleurstellingen. - financieel meer voor deze kleine te besteden
De allerbelangrijkste reden voor ons is dit geweest: - meer tijd met eentje voor dit kind maar ook voor elkaar. Hoe meer kinderen hoe meer afspraken je hebt voor school, sporten, hobby’s vriendjes etc. Ook moeilijk dan voor ons om oppas te vinden. Wij vinden het erg belangrijk om nog veel tijd ook te hebben voor onszelf en voor elkaar. Niet dat je dit met meerdere kinderen niet meer hebt maar wel stuk minder omdat je agenda meer gevuld is.
Ja je zegt wel precies hoe ik er ook over denk. 1 is makkelijker, we kunnen gaan en staan waar we willen, met zijn 3en maar ook met z'n 2en. We kunnen ons kind alles geven wat we willen. Alles wordt duurder dus als je een groot gezin hebt is dan niet het geval. Hij heeft geen ruzie met zijn broer of zus, wat ik toch vaker zie om me heen dan dat ze lief samen spelen haha. Dus ik zie echt veel voordelen van 1 kind. Maar waarom voel ik me dan net als jou niet compleet.. ik weet het echt niet, het is moeilijk. Soms denk ik ik wil niet dat hij alleen is. Wat als wij er niet meer zijn blabla. Maar dan kijk ik naar mijn eigen situatie: mijn man is enigskind en heeft nooit iets gemist, heeft juist nog een sterkere band met zijn ouders gekregen. Ik heb 2 broers, de ene spreek ik nooit, de andere heel soms als hij bij mijn ouders is. Dus dat zegt echt niks.
Denk dat dat wel een groot verschil is met mij. Wij zijn nooit voor een tweede gegaan. Ik denk dat je dan altijd ergens zou afvragen hoe zou het zijn als we met zijn 4ren waren, hoe zou de baby eruit zien etc. Mijn dochter is nu 12. Een baby zou er echt niet meer inpassen. Ze kan zelfstandig naar school met vrienden afspreken naar sport gaan. We doen nu andere dingen samen dan dat je met een baby peuter kleuter doet.
Wat toevallig. Mijn man is enigskind en ook nooit iets gemist. Zelf een broertje die ik spreek met verjaardagen en feestdagen. Ik had precies dezelfde gedachtes. En echt ik snap je struggle want ik heb ook dat ik altijd heen en weer ga tussen wel of geen tweede willen. Maar mijn man wil echt niet dus dat heeft het voor mij makkelijker gemaakt om mijn eigen gevecht los te laten. Als mijn man wel had getwijfeld of had gewild dan had ik het een stuk moeilijker gevonden. Waar ik mezelf erg op betrapte dat ik vooral zelf nog keer zwanger wil zijn, kindje wil krijgen, misschien dit keer het andere geslacht dan we al hebben. Dan ga ik fantaseren en dan wordt ik verdrietig dat nooit komt. En dan denk ik ook: best egoïstisch van mezelf 🫣 dat ik dit zo perse nog zou willen. Mijn man wil het niet. Mijn zoon is en gaat ook zeker gelukkig zijn zonder broertje of zusje. En als ik dan niet in de fantasie maar realiteitmodus zit is het ineens allemaal niet zo rooskleurig zeg maar en denk ik: ja dit voelt goed! Het is ook goed zo.
Voor mij heeft vooral het feit dat knoop is doorgehakt geholpen meer berusting te vinden. Hebben jullie het er weleens over van: we proberen het bijv nog 1 jaar en als het niet is is het goed zo?
Wat toevallig! Nou weet je, na de geboorte van de 1e zei mijn man meer dan een jaar lang dat hij geen 2e wilde. Ik was daar echt kapot van, dat hij die keuze voor mij kon maken. Uiteindelijk kwam hij er zelf mee dat hij van gedachte was veranderd en wel graag een 2e wil, maar vooral bang is. Dus zijn we begonnen toen de 1e 1,5 was. Nu is de 1e bijna 3 jaar en nog niet zwanger. Hoe langer het duurt, hoe meer ik ga twijfelen. En ik vroeg laatst aan mijn man: hoelang gaan we nog proberen? Hij zei daar hang ik geen tijd aan we gaan gewoon door. Dus hij is er nu nog zekerder van dan ik haha. Pff misschien moet ik niet zoveel nadenken.
Ik heb twee kinderen, waarvan de jongste 4 maanden is dus we zitten nog in de transitie!
Ik vond de eerste weken heel pittig, praktisch maar vooral mentaal. Met een nieuw kind een band opbouwen en leren kennen terwijl je er al eentje hebt rondlopen, jezelf in tweeën willen splitsen terwijl je nog amper hersteld bent... moet ik zeggen dat ik wel last heb van ppd dus kraamtijd is sowieso niet mijn favo tijd.
Nu vind ik het een paar maanden vooral ontzettend leuk. Ook vermoeiend, maar ook heel erg tof. Zou t voor geen goud willen missen. Heb ik wel de mazzel dat ik twee heel makkelijke, gezonde, goed slapende kinderen heb.
Zeker! Alles heeft voor- en nadelen en uiteindelijk kom je er toch nooit achter wat "beter" zou zijn. Misschien is deze Podcast wel iets voor jou, gaat over het wel/niet krijgen van De Tweede: https://podcasttop10.nl/de-tweede-op-zoek-naar-het-standaardgezin/
Toen onze dochter 1 was begon het bij ons weer te kriebelen, we vonden het zo leuk allemaal! Er zit 2,2 jaar tussen onze meiden en de tweede zwangerschap was een stuk pittiger door een rondrennende peuter en ziekte. Daarna vond ik het ook echt loodzwaar, een baby en nog een peuter in de luiers. Toen de oudste naar school ging vond ik het wat makkelijker worden. De jongste wordt bijna 3 en nu is het geweldig! Ze spelen heerlijk samen en vechten af en toe ook ( grenzen ontdekken gaat gepaard met ruzie en gejank).
Ja dat lijkt me ook heftig als er minder leeftijdsverschil tussen zit. Ik probeer al meer dan een jaar zwanger te worden van de 2e. Dus als ik komende maand zwanger zou zijn dan is de 1e al 3,5 jaar. Mij lijkt het wel fijn dat als ik weer zou gaan werken na mijn verlof dat de 1e dan al naar school gaat.
Van 0 naar 1 vond ik echt heel heftig. Ik moest mezelf helemaal weer vinden en had een postnatale depressie. De eerste heb ik ook in een hele ongezonde relatie gekregen wat het alleen maar erger maakte. De tweede gaat gewoon in het ritme van het gezin mee. Heel fijn en ik ben dit keer ook heel zelfverzekerd en kan ook echt genieten. Wil vanaf februari voor de derde proberen. Ben benieuwd ❤️
Van 0 naar 1 vond ik echt heel heftig. Ik moest mezelf helemaal weer vinden en had een postnatale depressie. De eerste heb ik ook in een hele ongezonde relatie gekregen wat het alleen maar erger maakte. De tweede gaat gewoon in het ritme van het gezin mee. Heel fijn en ik ben dit keer ook heel zelfverzekerd en kan ook echt genieten. Wil vanaf februari voor de derde proberen. Ben benieuwd ❤️
Oke fijn om te horen. Ik moet ook eens wat zekerder zijn van mezelf. Ik denk steeds kan ik dat wel? Maar ik zou eigenlijk niet weten waarom niet. Natuurlijk zal het af en toe zwaar zijn, maar er zullen ook veel mooie momenten komen. Wat leuk dat je nog voor een 3e wil proberen, heel veel succes alvast.
In het begin vond ik de overgang heel pittig. Vooral de eerste 4 maanden ongeveer. En ik vind 2 kinderen echt een heel stuk drukker dan 1. Het gevoel van altijd aan staan breekt me wel op soms. Maar het is ook zo ontzettend leum🥰
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (65) Verversen