Vanaf de start van het live-voeden ben ik Joël voor alles de borst aan gaan bieden. Dat was ook wel erg makkelijk. Bij elke kik, hup de borst geven en stil was ie....
Maar ik ben bang dat ik daarin wel heel erg doorgeslagen ben. Naarmate de moeheid bij mezelf toenam, nam het aantal momenten dat ik de borst aanbod gestaag toe.
En nu zit ik dan... totaal niet uitgerust. De voedingen zijn moeilijk op te brengen. En eigenlijk weet ik honger en andere zaken niet eens meer te onderscheiden. Joël zelf drinkt elke keer aan de borst toch wel minimaal 10 minuten stevig door dus daaraan kan ik het niet zien.
Elke keer dat hij een keel opzet omdat ik nu dus besloten heb even de borst niet te willen geven, besluit ik dan toch maar weer toe te geven omdat ik het niet kan aanhoren. Dat gaat immers dag en nacht door.
Elke kik in de nacht ben ik bij alle kinderen zelf op af gegaan. Daarin heb ik helaas weinig steun van mijn man gekregen omdat hij er de volgende dag uitmoet voor zijn werk. Maar slopend is het wel.
Het geven van bijvoeding heeft me wel wat rust gegeven. En zoals de logopediste me heeft voorgehouden dat als hij 200cc voedsel en daarna nog even de borst heeft gekregen, kan hij best 2 uur wachten tot hij weer de borst krijgt. Maar als hij dan vervolgens weer begint te huilen.... geef ik weer toe.
Klinkt wel heel sneu he... Ik weet dat het bij mezelf ligt om daarin te veranderen, maar ik vind het zo moeilijk! Zou zo graag de echte honger willen kunnen onderscheiden van andere zaken, en dan sterk willen zijn en andere ritueeltjes invoeren om hem te troosten en rustig te houden. En dan vooral niet toegeven!
Hebben jullie tips?
reacties (0)