Bevallingsverhaal Joël

Bevallingsverhaal Joël

De laatste maanden van de zwangerschap was ik al meerdere keren opgenomen in het ziekenhuis. Waren het niet de hypo's waar ik dagelijks mee te kampen had vanwege het steeds oplopende insuline gebruik vanwege de zwangerschapsdiabetes, dan waren het wel weer voortijdige weeen.

Desondanks bleef de kleine het erg goed doen in mijn buik. De groeicurve gaf wel de +90 lijn aan, en vanwege de zwangerschapsdiabetes hebben de artsen toen het besluit genomen me maximaal door te laten lopen naar 39 weken zwangerschap.

Voor mij werd dat zwaar. Doodmoe was ik van de dagelijkse hypo's en op een gegeven moment begon ook mijn lichaam "op" te raken. Stiekem hoopte ik er dan ook op dat mijn vliezen zouden breken.

Vanaf 36 weken moest ik dagelijks naar het CTG spreekuur om de kleine goed in de gaten te houden omdat het risico op complicaties steeds groter werd. Daar zagen ze elke dag harde buiken, maar het wilde niet doorzetten.

Toen ik dat weekend naar het CTG spreekuur op de verloskamers moest, zei ik dat ik enorme pijn in mijn rug had. Thuis kwam ik die ochtend amper nog uit de voeten en ik dacht dat de bevalling zich misschien aankondigde. De arts heeft me nagekeken en gaf de schuld aan het hoofdje van het kindje dat drukte op de plekken die ik aangaf.

Die dag ben ik amper doorgekomen van de pijn. Die nacht ook niet, ik ben onder de douche gaan staan, heb 4 paracetamollen ingenomen maar dat hielp allemaal niks. Huilend heb ik de verloskamers gebeld om 7 uur 's ochtends. Die hele nacht heb ik geen slaap gehad.Aangekomen in de verloskamers hebben ze gekeken of ik ontsluiting had, maar helaas niet meer dan 1cm die ik de week daarvoor ook al had.

Omdat ze zagen dat de pijn die ik had niet normaal was, hebben ze me voor alle zekerheid voor een echo weggestuurd. Daarop was te zien dat mijn nierbekken verwijd waren, dat verklaarde de pijn. Het zou ook niet overgaan, de enige oplossing was om te bevallen.

Ze hebben me vanwege de vergrote nierbekken opgenomen. Tegen de pijn kreeg ik morphine achtige pijnstilling en een infuus dat me ook pijnstilling zou geven. Al met al in mijn ogen niet echt bevorderlijk voor de gezondheid van het kind. Ze wilden me tot 29 april laten wachten en dan inleiden.

Maar de pijn werd niet minder en daarom werd uiteindelijk door de gyns na veel wikken en wegen besloten de inleiding op 22 april te laten zijn.

Het ziekenhuis had me verzekerd dat ik nooit meer zo'n helse bevalling mee zou maken als destijds bij Yemelsa. Zelf zag ik het positief tegemoet, het kon ook bijna niet erger zijn als wat ik destijds meegemaakt had ( zie blog ). Maar toen wist ik nog niet wat ik nu te weten ben gekomen!

Donderdagavond zou er een gyn langskomen om te kijken of ik de volgende dag middels een infuus inleidbaar zou zijn. Ze hadden die week al getoucheerd en ik bleek 1,5 tot 2 cm ontsluiting te hebben en een weke baarmoedermond, dus ze zouden er bij kunnen om de vliezen te breken. De arts sprak af dat ze me de volgende ochtend 8 uur zouden komen halen. Maar 8 uur werd half 9 en om kwart voor 9 hebben ze de vliezen gebroken.

Om 9 uur hebben ze de wee-opwekkers aangesloten op het infuus. Aanvankelijk gebeurde er niet veel, maar tegen het einde van de ochtend begonnen de weeen flink op te komen.

Ben onder de douche gaan staan om ze op te vangen en tegen die tijd kwam Ron ook, die had voor opvang voor de kinderen gezorgd. We hadden beide niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Na een klein half uurtje ben ik weer op bed gaan liggen en de gyn kwam kijken, ze zag dat ik goede weeen had. De ontsluiting was op dat moment 3 tot 4 cm.

Een half uurtje nadat de gyn weggegaan was, werden de weeen zo heftig dat mijn lichaam zichzelf uitschakelde. Ik raakte helemaal weg en na 3 kwartier werd ik opeens weer heftig in de pijnen geworpen.

Het lukte me niet ze te dragen en met bed en al begon ik heftig te schudden. Geen houding hielp me erdoor heen te komen en ook focussen op mijn ademhaling lukte niet. De pijn was niet te doen, ik denk ook door mijn nieren die al zoveel pijn deden.

Enfin, een paar uur later zo tegen half 3 kwam de gyn kijken en ze vroeg of ik pijnstilling wilde. Ik had al eerder aangegeven dat ik niet goed reageerde op pethidine en daardoor kwam ik in aanmerking voor een epidurale. De ontsluiting was nog niet verder gevorderd dan 4cm.

Om 3 uur werd ik naar anesthesie gereden voor het zetten van de ruggenprik. Helaas werd deze 3 keer misgeprikt tijdens de heftige weeen waarbij iemand op mijn hoofd ging hangen om mijn rug gebogen te houden. En ook de 4e keer zat de epidurale niet goed in mijn rug, maar door de pijn van de eerdere misprikken voelde ik dat niet meer goed. De anesthesiste spoot het blok op en voor 10 minuten was ik even verlost van de heftigste pijnen. Maar helaas kwamen ze na 10 minuten in alle hevigheid terug.

Ik wist werkelijk niet meer waar ik het zoeken moest. Zowel Ron als ik waren ervan overtuigd dat de ruggenprik er niet goed inzat, maar de gyn en een controlerend anesthesist bleven volhouden dat dat wél het geval was. De anesthesist spoot het blok steeds verder op, maar de pijn bleef zo heftig.

Urenlang schudde ik met bed en al en de gyn toucheerde rond 5 uur en zei dat ik 5cm had. Ze vertelde dat ik rond 12 uur 's avonds mijn kindje in handen zou hebben en dat het goed verliep.

Na nog een aantal uren shaken, kwam de anesthesist wéér om het blok op te spuiten. Volgens hem zou ik na 10 minuten niets meer moeten voelen, maar ook dat werkte niet.

Rond 9 uur 's avonds kwam een gyn controleren of ik meer ontsluiting had en ik zei tegen haar : als het er niet nog maar 5 zijn. Maar helaas was dat dus wel het geval. Toen ben ik in huilen uitgebarsten en heb gezegd dat ik het niet meer trok. Ze zei ik overleg met de arts en dan krijg je misschien een keizersnede.

Op dat moment viel er een last van me af. Helemaal op het eind was ik. En na 10 minuten vertelde ze me dat ik inderdaad een uur later een keizersnede zou krijgen.

Wederom kwam de anesthesist langs, maar nu om het blok geheel op te spuiten voor de naderende keizersnede. Toen een half uur later de verpleging van me hoorde dat ik nog steeds gevoel had, geloofden ze me niet. Tot ze stiekem een grote pleister van mijn bovenbeen aftrok en ik auw zei. Toen keek ze wel erg raar!

Bij de OK werd de anesthesist ingelicht over het feit dat ik echt de pijnen nog ervaarde, en hierop werd besloten dat ik onder gehele narcose zou moeten. Dat was voor mij het breekpunt, ik zou mijn zoontje niet geboren zien worden.

Meteen heb ik gevraagd of mijn man er wel bij mocht zijn en dat mocht zeiden ze. Ik vroeg hem goed op het kindje te letten en om veel foto's te maken zodat hij me later alles kon vertellen. Ze hebben mij de OK ingereden en mijn man gevraagd zijn kleding aan te trekken en op de gang te wachten.

Vervolgens hebben ze hem NIET opgehaald om naar de geboorte van zijn zoon te kijken, ze zeiden dat ze hem niet konden vinden! Dus ik heb totaal geen foto's of aandenken van de geboorte van Joël

Om 22:21 is hij naar het verhaal geboren en om 23:00 uur werd ik wakker geschreeuwd door felicitaties dat ik een zoon zou hebben. Langzaamaan begon ik te beseffen dat ik voor de 2e keer moeder was geworden en ik wilde hem zien en aan de borst leggen.

Maar daar was weer die pijn!!! Ik hield het niet meer en heb auwwww geroepen. De vrouw die naast me stond vroeg me me niet zo aan te stellen en zei dat ik mijn mond moest houden omdat ik op de IC lag.

Ze heeft me een spuit morfine gegeven en toen werd de pijn draaglijk.

Tegen 12 uur 's nachts kwam Ron aan mijn bed om me op te halen en ik kreeg te horen dat hij dus ook niet bij de geboorte van zijn zoon geweest is en dus ook geen foto's heeft kunnen maken. Ook kreeg ik te horen dat ze hem al een fles hadden gegeven. Toen ik hem vervolgens wilde aanleggen, had hij natuurlijk geen trek meer en was te moe en mocht niet de voeding van 2 uur 's nachts doen waardoor ik hem pas om 5 uur 's ochtends goed kon aanleggen.

Die nacht ben ik ziek geworden van de narcose maar ben wel naar Joël gegaan. Ik heb tegen de verpleging gezegd dat ik niet wilde dat ze hem flessen gaven, maar volgens hun moest het allemaal maar snel gebeuren en bestond er geen speenverwarring. Tja.... daar sta je dan met je goede gedrag!

Toch heb ik m elke keer geprobeerd aan te leggen en meneertje nam geen hele voedingen, meeste tijd maar 10 cc, maar goed ik probeerde het wel. De rest van wat Joël niet dronk, heb ik gekolfd waardoor hij gelukkig bijna geen kunstvoeding heeft gehad.

Vrijdagmiddag liep ik alweer nadat een verpleegster de catheter eruit gehaald had. En vanaf zaterdag ben ik zelf de verzorging van Joël gaan doen.

Ik hoorde dat ze op de avond van de bevalling tevergeefs hebben geprobeerd een infuus te prikken maar dat lukte niet. Pas na de poging hebben ze de glucosewaarde gecontroleerd en deze bleek mee te vallen waardoor ze hebben besloten het infuusje maar even te laten wachten. Gelukkig heeft Joël zijn glucose meteen onder controle gehouden. Daardoor mocht hij zaterdagmiddag al naast mijn bed staan.

Zondagmiddag mochten we naar huis. We hebben het gevierd met beschuit met muisjes, maar helaas was de vreugde van korte duur.

In de nacht van zondag op maandag begon Joël slecht te drinken, was niet wakker te krijgen en hij verslikte zich keer op keer in de voeding. Toen ook de kraamhulp vond dat hij sloom was, en Joël zijn temperatuur niet omhoog kreeg zijn we naar de kinderarts verwezen. Deze hebben Joël opgenomen en helaas ligt hij nog steeds in het ziekenhuis.

Hij werd aangesloten aan de monitor en er kwam snel uit dat hij last heeft van saturatieschommelingen en dat zijn ademhaling dan stagneert. Voornamelijk had hij dit tijdens de voedingen. Waarschijnlijk heeft dit met zijn coordinatie te maken. Hij vergeet dan gewoon adem te halen tijdens het voeden.

De 2e keer dus dat een volledige kraamtijd voor me weggevallen is, en dat doet pijn! Psychisch best een zware klap.

De BV heb ik tot nog toe zoveel mogelijk geprobeerd omhoog te houden met kolven. Ik hoop dat ik binnen korte tijd het mannetje weer thuis heb waardoor ik hem weer kan proberen aan te leggen. Eerst maar een beetje tot rust proberen te komen!

Tot zover mijn verhaal. Jullie horen binnenkort meer van ons!

Liefs, Nicole