Bevallingsverhaal Yemelsa

Mijn bevallingsverhaal (1e kerstdag 2007)

Vrijdag 14 december ben ik opgenomen in het ziekenhuis vanwege pre-eclampsie.Vanaf die dag, hebben ze elke dag een CTG gemaakt. De klachten verminderden, ondanksvele medicatie niet. Toch wilden de artsen me niet inleiden omdat ik volgens hun nog niet ver genoeg in mijn zwangerschap gevorderd was..... ik was toen 36 weken. Ik werd elke dag zieker en maakte me erge zorgen over hoe het met ons meisje was!!! Ik had extreme gewichtstoename door het vocht ( was in 3 weken tijd 7 kg bijgekomen terwijl ik daarvoor maar 7,4 kg bijgekomen was ) en een extreem hoge bloeddruk voor mijn doen, waardoor ik de hele dag door sterretjes zag en erg wazig zag en hoge eiwitten in mijn urine )

Op een gegeven moment begon mijn suikerspiegel ook raar te doen en mijn weerstand was helemaal weg.

Toch wilden de artsen er nog niet aan me in te leiden, terwijl ik een groeiecho had waarbij het kind 2 weken voor op groei lag! Op woensdagochtend kwam de gynaecoloog bij me langs en ze vertelde me dat er 's middags iemand langs zou komen om te bespreken of ik wel of niet een inleiding zou krijgen. Dit bleek om een loterij te gaan!!!! Die vrouw nam alle gegevens op en zette ze in de computer en die computer gaf vervolgens een doktersadvies omdat de gynaecoloog zei dat ze niet wisten wat ze met me aan moesten.

De computer selecteerde vervolgens op 50/50 basis willekeurig maar ons lot was niet gunstig gezind, dus er kwam een NEE uit rollen.

Alle mensen om ons heen (inclusief mijn eigen VK) vroeg hoe lang ze me nog zo door lieten lopen.............

Wel deed die vrouw inwendig onderzoek bij me en ik bleek al een cm ontsluiting te hebben en een hele weke baarmoedermond. Ze deed een schatting dat het kind op natuurlijke wijze met ongeveer een weekje geboren zou worden. Dus wij ontzettend opgelucht! Ze heeft me toengelijk gestript en die nacht erop ben ik mijn slijmprop verloren.

Het CTG apparaat gaf in de dagen daarop steeds weeen aan maar het wou niet doorzetten. De atrsen wilden ook geen verder inwendig onderzoek doen om te kijken of de ontsluiting misschien verder gevorderd was...

Ze waren kwaad dat die vrouw inwendig had onderzocht en gestript.

De gynaecoloog kwam donderdag weer aan mijn bed en mijn klachten werden niet minder.Volgens hem moest ik niet zo zeuren en een ander zei dat ik niet zo ziek oogde maar dat ik wel alle symptomen had. Ik voelde me echt niet serieus genomen en ik had zoiets van als ik niet ziek genoeg was, waarom lieten ze me niet naar huis gaan dan? Maar ik was niet sterk genoeg om naar huis te gaan. De artsen zeiden dat ze niet wisten wat ze met me aanmoesten omdat ik te ziek was om naar huis te gaan maar te goed om een spoedkeizersnee te doen. ( Maar waar was de middenweg? )

Hij zei me ook op een botte manier dat ik de feestdagen wel op mijn buik kon schrijven.De dochter van mijn man was speciaal voor de feestdagen bij ons dus dat deed ff pijn.

Daarna ben ik in huilen uitgebarsten, ik had het ff niet meer! Ik ben steeds gaan bidden en bidden en bidden, hopend op een wonder!

Vrijdagochtend toen mijn man erbij was, kwam dezelfde gynae die zei dat ik niet zo moest zeuren, ná zijn kerstontbijt, en hij vroeg, zonder dat wij ook maar 1 woord gezegd hadden, of het een goed idee was dat ze me maandag zouden inleiden.........

Nou de enige remedie tegen pre-eclampsie is bevallen, dus jaaaaaa!!!!!

En stiekem was ik ook erg nieuwsgierig naar ons meisje...................

Op de groeiecho hadden we gezien dat ze al dikke wangen en kuiten had en ze woog al 2830 gram. Ze zag eruit alsof ze alles lekker vond!!! En werd kwaad op de vrouw die de echo deed hahaha. Ze stompte zo het apparaat weg!

Dat volgende weekend, is mijn man bezig geweest steeds spullen heen en weer te brengen voor de bevalling! En ik werd steeds zenuwachtiger. Maandag om half 7 zou ik aan de CTG gaan. Als ik dan 1 tot 2 cm ontsluiting had, volgens de gynae, zouden ze mijn vliezen breken.

Als ik nog geen ontsluiting had, zou ik een gel krijgen om mijn baarmoedermond zacht te maken. Nou, afgaande op wat die vrouw uit het AMC gezegd had, had ik goede hoop dat ik meteen aan het infuus gelegd zou worden......

Maar het ging weer niet zo als we verwacht hadden........ Maandag 24 december, kreeg ik een gel omdat ik nét geen 2cm ontsluiting had. ( Dus de belofte van de arts ging niet op )

De weeen kwamen rond een uur of 9 al op gang. Om half 1 werd ik voor de 2e keer gecontroleerden had ik 2cm ontsluiting, dus de gel had niet echt veel werk gedaan. De verpleegster zei dat ze me pas de dag daarna gingen inleiden........ Toen werd mijn man erg kwaad! Hij was alle beloftes van het ziekenhuis in de voorgaande weken méér dan zat! Daarbij was ik ook nog eens erg gestressed geworden vanwege de loze beloften. Het antwoord van de verpleegster hierop was dat ze liever geen bevallingen in de avond en de nacht deden!!!!!

Vervolgens hebben ze gelukkig tóch het infuus aangesloten op bevel van de gynaecologe.

De weeen werden langzaamaan sterker en sterker. Mijn man is tussendoor nog even naar de mac gegaan om wat eten te halen. Ik had zelf ook wel trek dus heeft hij een burger voor me meegenomen. Om 3 uur had ik om de 3 minuten weeen, dit hield 2 uur lang aan. Ron zei dat ons kindje dan, naar zijn ervaringen er om 10 uur 's avonds ongeveer wel zou zijn. En na die 2 uur zakten ze weer af......... ik was al helemaal uitgeput maar we moesten door!

Ze kwamen nog maar om de 7 minuten op een gegeven moment. Tijdens de weeen was er geen verpleegster te bekennen. Ik werd al misselijk van het eten en ik kreeg steeds niets te drinken. Ron is tussendoor steeds water voor me gaan pakken, want ik had echt enorme dorst.

Ook verschoonde hij steeds de matten die er onder lagen om het vruchtwater op te vangen, de verpleegsters waren namelijk in geen velden of wegen te bekennen en het vruchtwater blééf maar stromen! Ook moest ik steeds plassen en omdat het infuus dan uit het stopcontact zou moeten en er nog steeds geen ziekenhuispersoneel in de buurt was, gaf Ron me wel 30 keer de po aan..........

Het ctg apparaat bleef aanstaan maar we zagen al dat de weeen niet toenamen, ondanks dat er elk half uur automatisch werd opgevoerd.

Om 9 uur 's avonds kwam er opeens iemand langs die vroeg of ik al persweeen had, omdat dat zo ondertussen wel zou moeten zijn. De baby was wel tegen mijn darmen aangezakt maar persweeen? Nee dacht het niet......... maar het was mijn eerste bevalling.............

De gynae kwam eindelijk weer eens opdagen om te toucheren, en ik had maar 4cm ontsluiting. Ze heeft me toen een morfine injectie gegeven om mijn lichaam wat te versoepelen. Ze dachten dat mijn lichaam de weeen tegenhield omdat ik steeds verkrampte. Hierna zijn ze een aantal keren komen kijken. Ik zei dat ik vaag werd van de morfine maar dat het de pijn niet verlichtte....... Hun antwoord was dat ze dat allemaal zeiden? maar dat het zeker wel de pijn wegnam. Tot ze me 's avonds om 12 uur gingen controleren....... nog steeds maar 4 cm ná een weeenstorm van anderhalf uur. Toen hebben ze me, om half 1, een ruggenprik gegeven en die werkte wél. Mijn lichaam had geen last meer van de weeen. Tussendoor zijn ze nog een paar keer komen kijken maar het was erg druk op de afdeling. Het ctg apparaat stond uren te draaien zonder papier, omdat het op was en in bergen op de grond lag. Om ongeveer half 3 merkte ik dat de ruggenprik niet meer zo goed werkte en ik drukte op de bel tot 4x aan toe. Maar er kwam pas iemand na een uur. Het was mazzel dat we deze vrouw van de kerk kennen. Ze verontschuldigde zich voor de situatie en dat ze steeds geen tijd voor ons had, en ze heeft de dosis van de ruggenprik verhoogd. Toen werkte het opeens wel heel snel.............. Ik voelde de weeen om de minuut komen en opeens om half 5 voelde ik ons kindje met een vaart naar beneden zakken....... ze wilde eruit!!!

De verpleegster die we kenden, zei dat ik de persweeen weg moest puffen omdat er op dat moment geen gynaecoloog beschikbaar was! Ik heb de persweeen 3 kwartier moeten tegenhouden en dat was het ergste van de hele bevalling. Toen ik om kwart over 5 's nachts eindelijk mocht persen, voelde ik me zooooo opgelucht!

Het persen heeft maar een half uurtje geduurd. Alleen toen het koppie er al 3 kwart uit was, heeft de gynaecoloog een knip gezet ( wat helemaal niet nodig was, ik had maar 1 perswee nodig ) omdat ze snel nog ergens anders een stuitbevalling moest gaan doen. Ik werd pas bijna 3 uur later gehecht. Maar wat was ik blij dat ons meisje er eindelijk uit was, na een bevalling van 23 uur!!!! Onze kerstengel! En wat onwerkelijk dat ze opeens op mijn borst lag!!!!! Wauw dat was echt een hele maffe ervaring!

Terwijl ik het op een rijtje probeerde te zetten, werd ze door de verpleegster gecontroleerd en ze had een Agpar van een 9 en later een 10. , terwijl ik alle indrukken van de geboorte van ons kleine mensje, op me probeerde te laten inwerken.

Yemelsa Domenica Willemina.

Ze woog bij de geboorte 3780 gram en de placenta had al kalkafzetting, dus ze had toch moeten komen! De gynae zei dat ik volgens haar achteraf dan 4 weken vooruit heb moeten lopen met de zwangerschap....... Dus ik ben blij dat ze geboren is!!!