De echo gehad!

Gisteren de extra echo gehad nadat bij de 20 weken echo werd geconstateerd dat haar maagje te groot was. Mijn man was gewoon gaan werken omdat we het allebei een beetje onnodig vonden om daar vrij voor te vragen. De dagen dat mijn VK echo's doet valt net buiten zijn vrije dagen. Mijn zus vond het helemaal niet erg om mee te gaan zodat zij haar kleine nichtje ook eens kon bewonderen. Zij komt nog uit het tijdperk van 1 echo rond de 12 weken en meer niet dus ze wist niet wat ze zag. Echt leuk om dit samen te doen!

Met de kleine uk was alles gelukkig goed. Haar maagje was niet gegroeid en aangezien de rest wel gegroeid was is de verhouding wat beter. Maagje is nog wel groter dan gemiddeld maar binnen het aanvaardbare. Ze is ook nog steeds een meisje. De vorige keer was er wel lichte twijfeling omdat ze niet helemaal goed lag maar deze keer was er geen twijfel over mogelijk.

Verder gaat het hier nog allemaal goed. Heerlijk zeg, zo'n zwangerschap waarin ik gewoon kan blijven sporten en alles kan blijven doen wat ik altijd deed. Het heeft echter ook wel een nadeel. Ik merk dat ik veel makkelijker de stofzuiger naar boven til en ook met het opruimen van de zolder loop ik de sjouwen met zware kratten.... dat is natuurlijk echt niet goed en dan moet ik mezelf inhouden. Het probleem is dat ik op dat moment echt bezig ben met opruimen en dan staan die kratten in de weg. Ik moet ze dan gewoon laten staan voor manlief maar dat kan ik niet. Ik ben geen huisvrouwelijk type, je kunt me zelfs lui noemen, maar als ik eenmaal bezig ben dan moet het ook klaar en af.

De tijd gaat nog steeds vreselijk snel. Gelukkig voel ik het kindje wel goed bewegen, dat maakt me toch steeds weer even duidelijk dat er echt een tweede kindje op komst is, een tweede meisje!

Ik merk aan mijn man dat het voor hem ook anders is. Bij de eerste was alles nieuw en vreemd en nu is het nieuwe er toch vanaf. Daarnaast is hij veel geinteresseerder in wat ons kleine Aagje allemaal heeft gedaan vandaag dan wat er in mijn buik gebeurd. Soms hint ik hem van 'he, ons meisje is weer wakker!' maar dan krijg ik niet veel meer reactie dan 'oh, is ze weer lekker aan het spelen?' Ik zou dan willen dat hij zijn hand op mijn buik legt zoals hij dat bij Aagje deed en dat we dan samen op de bank zitten, of in bed liggen, van 'ja, ik voelde haar, ze schopte tegen mijn hand!' en dan samen genieten van het urretje in mijn buik. Toen ik zwanger was van Aagje legde hij heel vaak zijn hand op mijn buik, of smeerde hij mijn buik in met buikcreme. Hij vroeg veel vaker hoe het ging, of ze nog trapjes had gegeven. Nu was mijn zwangerschap ook veel meer aanwezig omdat ik me niet goed voelde. Al heel snel moest hij mijn klusjes in huis overnemen. Nu is het enige verschil dat mijn buik opbolt. Soms neem ik het hem kwalijk dat hij zoveel minder interesse toont al besef ik dat het niet eerlijk is. Ik heb zelf immers ook veel minder interesse in deze zwangerschap.

Wat betreft ons lieve Aagje... die moet maar eens gaan leren trappen lopen. Het gesjouw van boven naar beneden wordt mij momenteel wel een beetje te zwaar. Dan sta ik hijgend bovenaan de trap en voel ik mijn spieren echt moe worden. Helaas is Aagje niet zo'n held met trappen lopen en hebben wij een smalle, steile trap. De eerste 2 tredes wil ze wel, daarna vindt ze het eng dus is het sjouwen. Met sporten merk ik nu ook wel dat ik een wat rustiger tempo moet aanhouden en tussendoor even op adem moet komen. Maar zolang ik nog 2x per week kan blijven zwemmen/ fitnessen ben ik blij, als is het niet meer zoals het was.

Bang voor de naderende bevalling ben ik niet, ondanks dat het de vorige keer toch echt wel tegenviel. De vorige keer heb ik op veel opzichten een zware bevalling gehad (volgens het ziekenhuis, ik heb niet zoveel ervaring) dus kan het deze keer alleen maar meevallen. Of niet, maar dan komen we daar ook wel doorheen. Ik heb weinig keus, zoals de dooddoeners zeggen 'het moet er toch uit'.

Hier nog een fotootje van mijn koninginnedag-meisje met haar heerlijke ondeugende smoeltje: