Even niet meer zo verliefd

Wat een leuke tijd hebben we gehad met Aagje. Zo vrolijk, zoveel te ontdekken. Zoveel om te lachen en om te knuffelen.

Helaas zitten we nu even in een andere periode. Aagje wordt eigenwijs, uitdagend en driftig. Alles wordt, terwijl je strak aangekeken wordt, op de grond gegooid. Pak je haar handje omdat ze niet aan de laptop mag zitten, dan tikt ze hem met een ´uuh´ nog even een keer hard aan, ze wil het laatste woord hebben.

Pak je opnieuw haar handje en zeg je duidelijker met een beetje stemverheffing ´nee Aagje, mag niet!´ dan wordt ze driftig en kan je een klap in je gezicht verwachten. 11 maanden en ze slaat me al, het sekreet!

Het maakt het er niet veel makkelijker op dat er 2 tandjes doorkomen en Aagje snotterig, hoesterig en koortsig is. Mama ook. Die hoest de longen uit d´r lijf, elk spiertje en botje voelt bejaard.... ach ja, een doodsimpel griepje maar zo vervelend in combinatie met een hangerige, boze, huilerige, driftige, eigenwijze baby. Luister gewoon even. Ga gewoon even 5 minuutjes alleen spelen.

Maar nee, Aagje heeft nog steeds last van een vrij ernstige verlatingsangst. Ik hoef me maar om te draaien of er wordt gekrijst om vervolgens driftig zuigend aan d´r duimpje bij mama op schoot te klimmen. Fronsend zit ze dan voor zich uit te kijken, denkend aan al het onrecht wat haar wordt aangedaan.

Haar verlatingsangst duurt al een paar maanden en ik ben het helemaal zat. Het is er ingeslopen dat we haar dus overal mee naartoe nemen. Even naar boven om de vuile was te verzamelen? Aagje onder je arm mee. Het is zelfs zo erg dat ik pas zat te poepen met Aagje op mijn schoot. Dat doen we dus niet meer. Even een toiletbezoek of even iets pakken boven? Ik vertel Aagje wat ik ga doen en doe het dan. Aagje gaat dan bij de deur zitten krijsen totdat mama terugkomt.

Verder is ze natuurlijk ook gewoon lief. Ze doet me na als ik mijn neus ophaal (en gezien mijn verkoudheid gebeurt dat nogal vaak in de beslotenheid van mijn eigen huis, daar vertoon ik redelijk wat mannelijke trekjes doet ze niks anders dan snuiven). Ze trekt haar neusje rimpelig op om het op een snuiven te zetten. Schattig, maar het begint mij een beetje te irriteren. ´Stop met dat stomme gesnuif!´ zeg ik dan aangezien ik momenteel vrij weinig kan hebben.

Ze heeft ook wat nieuws geleerd, op de bank klimmen! Zo prachtig vindt ze dat maar mama vindt het maar gevaarlijk en heeft de box dus nieuw leven ingeblazen. Even 5 minuutjes in de box zodat mama even 5 minuutjes geen ogen in haar rug hoeft te hebben. De box wordt met veel gekrijs ervaren.

Man oh man oh man, wat is momenteel vreselijk zwaar om mama te zijn en oh oh oh ik moet er niet aan denken dat er nog een 2e babietje bij zal zijn straks. Maar goed, ook daar zal ik mijn weg in vinden.

Met oudjaar sliep ze door alle knallen heen, wonderbaarlijk want we hoeven de deur maar iets te hard dicht te doen of ze wordt wakker. Rond 1 uur werd het rustiger en toen besloot madame even wakker te worden. Helemaal verbaasd dat ze naar beneden mocht en dat er ook nog visite was. Wat vond ze het vuurwerk prachtig!

Tja, ze is echt wel lief en schattig maar ik ben even zo klaar met haar! Hopelijk kan ze morgen bij mijn zus spelen, donderdag, vrijdag en het weekend is manlief thuis en dan hoop ik toch wel weer beter te zijn. Ach oh ach oh ach, ik kan me niet herinneren me ooit zo ellendig gevoeld te hebben.

Maarre... jullie een gelukkig nieuwjaar hoor!

Met kerst kon ze heel goed ´zeggen´ wat ze wilde eten

Lekker onder de douche met papa, mijn mooie meisje!

In de nacht met oud en nieuw