Uber-moeder

Ik beken. Ik ben schuldig. Ik ben zo´n moeder die het altijd en overal maar over haar kindje heeft.

Thuis maakt het  niet uit want mijn man maakt zich er ook schuldig aan. Onze gesprekken gaan niet veel verder dan ´Kijk die knuistjes nou eens gebald zijn!´ ´Oh, kijk die pruil!!´ ´Kijk haar innig tevreden drinken!´ ´Kijk nou eens hoe vinnig ze op haar speentje sabbelt!´ ´Kijk dat mondje!´ ´Kijk die dikke wangetjes!´ ´Kijk die lekkere beentjes!´ ´Kijk die kleine nageltjes nou eens!´ ´Kijk haar verwoed trappelen in de box!´ ´kijk haar blij tegen de knuffeltjes slaan!´ ´Kijk haar, haar duimpje zoeken!´ en zo gaat het de hele dag door.

Als we elkaar iets anders te melden hebben, verloopt de communicatie via ons Aagje. Dan kirt mijn man ´en heeft mama nog wat in het huishouden gedaan?´ waarop mama terugkirt ´ja, mama heeft de hele voorraadkast opgeruimd he? En gaat papa thuisblijven vanavond?´ waarop er teruggekeerd wordt ´papa wil nog even wielrennen´. Ons Aagje vindt het allemaal prima, kijkt en lacht van de ene naar de ander. En dan is ze natuurlijk ook nog de mooiste van de hele wereld. Nu weten wij wel dat we niet helemaal objectief zijn, dus hebben we besloten om de objectieve mening erop na te houden dat onze dochter dan wel niet de allermooiste van de hele wereld is, maar zeker wel mooier dan gemiddeld.

Buitenshuis is die enthousiasme allemaal niet minder. Mensen hoeven maar te vragen ´hoe gaat het´ en ik steek hele verhalen af. Aagje is zo lief. Aagje lacht zoveel. Aagje slaapt zo goed en Aagje kan tegen knuffeltjes aanslaan. Als ik het over het nieuwe kunstje van mijn dochter ga hebben, kom ik pas echt goed los. Zo van ´en dan zit ze in het wippertje, en dan zit ze eerst te kijken heel geconcentreerd, en dan gaan die handjes naar de knuffeltjes toe, en dan slaat ze, maar het gaat allemaal nog heen ongecontroleerd want soms wil ze het linkerknuffeltje slaan maar dan gaat haar rechterarmpje omhoog en dan slaat ze het rechterknuffeltje en dan kijkt ze heel verbaasd naar het rechterknuffeltje en dan zie je haar denken ´he, daar hangt er nog 1!´ en dat is zo leuk om te zien en bla bla bla...´ en mensen vinden het natuurlijk helemaal niet interessant om aan te horen maar ik kan er niks aan doen! Ik ben gewoon zo trots dat ze tegen een knuffeltje aan kan slaan en als ik eenmaal begin dan kan ik niet meer stoppen.

Ik hoop dat het beter wordt. Ik hoop niet dat ik levenslang zo´n moeder ga zijn die geen andere interesses heeft dan haar eigen kinderen. Maar ach, die laatste dagjes van mijn verlof ga ik er nog even extra van genieten.