10 weken

Oke, even een korte (hoop ik voor jullie) update over mijn kleine, grote meisje!

SLAPEN

Dit gaat echt onwijs goed. Ze ligt nu al 1,5 week op haar eigen slaapkamertje. Ik was haar een beetje ´zat´ op mijn kamer, wilde gewoon mijn vrijheid weer terug, ´s avonds even lezen met een lampje aan, ff lekker lachen, kletsen en dollen met manlief zonder dat we moeten fluisteren... gewoon weer lekker man en vrouw zijn in plaats van vader en moeder. We hebben het wiegje op haar slaapkamer gezet dus ze ligt nog wel in haar eigen vertrouwde en knusse plekje. Ze slaapt heel de nacht door. Hoe laat ze erin ligt hangt van de rest van de dag af maar in principe zo tussen 19.00-22.00 en dan wordt ze ´s ochtends tussen 6.30-8.00 wakker, afhankelijk van hoe laat ze erin ging dus. Heerlijk! Ik ben weer helemaal uitgeslapen en kan zo veel meer hebben!

Overdag doet ze ook nog wel een aardig dutje. Vaak 2 of 3 keer per dag een lang dutje van 1.5 tot 2 uur hoewel er ook weleens een uitschieter van 3 uur bij zit. Verder doet ze hazeslaapjes op schoot.

BORSTVOEDING

Hier mogen we ook niet over klagen. Ze drinkt 5 tot 6 keer per dag. Normaal gesproken komt ze eigenlijk aan de 5 keer maar als ik weleens wegga dan voed ik haar vaak voor het weggaan dus is er vaak een extra voeding. Een tussendoortje dus.

Mijn voeding lijkt zich eindelijk aangepast te hebben aan haar behoeftes. Ik loop niet meer de hele dag Pamela Andersen te zijn, mijn borsten zijn nu een zielig Cameron Diazje ofzo.

Het was ook wel logisch dat ik zolang stuwing heb gehouden. Ze is in een week of 8 tijd van 9 voedingen naar 5 voedingen gegaan, ging van 2x per nacht plotseling heel de nacht doorslapen van 23.00-6.00 en toen in notime bijna klokje rond. Mijn borsten konden dat natuurlijk ook allemaal niet bijhouden. Maar nu lijkt ze gestabiliseerd te zijn, en mijn borsten ook.

ONTWIKKELING

Deze is zo mooi om te zien! Ze lacht de hele tijd, volgt mij soms helemaal met haar ogen als ze ergens zit en ik loop heen en weer, slaat naar de knuffeltjes die boven haar hangen in de box en het wippertje, is nog steeds voorzichtig aan het lachen zonder de schater, kletst de oren van m´n kop af met haar ´uuh´ en ´eeeh´ en ´ruuuh´.

Ze is ook zo heerlijk aan het rondkijken en aan het observeren. Dan staan wij haar samen aan te kleden of in badje te doen ofzo, en dat begint 1 van ons met ´ze is zo lief!!´ waarop de ander antwoord ´ze is zo schattig!´ Dan zegt de 1 weer, het niveau van kirren iets hoger ´ze is zo superlief!´ waarop de ander zegt ´ze is zo superschattig!´ Ons meiske kijkt dan met haar onnozele gezichtje van de ene naar de ander. Het gekir wordt weer wat opgeschoeft met ´ze is zo mega-lief´ en ´ze is zo mega-schattig´. Dat gaat dan nog even door met ´ongelofelijk lief´ en ´afschuwelijk schattig´ en zo meer totdat 1 van ons de slappe lach krijgt, de ander mee gaan doen en ons Aagje een pruillipje trekt en het eens goed op een krijsen zet want 2 hysterisch lachende ouders lijkt ze niet leuk te vinden. (A. klinkt zo niet lief en schattig dus heb ik er maar Aagje van gemaakt om de privacy te waarborgen van ons A.tje en lekker in Pluk-sferen te blijven.)

Heerlijk meisje! Ik wil dus nog steeds heel snel een tweede! Dat brengt ons bij het volgende punt....

SEKS

Tja... wat zal ik daar eens van zeggen? Niet. Noppes. Nada. Ik moet er ook helemaal niet aan denken. Ten eerste hebben de lappen erbij gehangen na de bevalling, als ik me zo plastisch uit mag drukken. En nu ik toch plastisch bezig ben... er hebben sinds mijn bevalling tot 2 weken geleden zoveel verschillende handen in mijn kut staan te roeren, trekken, duwen, wroeten... HET IS NU KLAAR!!! Hij is weer van mij! Ik had ze pas even geteld en aan 1 hand had ik niet genoeg. Aan 2 handen nauwelijks! Tijdens de bevalling eerst mijn eigen vk, daarna de vk van het zkh, daarna de gyn om me dicht te naaien. De na-controles in het ziekenhuis en thuis door de kraamverzorgster reken ik voor het gemak maar even niet meer mee. Nacontrole met 6 weken eerst de leerling. Door het overgebleven stuk placenta de vk. Tijdens de curretage de gyn... toen kregen we het koorst/ borstontstekingsverhaal. Een vk, toen die niks kon vinden de huisarts en toen weer terug waar d´r nog ff een gyn kwam wroeten. Oke....  afblijven nu!! Er zijn in een paar weken tijd meer vingers naar binnen gegaan dan in heel mijn leven! Ik ben er klaar mee, ik wil d´r geen vingers meer in hebben laat staan een piemel. Maar ja. Ik weet ook wel dat het even ´de eerste keer´ is, dat ik er ´even doorheen moet´ maar elke keer als ik denk ´oke, laat ik het maar doen dan ben ik ervan af´ voelt het alsof ik me een soort van ´vrijwillig laat verkrachten´. Als een 15-jarige die een breezer wil (of willen ze er tegenwoordig al een mp3-speler voor?). Nou ja, in ieder geval nog geen seksuele activiteit hier maar ik voel de druk....

HUISHOUDEN

Pas kwam een moeder naar mij toe met ´er is een spuugdoekje van jou in mijn tas beland, ik zorg er wel voor dat hij binnenkort jouw kant opkomt. Althans, ik denk dat hij van jou is, want hij is niet gestreken!´ Zegt misschien genoeg over het reilen en zeilen in mijn huis....We blijven dan wel in pluksferen, maar ik ben bepaald geen ´mevrouw Helderder, eerder een pa Stamper. al kan ik me niet voorstellen dat er werkelijk waar mensen zijn die spuugdoekjes gaan strijken, ik bedoel.... er belanden er dagelijks minstens 5 in mijn wasmand, waarom zou ik de moeite doen om ze te strijken? Nu ben ik sowieso niet zo strijklustig aangelegd en manlief heeft de strijkbout vaker aangeraakt dan ik. Zeker nu hij heeft uitgevonden dat je op een knopje kunt drukken en dat er een water uit gespoten wordt en dat gaat dan ´zo leuk stomen´. Manlief doet dus de strijk en ik heb allemaal kletsnatte kleren in mijn kast hangen omdat het ´zo leuk stoomt´. Dan gaat het van ´kijk nou mopje, hele stoomwolken!!´ en dan strijkt meneer weer lekker verder. Hij is zo blij. 

PLEEGZUSJE

Aangezien er weleens wat mensen vroegen ´hoe gaat het nou met haar...´ even een kort stukje. Ik woon niet meer thuis dus zie en merk ik niet alles, maar ik hoor natuurlijk wel het een en ander. Steeds komen er rare dingen naar voren waarvan wij denken ´hoe gaat dat bij haar ouders?´. De weekenden gaan ze vaak naar huis en pas had mijn moeder in het weekend boven alles gezogen en dus gelijk haar slaapkamer meegenomen. Hierbij had ze een fotolijstje omgestoten, dus deze weer teruggezet. Maandag kwam ze weer bij mijn ouders en liep boos naar beneden. ´Wie is er in mijn kamer geweest??? Er heeft iemand lopen snuffelen in mijn spullen!!!´ Ze zag dat het fotolijstje iets anders stond dan voordat zij wegging. Toen zij nog thuis woonde snuffelde haar vader dus elke keer in haar spullen. Elk laatje, elk tasje, elk hoekje wordt onderzocht op.... geen idee waarop. Zelfs haar telefoon moet ze elke avond inleveren omdat haar vader wil weten met wie ze heeft gebeld. En waarom. En hoe lang. En welke smsjes ze heeft verstuurd.

De weekenden thuis vallen haar zwaar. Pas geleden heeft haar vader van 23.00 tot 03.00 met haar gepraat. Dat alles wat zij doet niet goed is, dat was de strekking van het relaas. Keer op keer bleef hij zeggen hoe schuldig hij zich voelde dat hij zo´n slappeling is geweest en dat het zijn schuld was dat zij het verkeerde pad op is gegaan en dat het komt omdat hij niet streng genoeg was maar dat hij alleen maar een lieve papa voor haar wilde zijn maar dat de ellende er nu is. Zij wilde niet praten. Zij heeft keer op keer gevraag of ze alsjeblieft naar bed toe mocht, want ze was moe. De volgende dag zouden ze gaan bowlen met het hele gezin voor de verjaardag van haar broertje. Haar vader ging niet mee, want hij wilde slapen. Hij was moe, want -jawel- hij heeft de hele nacht VOOR HAAR wakker moeten blijven.. nou ja, bla bla bla en haar werd even een goed schuldgevoel aangepraat want ZIJ had het familie-uitje verpest. Zondag uit de kerk zei papa ook nog even met jan en alleman erbij dat je ziet wat ervan komt als je het verkeerde pad opgaat want dan wordt je net zoals zij! Tevens werden mijn ouders boos opgebeld dat ze een hoer van haar hadden gemaakt want kijk nou hoe ze erbij liep in dat korte rokje nadat ze met mijn moeder is gaan winkelen. Geloof me, als MIJN moeder een rokje lang genoeg vind, dat IS hij lang genoeg, ik heb vele ruzies moeten maken op mijn 14e en mijn moeder is gewoon een mega-refo (maar wel een erg lieve overigens). Dit alles zeg ik even om aan te tonen dat HET ROKJE ECHT NIET HEEL KORT WAS!!! Dat KAN gewoon niet als mijn moeder mee gaat winkelen.

Nog zoiets. Op haar stage hadden ze een kerstborrel waarop ook de kerstpaketten uitgedeeld werden. Voor de staigaires was er ook een ´kleine blijk van waardering´, namelijk een VVV-bon van 25 euro. Niet slecht, toch? Zij was woest. Niet op het onderscheid, maar omdat het gezegd werd met een ´KLEINE blijk van waardering´. ´Zie je wel!´ riep ze uit. ´Ze hebben maar heel weinig waardering voor me! Ze hebben het zelf gezegd!!´ Ach. Meisje, meisje, meisje. Heeft je vader je zo vaak gekleineerd, zo ontzettend vaak bekritiseerd dat je overal en altijd commentaar ziet? Dat je alleen maar kunt denken dat mensen negatief over jou denken? Elke blik die ze krijgt, elk woord wat gezegd wordt, wordt tienmaal toe uitgemeten, uitgespit om er maar iets negatiefs in ontdekken. Ach, ik kan nog zoveel meer schrijven. Over haar. Over haar broertje waarmee het ook niet lekker loopt. Over haar moeder die als klein kind haar eigen echtgenoot moet gehoorzamen maar dan wordt het weer een ellenlang verhaal. Het is een lieve meid, echt waar, maar ze keert iedereen tegen d´r in het harnas met haar negativiteit en ze blijft in die spiraal zitten. Niks is goed, niemand deugt, heel de wereld is tegen haar.

Dus ja.. hoe gaat het met mijn pleegzusje? We zijn nog steeds aan het wachten totdat de bom barst zullen we maar zeggen.

Tot zover mijn update. Al met al weer een behoorlijk verhaal geworden maar ach, dan zijn jullie weer ff een tijdje van me af.