Bevallingsverhaal en foto´s A.L.

Het begin van mijn bevalling heb ik natuurlijk in de vorige blog al geschreven dus zal ik beginnen waar ik daar ben gestopt. Al met al is het een lang verhaal geworden!


Om 12 uur kwam de verloskundige en heeft eerst gekeken of ik ontsluiting had. Ik had 1 cm en ze zag dat de wee-en die ik had behoorlijk sterk waren. Ze maakte de afspraak dat ze om 17.00 terug zou komen en had de verwachting dat ik dan rond de 4 cm zou zitten.
Ze vroeg me of ik thuis of in het ziekenhuis wilde bevallen. Tijdens mijn zwangerschap wilde ik in het ziekenhuis bevallen maar ik zag het echt niet zitten om met deze wee-en de auto in te moeten gaan dus ik gaf aan dat ik thuis wilde bevallen. Dit kon maar hierna heeft ze mijn bloeddruk gemeten en die was 170/ 110 dus heeft ze mij doorgestuurd naar het ziekenhuis.
Onderweg naar het ziekenhuis kreeg ik 3 wee-en achter elkaar. Omdat ik in de auto zat kon ik zie nauwelijks opvangen en wist ik niet meer waar ik het moest zoeken van de pijn. Nu ik het weer opschrijf WEET ik dat ik een bijna ondragelijke pijn heb gehad, maar ik kan me er geen voorstelling meer van maken hoe pijnlijk het is geweest. Rugwee-en vergelijken met rugpijn is net zoiets als de pest vergelijken met acne. Het voelt aan alsof je rug doormidden wordt gebroken, achter elkaar.
Mijn man wilde de auto op het parkeerterrein parkeren maar ik had natuurlijk totaal geen zin om dat stuk naar het ziekenhuis te moeten lopen dus zei ik dat hij maar bij de ingang moest parkeren, op de invalideparkeerplaats. Mijn man dacht dat het niet mocht, dus zei hij doodleuk: 'ik zet je wel bij de ingang af, dan zie ik je in de verloskamers'. Op het moment dat hij dat zei, kreeg ik een enorme rugwee die niet op te vangen was in ons kleine autootje waardoor ik niet meer normaal uit kon leggen dat hij de auto kon laten staan en die later kon parkeren. Ik kon alleen maar korte kreten maken als 'nee!' en 'rolstoel!'. Ik had steeds al wee-en gehad die ik niet op kon vangen en toen ik er in de rolstoel weer 1 kreeg barstte ik in tranen uit. Ik kon er niet meer tegen en kwam dus al jankend het ziekenhuis in. Eenmaal in het ziekenhuis kon ik de wee-en weer beter opvangen en voelde ik mij meer ontspannen. In mijn urine bleken eiwitten te zitten en de bloedtest gaf het bewijs dat ik inderdaad zwangerschapsvergiftiging had. Volgens manlief kreeg ik een infuus en gedurende mijn zwangerschap tweemaal toe een 'zak'. Dat stukje kan ik mij totaal niet herinneren maar na de bevalling had ik inderdaad een infuus aan mijn arm dus het zal wel waar zijn.
Ook het hartje van ons kindje werd in de gaten gehouden en mijn wee-en werden geregistreerd. De verloskundige zei dat het behoorlijk stevige wee-en waren en dat kon ik voelen. Omdat ik bijna nooit gewoon 1 wee had, maar continue meerdere wee-en achter elkaar kon ik nauwelijks tussen de wee-en door op krachten komen.
Ik kan me de pijn niet meer herinneren, ik weet alleen dat het zoveel pijn deed dat ik niet meer wist waar ik het zoeken moest. Ik heb weinig ruzie gemaakt met manlief, ik was vooral heel klagerig. Continue vroeg ik 'hoe lang duurt het nog' en na verloop van tijd was het 'ik wil niet meer, ik wil slapen, mag ik alsjeblieft stoppen?' waarop de leerling verloskundige (die de hele bevalling bij mij is gebleven) steeds heel lief zei 'je kan niet stoppen, maar het gaat heel goed. Je doet het heel erg goed!' en waar manlief dan achteraan kwam met een 'je doet het voor ons dochtertje, je doet het voor A.!' Tja, hij heeft natuurlijk makkelijk praten. Tijdens 1 van de vele wee-en waar geen eind aan leek te komen snauwde ik hem nog even toe dat hij vooral niet moest gaan klagen als hij een lamme arm kreeg van het duwen in mijn rug. Dit vindt mijn man overigens erg grappig om aan al de kraamvisite te vertellen.
Het enige lichtpuntje in mijn bevalling was dat de verloskundige steeds zei hoe goed ik het deed en hoe gecontroleerd ik de wee-en weg kon puffen. 'Je hebt zeker een cursus gevolgd?' Niet dus.
Tijdens mijn bevalling had ik het vaak ontzettend koud en ik heb soms een warme deken over me heen gekregen.
Ik heb meerdere keren om pijnstilling gevraagd waar ik de keuze had tussen een ruggenprik of een beenprik (morfine). Een ruggenprik vond ik te riskant en bij een beenprik zou mijn kindje erg suf ter wereld komen als ik binnen 2 uur zou bevallen. Beide wilde ik dus niet maar ik denk dat het vragen om pijnstilling en de mogelijkheid dat het er was voor mij al voldoende was om met de pijn om te kunnen gaan. Het was gewoon heerlijk om tijdens een heftige wee-enreeks te roepen 'nu wil ik echt pijnstilling' en als de verloskundige dat vroeg wat ik wilde kon ik terugkrabbelen met een 'nee toch maar niet'. Het besef dat het er was, was voor mij al voldoende dus heb ik gewoon meerdere keren om pijnstilling gevraagd om het uiteindelijk toch maar niet te willen.
Dankzij de heftige wee-en die ik had ging mijn ontsluiting echter wel heel snel. Rond kwart over 4 had ik al 7 cm en hebben ze mijn vliezen gebroken. Er kwam een stortvloed van vruchtwater uit en ze hadden gehoopt dat ons kindje daardoor volledig in zou dalen maar dat deed ze helaas niet. 3 kwartier later, om 17.00, had ik al volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Het persen haalde echter helemaal niks uit. Omdat ze nog niet was ingedaald kon ik niet voelen waarheen ik moest persen. De perswee-en zakte weer af en ik kreeg wee-enopwekkers. Daardoor kwamen de wee-en alweer snel terug maar ik kreeg de instructie dat ik niet mocht persen omdat ons dochtertje die perswee-en nodig had om goed in te dalen. Alleen op de piek van de wee mocht ik iets persen. Bij elke pers die ik deed voelde ik heel veel vruchtwater verliezen en ik hoorde zelfs de verloskundige verbaasd uitroepen 'nog meer?' Rond half 7 werd het wegpuffen van de perswee-en mij echt te pijnlijk en smeekte ik of ik alsjeblieft mocht persen. Dit mocht en ik voelde tijdens het persen dat ik precies wist waarheen ik moest persen. Wel was ik ontzettend moe en ik kon eigenlijk niet meer persen. Ik wilde er het liefste helemaal mee stoppen maar de perswee-en waren zo sterkt dat ik niet kon stoppen. Steeds had ik het gevoel dat het niks uithaalde wat ik deed en dat ik niet voldoende kracht had om mijn kindje eruit te persen.
Toen ze er echt helemaal klaar voor lag zei de verloskundige dat het hoofdje zou komen bij de volgende perswee en dat ik een heel branderig gevoel zou krijgen maar dat ik daar doorheen moest. Ik was er best wel bang voor maar ik heb er helemaal niks van gevoeld. Toen het hoofdje er inderdaad een beetje uitkwam zei de verloskundige 'ik zie de haartjes al!' waardoor ik opeens een heel helder moment kreeg, de hand van manlief vastpakte en uitriep 'Lieverd, ze heeft haar!!' Manlief blijkt dit ook nogal grappig te vinden want het verhaal is al 3x door de familie en vriendenkring gegaan (zo komen er steeds meer verhalen bij). Toen de perswee stopte, voelde ik ook het hoofdje weer terugglijden wat mij nogal demotiveerde. Ik had het idee weer helemaal opnieuw te moeten beginnen en was het dan ook helemaal zat. Ik stop ermee! dacht ik. Echter bij de volgende perswee kon ik niets anders doen dan weer opnieuw te persen, wel kreeg ik het gevoel dat ik er opnieuw niet genoeg kracht voor had om haar eruit te persen en weer bij het beginpunt zou staan. Echter bij het persen kwam het hoofdje er iets uit. Manlief zag het hoofdje eruit komen en keek zo hoopvol, zo blij en zo 'als een kind dat een cadeautje kreeg'. Toen ik dat zeg kreeg ik daar zoveel kracht uit dat ik haar met 2 perswee-en eruit kon persen. Niks van gevoeld, ook geen branderig gevoel alleen maar een ´flopflopperdeflop´ Ze werd op mijn borst gelegd. Mijn man straalde en bleef maar fluisteren ´wat is ze mooi´. Ik bleef maar denken ´het is voorbij, het is over´. Geen overweldigend gevoel van bescherming of liefde, alleen een ´het is voorbij´. Verder ging er door me heen dat ze altijd enigskind zou blijven (ik kom er al een beetje van terug) en dat er zo ontzettend veel huidsmeer op haar lichaam zat. Ze had echt hele plakken!

Ik was echt uitgeput van de bevalling en stamelde alleen maar ´oh meisje, je bent er, oh meisje toch´ toen ik verschikt uitriep ´het is toch wel een meisje???´ Er werd even gekeken en bevestigt dat het inderdaad een meisje was. En wat voor een meisje!! Ze keek gelijk heel helder de wereld in en keek haar vader nieuwsgierig aan.
De placenta kwam niet gelijk goed los, dat heeft even geduurd en het was zo´n teleurstelling dat ik nog een keer moest persen. Omdat het zolang duurde voordat de placenta eruit kwam was mijn natuurlijke pijnstilling alweer weg wat ´niet zo fijn´ was met het hechten. Ik kreeg wel een pijnstillende injectie maar het prikken van de naald met hechten vond ik behoorlijk pijn doen (subtotaal ruptuur!). Ik kon op dat moment sowieso helemaal niks meer aan mijn lichaam hebben, werkelijk waar alles deed me pijn en alles was mij teveel.
Ik heb mezelf beloof dat de eerstvolgende die van de wc afkomt met een ´zo he he, dat was een hele bevalling´, dat ik die persoon mag slaan, heel hard!
Wat ik in het uur daarna beleefde kan ik niet meer navertellen. Je dochter is geboren, ze werd even bij me weggehaald voor kleertjes en de apgarscore (9-10) en nadat ze even met papa heeft geknuffeld werd ze meer bij mij neergelegd, onder de deken want haar temperatuur bleef een beetje laag.
Na ongeveer 1,5 uur wilde ik graag douchen en wat was dat lekker, zeg! Even weer schoon maar ook zo´n teleurstelling dat je een oud wrak bent na je bevalling. ´Elke dag ben je 10 jaar jonger!´ riep de verloskundige en dat is ook echt waar. Na het douchen werd alles me even zwart voor mijn ogen en moest ik met behulp van het personeel terug naar mijn bed. Een schoon bed, wat een heerlijkheid na zo´n lange tijd in je eigen bloed en vruchtwater te hebben gelegen. Ik had namelijk flink veel bloed verloren!
Wat was ik blij toen mijn ouders en zus er waren (alleen zij waren er want mijn schoonvader was die dag jarig dus hij had een huis vol visite). Wat een prachtig moment om mijn ouders hun kleinkind te kunnen laten zien. Mijn neefje was ook mee omdat hij bij mijn ouders logeerde. Hij is 9 en heeft flink adhd maar hij was helemaal stil en beduusd, bijna verlegen, en wilde zijn kleine nichtje ook niet vasthouden. Ondertussen wil hij haar bijna niet meer loslaten!
Tegen 23.00 werd ik naar mijn kamer gebracht waar ik de hele nacht geen oog dicht heb gedaan. Alleen maar gekeken naar mijn kleine meisje (lang leve de plastic, doorzichtige ziekenhuiswiegjes). Ze heeft de hele nacht vredig geslapen.


We zijn nu 8 dagen verder, de kraamtijd is voorbij maar over die dagen zal ik binnenkort een blog schrijven. Ik kan wel even kort zeggen dat het met ups en downs is maar dat het over het algemeen gewoon ontzettend goed gaat en dat wij steeds meer leren dat we echt naar haar ritme moeten leven.
Onze dochter is een fantastisch meisje!

174 x gelezen, 0

reacties (0)


  • chethadragon

  • Riekes

    Wat een prachtig kindje! Dankje dat je je mooie, gedetaileerde verslag met ons wilde delen! Ben ook benieuwd naar de ups en downs van je kraamtijd. Ik vond dat ook heel 'updownerig'
    Geniet van jullie prachtige dochter, elke dag wordt leuker!

  • bloemo

    Ze ziet er ook echt uit als een Annabel! Prachtig verhaal ook!

  • pumba

    Zo, wat een heftig maar mooi verhaal! En weer top geschreven zeg. Je hebt het echt goed gedaan en er een prachtige dochter uitgeperst ! Heel veel succes deze drukke weken en geniet van jullie nieuwe leventje met z'n drietjes!

  • Bo.

    Ow dat stukje in die auto kan ik me ook nog zo goed herinneren, je zit dan gewoon in een houding dat je ze niet kunt opvangen en idd. die rugweeen beschreef ik ook precies hetzelfde alsof je rug breekt achter elkaar dat heb ik ook wel 100x gezegt volgens mij.
    Grappig dat jij precies haar hoofdje voelde terug glijden ik kan me dit helemaal niet herrinneren of heb het gewoon niet gevoeld dat ze eruit kwam.
    Nou meid geniet van je mooie Annabel, je mag trots zijn!

  • trotse-mam

    Tis een plaatje

  • Yvonne `84

    Hier zat ik op te wachten!! Prachtig verhaal. En dat van de eerste die van de WC afkomt met hehe dat was me een bevalling die sla ik dat was ook bijna het eerste wat ik zei tene mijn vriend haha. Mooi meisje hoor, prachtige naam!

  • Moemes

    wauw! wat een mooi verhaal!
    en ook heel veel dingen zijn herkenbaar.
    gefeliciteerd en geniet maar van je mooie kleine meisje!

  • bloemo

    Ze ziet er ook echt uit als een Annabel! Prachtig verhaal ook!

  • GbabyM

    Oh en btw, onze dochtertje is ook geboren op de verjaardag van mijn schoonvader..

  • Doekjeerom

    wat zie er goed uit op de foto dat ze net geboren is!!! Dat heb je netjes gedaan hoor! Flopperdeflop is een goeie omschrijving!!
    En dat gewissel :ja, ik wil pijstilling, toch maar niet, JAWEEEEEL, neej, toch maar niet, IK WIL EEN SPUIT!!! neej toch maar niet... hahah, in de verloskamers moeten ze goed wat geduld hebben, respect altijd!

  • mamavaneenkanjer

    woow! dit is echt een keer een ander verhaal! altijd maar die zoet sappige verhalen oh me bevalling was zo mooi en zo bijzonder en 'fijn'. dit keer de realiteit da thet dus ook hard kan zijn (denk ik). mooi verhaal mooi geschreven en een heul mooi meisje!!

  • EandE

    Wat een mooi meisje!

  • MamaVanValentina

    ook ik herken hier zo me eigen bevalling in! mooi opgeschreven, en nu lekker genieten van die mooie meid!

  • fleurdelys

    Wow wat een verhaal. Ik herken heel veel van mijn eerste bevalling: dat was zoooo zwaar en er leek maar geen einde aan te komen, tot je ineens 'het licht' ziet en ineens dat kind eruit weet te duwen. De ontlading!!
    En wat een prachtige meid!
    Geniet van je kraamtijd en laat je goed verwennen. Bloedverlies is vreselijk (weet ik helaas ook uit ervaring) en het duurt lang voor je je weer fit voelt, maar die roze wolk kom je voorlopig niet meer vanaf!

  • GbabyM

    Waaaaaaauw!! Die twee fotos dat ze net geboren is, zijn PRACHTIG!! En jullie hebben een super mooi dochtertje!!!!!!! No more waiting!! Ben blij voor jullie!!

  • -LMN-

    Wat heerlijk om te lezen. Ik heb de hele tijd met een glimlach en glinsteroogjes gezeten... Ik had het een stuk makkelijker, een heeeeeel stuk makkelijker. Maar dat gevoel van hechtingen dat ken ik wel. Ik had een fijne bevalling, maar dat hechten! Auuuuu! Ik had er maar 6 ofzo, maar na 3 hechtingen klapte ik mijn benen tegen elkaar en zei : 'Zo! Klaar nu!' Mijn kraamhulp schoot meteen in de lach... Ze is er ook echt wel 100 keer op terug gekomen die week.. Hihi. Annabel is prachtig....... Geniet maar lekker van haar! Liefs. xx

  • Koela

    Wat een mooie meid hebben jullie! Gefeliciteerd en geniet ervan, het gaat zoooo snel. Ramses is morgen alweer 10 weken...