32 weken!

Ik ben 32 weken zwanger en 1 groot wandelend hormoon. Ik bezorg iedereen in mijn omgeving een trauma voor zwangere vrouwen.

In de eerste plaats mijn man. Die heeft het zwaar. Momenteel zit ik niet in de ´verwijt-sfeer´ waarin ik hem van alles verwijt, maar zit ik in de huilende ´en nu wil je van mij scheiden-sfeer´ waarin mijn man mij ervan probeert te overtuigen dat daar echt wel veel meer voor nodig is dan het laten aanbranden van de stoofperen. Ook al zijn stoofperen zijn lievelingseten en ook al waren het de allereerste stoofperen van het seizoen. Echt, zijn liefde voor mij blijkt dieper te zijn dan stoofperen. Het is ongelofelijk.

In de tweede plaats hebben mijn clienten het ook zwaar te verduren, al probeer ik me zo professioneel mogelijk op te stellen, in hoeverre dat gaat met een buik zo groot dat ik nauwelijks kan bukken, benen met zoveel vocht dat mijn spijkerbroek strak om mijn kuiten spant en een hoofd alsof ik terminaal ben. Mijn clienten zijn dan natuurlijk ook gewoon bijzonder eigenwijs, waardoor ik ze wel toe zou willen snauwen ´hallo... denk je dat IK hier voor de gezelligheid ben en dat JIJ hier voor je zweetvoeten zit?´ Ik bedoel, ik kan ze simpelweg niet aan het verstand brengen dat het groenensausje echt niet gelijk op hoeven worden gezet met de aardappels. Waarom nemen ze dat niet gewoon van me aan?

Waar ik al helemaal niet tegen kan is dat eindeloze gezeur en gezever aan m´n kop. Gaan we vanavond gezellig met elkaar koffie drinken? Krijgen we er nog wat lekkers bij? Mag ik limonade? en dan schijnen ze dat vooral te moeten vragen als ik op de wc zit. Nee echt, ik heb geen seconde tijd voor mezelf. Kom op zeg, je weet waar de koelkast staat, je weet waar de kopjes staat... ´schenk zelf je limonade in!´

Het ergste van alles is nog het tijdens de koffie ´wil je de suiker pakken´. Kom op zeg, dat je hersenen niet helemaal werken, wil niet zeggen dat je benen het dan ook niet meer doen!! Al zeg ik dat natuurlijk niet hardop. Ik denk het alleen.

Of wat te denken van het eindeloze gezucht? ´Het is vandaag jouw beurt om de tafel te dekken´ ZUCHT vanuit client 1.

Tijdens het eten laat client 2 een diepe zucht horen, want ´o wee´ er staat geen zout op tafel.

Ik wil dan wel schreeuwen ´houd op met dat stomme gezucht!´ maar dat doe ik natuurlijk niet. Het wordt gewoon echt tijd dat ik met verlof ga. (hoera, nog 8 diensten!!)

Dan hebben we natuurlijk nog de bevriende tegenliggende autochauffeurs die elkaar tegenkomen en ´even´ blijven praten samen waardoor ze de boel achter zich ophouden. Kom op, sommige hier hebben WEL  een baan!

Het maakt het er allemaal niet beter op, dat ze in heel het dorp aan het verbouwen zijn. Een nieuwe c1000, een ondergronds parkeerterrein, glasvezel... het kan niet op. Verschikkelijk, ´ga iets nuttigers doen in je leven dan mij lastig te vallen!!´ wil ik ze dan wel toesnauwen. Heb ik gevraagd om glasvezel? Ik doe lopend mijn boodschappen dus dat parkeerterrein is helemaal niet nodig en tot overmaat van ramp DOE IK MIJN BOODSCHAPPEN BIJ DE AH!! De hele wereld draait natuurlijk wel om mij, sinds ik zwanger ben, en iedereen heeft zich maar aan te passen. Dat ze dat niet doen, bewijst natuurlijk dat heel de wereld TEGEN mij is!

Maar er is ook goed nieuws. Gister zijn alle spulletje binnengekomen. Nadat ik natuurlijk een paar keer heb gezucht omdat ze de dozen niet precies, op de centimeter af, neer hebben gezet waar ik het hen had bevolen(dat zuchten heb ik natuurlijk van mijn clienten geleerd en echt, het lucht op!).

Maar... de meubeltjes zijn binnen. De kinderwagen is binnen en een heleboel andere dingen zijn binnen. Regelmatig heb ik verbaasd uitgeroepen ´hadden we dat ook besteld?´ maar blijkbaar hadden we dat ook besteld, ja. Manlief was zo verrukt dat hij ´nog een heleboel baby´s wilde!´ waarop ik hem vroeg (of toensnauwde, daar zijn de meningen over verdeelt) of hij nog een ´heleboel keer een zwangere mop wilde´ waarom hij zei dat hij toch nog maar even moest nadenken over die ´heleboel baby´s. Wel de keuzes gemaakt voor de babykamer. De muur wordt wit, het vouwgordijn knalroze. Of ik het er helemaal mee eens ben... nee. Ik twijfel nog zo. Maar dat twijfelen zal ik waarschijnlijk altijd blijven doen en het was tijd om spijkers met koppen te slaan.

Hoewel ik natuurlijk liever een aantal koppen tegen elkaar aan zou slaan.