Gelukkes!

Ooit heb ik een andere baan gezocht. Meerdere ooit-en, trouwens. Maar die ene keer was een client van mij 2 weken lang in tranen omdat ik wegging. Ze zou me zo missen, en ze kon niet zonder mij want wie moest nu met haar naar de opticien om haar bril recht te laten zetten. Uit het oog, uit het hart is overigens wel de life-spreuk van het merendeel van mijn clienten, want pas kwam ik haar weer tegen. Toen ik haar gedag zei kwam er net aan een 'dag mevrouw' voor terug. Tja, daar heb je, je dan maandenlang voor ingepannen, al je aandacht, liefde en geduld voor gegeven.

Toch is het wel fijn dat mijn meeste clienten die instelling hebben, gezien de hoeveelheid begeleiders die komen en gaan.

Deze client wil ik even in het bijzonder noemen. Regelmatig kwam ze met tranen in haar ogen naar mij toe.

'Oh, mijn zussen komen morgen op bezoek! Ik ben zo gelukkes!'

'Mijn broer belt vanavond! Ik ben zo gelukkes!'

'We gaan vanavond patat eten! Ik ben zo gelukkes!'

Tja, een kinderhand is gauw gevuld, ook als die kinderhand al 65+ is. Ik wil alleen maar even zeggen dat ik ook zo gelukkes ben. Zo gelukkes omdat ik elke dag dat leven in mijn buik voel. Zo gelukkes omdat mijn man dat leven niet alleen aan de buitenkant kan voelen, maar zelfs ook kan zien aan mijn bewegende buik! Zo gelukkes dat alles goed mag zijn met mijn kindje. Zo gelukkes met alle bloemenkleertjes die ik kan kopen. Zo gelukkes dat mijn kindje zo'n geweldige vader heeft. Zo gelukkes met gewoon alles.

En ik wil andere ook zo graag dat geluk geven. Ik wil dat iedereen dat mooie geluk van een kindje krijgen kan beleven.

En dat bracht mij vanmiddag in een lastig parket. Een client, een vrouw van rond de 30, vertelde mij dat zij ook zo graag een kindje zou willen. Oeps. Normaal gesproken kon ik dat soort spontaniteit van mijn clienten redelijk goed de kop indrukken. Nu ben ik zwanger en nu kan ik alleen maar stamelen 'ja, dat snap ik' want ik snap het ook zo goed.

Gelukkig bezit de client in kwestie wel een potje eigenkennis: 'maar ik kan echt niet voor een kindje zorgen'.

Nee, dat is zo. Ik ben blij dat deze client, die zelfstandig woont en geheel zelfstandig kan besluiten met de pil te stoppen en een jongen uit de kroeg mee naar huis te nemen, zelf inziet dat zij dit inderdaad niet kan. Toch snijdt het door mijn ziel. Want ik snap haar verlangen zo goed. Misschien is het een kinderlijk verlangen zoals een kind kan verlangen naar een barbiepaard, misschien is het echt een diepe wens zoals wij die allemaal kennen, dat weet ik niet.

Gelukkig had de client in kwestie zelf al een oplossing bedacht: 'daarom ga ik van mijn verjaardagsgeld een katje kopen!'

Pfoe... een kinderhand is gauw gevuld!