Filosofie over de zwangere vrouw

Mijn man snapt mij niet. 'je bent gewoon zwanger, en als je zwanger zit, zit er gewoon een baby in je buik. Heel logisch'. Hier stopt zijn filosofie.

Mijn filosofie gaat vele malen verder dan mijn verstand en aangezien hier een vat vol vrouwelijke hormonen zitten, zullen jullie mij vast wel begrijpen.

Ik begrijp het namelijk niet. Ik begrijp er helemaal niks van en ik kan er niet meer bij met mijn verstand.

Namelijk, mijn buik. Daar zit een kind in. Een echte, met beentjes, en armpjes en een mondje en een neusje en blauwe oogjes enzo. En daar kan ik met mijn verstand niet bij. Dat het gewoon echt in mijn buik zit, dat daar een leven zit. Dat mijn lichaam eigenlijk uit twee levens bestaat. 2 harten,  2 bloedsomlopen, 4 benen en 4 armen. 2 neuzen, 4 blauwe ogen. Ik kan het echt niet begrijpen. Ik kan me echt niet voorstellen dat er met mijn bevalling echt een kind uit mij komt. Een kind die huilt en poept, en lacht en groeit. Een kind die gaat lopen, en praten en uiteindelijk net zo lang wordt als ik, ongeveer. Ik kan gewoon niet begrijpen dat het dat kleine zaadje, en het kleine eitje is. Dat er leven in je buik zit, dat begrijp ik al helemaal niet.

En ik moest het even opschrijven om er zeker van te zijn dat ik niet de enige ben die er zo over denkt. Mijn man begrijpt mij namelijk niet, ik moet volgens hem 'niet zoveel nadenken' wat best grappig is, omdat iedereen om mij heen zegt, met een diepe zucht 'denk nou toch eens NA voordat je iets zegt/ doet' maar volgens manlief moet ik dat nu juist NIET doen. Hm... verwarrend.

Verder ben ik nog steeds emotioneel flexibel (klinkt leuker dan een jankend loslopend projectiel). Gisteravond op de bank verklaarde ik manlief mijn liefde, waarop ik prompt ik tranen uitbarste. Zo erg is het toch niet om van mij te houden? vroeg manlief zich af, waarop ik antwoorde: neehee.... helemaal nie-ie-hiet *snotter* maar ik ben gewoon zo blij-hij-hij dat jij mijn man bent *snik* en ik vind je gewoon zo lie-ie-ie-hief *neus ophalen* en morgen moet jij weer gaan we-he-he-herken *tranen afvegen aan manliefs dure overhemd*.

Tja... je bent zwanger, of je bent het niet.

Overigens heb ik deze huilbuien niet als het om de baby gaat. Ik huil niet als ik het hartje hoor, ik huil niet als manlief de baby voelt en ik heb al helemaal geen zin om babykleertjes te kopen. Waarschijnlijk ben ik gewoon een beetje een ontaarde moeder ofzo. Gelukkig heeft ons kind nog een vader en die is wat minder ontaardt.

Nou, nog even over de APK van vanmorgen, nu we toch bezig zijn. Baby is door de APK heen, ik mag naar de fysio ivm pijn in mijn bekken.

Oh, en nu ik toch aan het schrijven ben, en jullie aan het lezen, de vriendin van mijn oom is bevallen! 5 weken geleden al, maar zaterdag voor het eerst gezien en het is echt een droppie! Hij heeft een kop vol met zwarte krulletjes (wat ik echt nog nooit heb gezien bij een volbloed nederlands kindje) en echt een jongenskoppie. Zo mooi en zo schattig! Daarom bedacht ik me opeens dat ik ook zoiets soortgelijks (zij het in meisjesvorm zonder krulletjes) in mijn buik heb zitten en toen kon ik er met mijn verstand niet bij.