Nog 24 uur...

Nog 24 uur voordat ik mijn echo krijg en ik zit tussen hoop en vrees in. De ene keer denk ik dat het goed zit. Ik heb geen bloedverlies gehad en ben zelfs sinds gisteren misselijk. Ik heb nog niet overgegeven maar heb wel steeds zo’n vervelend misselijk gevoel in mijn buik. De andere keer denk ik weer dat het niet goed zit, dat het hartje niet klopt. Dan denk ik bij mezelf: ‘wie ben ik om een kindje te mogen krijgen?’

Er is niemand, behalve de echoscopiste, die bij mij naar binnen kan kijken, niemand die kan zeggen: het is goed. Natuurlijk heb ik mijn gezonde verstand. De kans dat het goed gaat, is altijd nog vele malen groter. Ik heb geen tekenen gehad van een miskraam. Mijn HCG zal nog steeds stijgen, anders was ik niet misselijk geworden. Verdere klachtjes blijven trouwens nog steeds uit. Ik ben niet moe, ik kan nog steeds goed poepen, echte jankbuien heb ik niet.

Wel een woordenwisseling gehad met manlief. Ik had het qua werken en opvang van ons hopelijk gezonde en levende kindje goed (heel goed zelfs) bedacht: Manlief is maandag en dinsdag thuis, woensdag past mijn moeder op, donderdag en vrijdag ben ik thuis (ik neem 1 dag ouderschapsverlof op het eerste jaar), het weekend zijn we om en om thuis. Geen kinderopvang dus voor ons kleine urretje. Na zijn of haar eerste verjaardag ga ik een dag extra werken op de donderdag of vrijdag en gaat ons kindje 1 dag in de week naar het kinderdagverblijf. Erg goed geregeld dacht ik zo, erg kindvriendelijk ook. Nou, jeetje, ik kreeg de wind van voren van manlief. Ik weet wel dat zijn moeder erg tegen een kinderdagverblijf is vanuit de gedachte: ‘als je een kind wilt, moet je er zelf voor zorgen’.  Maar ja, mijn schoonmoeder is een moederkloek en een schoonmaakmuts, ik niet! Ik houd van mijn werk, naast moeder wil ik ook nog graag collega zijn, werknemer, lof krijgen omdat ik nu eenmaal erg goed ben in mijn werk! Dat ik niet thuis zou blijven, of af en toe een avondje/ weekendje zou gaan werken, begreep manlief al. Vandaar dat we al jaren geleden afgesproken hebben dat hij degene zou zijn die parttime gaat werken. Maar mijn regeling viel bij hem in het verkeerde keelgat: ‘Jij wilt toch niet zo’n egoïstische moeder zijn die haar kind 5 dagen per week op de crèche dumpt?’

‘Pardon? Wie heeft het hier over 5 dagen? En waarom zou je dan egoïstisch zijn? En waarom dat negatieve ‘dumpen’?’

‘Nou, 1 dag vind ik ook al teveel. 1 jaar is nog hartstikke klein!’

‘1 jaar is perfect. 1 jaar is de leeftijd dat ze gaan leren spelen en waar kan ze nou beter leren spelen met kindjes bij mensen die ervoor opgeleidt zijn om kinderen dat te leren?’ en ik zei nog een heleboel meer. Daar heb je weer zo’n ADHD-trekje, ik sloeg weer eens helemaal door met mijn meningen en mijn standpunten.

‘Mopje, ik heb echt geen zin om hier nu al ruzie over te maken. Laten we eerst de 12 weken afwachten en dan duurt de eerste verjaardag  nog hartstikke lang en dan kunnen we ter zijne tijd wel zien hoe we het gaan regelen na het eerste jaar’.

‘Ja maar…’

‘Nee mopje. Ik ben nu echt klaar met dit gesprek. Ik wil daar nu echt nog niet over nadenken’.

Jeetje, mijn man klinkt als een volleerd vader.

146 x gelezen, 0

reacties (0)


  • ~Tdv~

    HEEEEEEEEEEL VEEEEEEEEEEL SUCCES!!!

  • chethadragon

    succes, en blijf positief

  • GbabyM

    Succes morgen, wees sterk en positief!!

  • Riekes

    PS Ik denk morgen aan je!!!!!!!

  • Riekes

    Bij die zwangerschapsmisselijkeid hoef je meestal niet eens te kotsen hoor. Het kan gewoon zo'n naar gevoel zijn, dat een beetje ter hoogte van je maag blijft hangen.

    Wat betreft je verzonnen regeling... Ik zou inderdaad maar even wijs je mond houden als je man daar zo fel op reageert. Maar ik geef je als mede-moeder groot gelijk: het lijkt mij een prima regeling!

  • bobbeltje

    heel veel succes morgen en geniet van de echo en die opvang dat komt wel goed meissie het eerste jaar heb je al geregeld dus de rest komt vanzelf
    liefs van mij x