Aftellen

Nog 8 dagen en dan krijg ik mijn eerste echo. Harstikke spannend natuurlijk.

Aan de ene kant voel ik mij best oke. Ik heb twee keer een vroege miskraam gehad, mijn lichaam regelde het hartstikke goed zelf, stootte zelf het kindje eruit. Ik denk dat als er nu iets niet goed had gezeten dat mijn lichaam het heus wel weer opnieuw zou regelen. Ik ben ook niet mee zo hysterisch. Ik spring gewoon op de trampoline zonder bang te zijn dat mijn kind opeens wegvliegt. Ik ga gewoon sporten, ik proef gewoon een slokje wijn, ik raak niet in paniek als schoonmoeders zegt dat je geen verse ananas mag als zwangere want zolang het niet op het lijstje staat van de vk en het stinkt niet heel chemisch dan eet of drink ik het gewoon op.

Alleen heb ik geen zwangerschapskwaaltjes. Ik voel mij niet misselijk (zelfs niet als ik het lot uitdaag door na een flink bord patat met mayo een magnum gold te eten, gevolgd door een kwartiertje trampolinespringen met nichtjelief).

Ik heb geen obstipatie. Het glijdt er gemakkelijk uit zullen we maar zeggen.

Ik ben niet moe. Ik heb geen bloedend tandvlees. Ik heb geen puistjes. Ik heb geen afscheiding. Ik ben niet vergeetachtig of onhandig. Ik heb geen jeuk, niks.

Ook houd ik geen vocht vast. Oke, mischien een beetje in mijn borsten. Ik heb borsten zo stevig als ik ze nog nooit gehad heb. Als het 1e trimester zo is, wil ik dat trimester nooit meer uit. Waarom zeggen al die boeken dat het 1e trimester zo vreselijk zwaar is? Ik vind het namelijk helemaal niet zwaar, I like it! (en dan vooral door die prachtige boobs!)

Oke, voor niets gaat de zon op. Natuurlijk voel ik wel IETS. Over mijn borsten hebben we het al gehad. Soms heb ik een beetje last van rugpijn maar mijn rug is behoorlijk verknald door mijn voorliefde voor turnen dus da's niks nieuws onder de zon.

Soms ben ik wel een beetje een losgeslagen emotioneel projectiel maar da's ook niet de hele dag door. Gewoon, als je 's avonds na je zware avondeten (een zwangerschap maakt je waarschijnlijk ook dom) op de weegschaal gaat staan en bang bent dat je elke vanaf nu elke week 2 kilo aan gaat komen. Kijk, da's best een traantje waard. Gelukkig wees de weegschaal vanmorgen op nuchtere maag toch wat cijfertjes lager aan. Wel iets hoger dan ik gewend ben maar wat wil je met die borsten.

Wel heb ik het idee dat ik het sneller warm heb en daardoor drink ik weer veel meer. Wat ik ook naar binnen giet, ik heb een vreselijke droge mond! Eerst vroeg ik me af of het misschien zwangerschapsdiabetes was, aangezien mijn moeder dit ook bij mij heeft gehad, maar na googelen kan dat pas na de 20 weken. Toch meld ik het wel even 17 mei bij de VK.

De krampen en steken in mijn buik worden steeds minder. Naast 1 zwarte haar op mijn tepel geen haren meer gezien.

Oke, ik heb geen zin in sex. Niet omdat ik bang ben voor een miskraam, niet omdat ik ziek/zwak/misselijk ben maar gewoon, omdat mijn libido weigert. Soms doe ik wel een beetje mee, voor manlief, en dat geniet ik er ook wel van maar echt zin en bloedgeil? Nee. Hopelijk verandert dat nog.

Nu een weekje alleen thuis. Manlief is op vakantie met een vriend dus ik ben home alone. Niemand die zeurt 'zit je nou alweer op die babybytes??' en, nog belangrijker, de hele dag de laptop voor mezelf ;-).