Aan tranen geen gebrek...

Ik ben vandaag precies vijf weken zwanger en aan tranen geen gebrek. Manlief is al helemaal enthousiast over het fenomeen 'babyknuffelen' maar baby's worden peuters en peuters worden ook weer groter en dan gaat dat knuffelen er een beetje af. Wat dan? Geen probleem, volgens manlief, want dan zou hij met ZIJN ZOON naar het motorcrossen gaan. Ooit, in de tijd dat wij onze relatie nog 'verkering' noemde, zijn wij wezen kijken bij mijn toendertijd nog best kleine neefje die op motorcross zat. Manlief, toen nog 'mijn vriendje', vond die kleintjes van 5, 6 jaar zo schattig op hun crossmotortjes dat hij zijn zoontjes ook op motorcross zou doen. Nou, prima. De seks was toendertijd vooral nog van het soort 'doe-ik-het-wel-goed-en-past-hij-daar-wel-in?' dus aan kinderen dacht ik nog niet eens. Maar hij kwam er op terug, hij zou met ZIJN ZOON gaan motorcrossen. Maar manlief, wat nou als het een meisje is?? Nou, dat wist hij wel: 'dan ga jij toch met JOUW DOCHTER naar turnen'.

Nou dames, jullie begrijpen, tranen en verwijten in overvloed. Je kent het wel, de 'jij-wilt-alleen-een-zoon-en-als-we-een-dochter-krijgen-ben-jij-niet-blij'-verwijten. Daarnaast kreeg ik ook flashbacks van mijn broers, 14 en 16 jaar toen ik geboren werd en altijd aan het sleutelen in de schuur. Ik wilde wel graag helpen maar dat mocht niet. 'Je zou niet willen dat je witte jurkje vies zou worden, schatje'. En toen ze gingen motercrossen wilde ik ook zo graag mee, maar helaas 'ons zusje is ons een veel te dierbaar poppetje'. Natuurlijk, ze waren dol op me maar ik wilde gewoon meedoen met de stoere mannen en ik voelde op jonge leeftijd al iets van de minderwaardigheid waar sommige vrouwen, door toedoen van mannen, mee te kampen hebben. Mij lijkt daarom ook niks prachtigers dan zo'n klein ding die alle jongens eruit rijdt op d'r crossmotor en dat iedereen verbaasd is als ze haar helm afdoet er en zo'n klein, teer en kwetsbaar meisje tevoorschijn komt met aanbiddelijke blonde pijpenkrulletjes. Die overigens vast niet zo heel klein, teer en kwetsbaar zal zijn en op pijpenkrulletjes hebben we al helemaal geen kans met ons DNA, maar toch!

Maar goed, manlief was het er niet mee eens: Crossen is een mannensport voor 'MIJN ZOON' en 'JOUW DOCHTER' gaat maar op punniken. Da's spannend genoeg voor een meisje'.

Natuurlijk weet ik wel dat hij mij gewoon zat te pesten maar jeetje dames, ik dacht echt even dat er een scheiding zou volgen.

Volgende ruzie, gisteravond. Manlief had zijn haren laten knippen door zijn moeder, en 'had gelijk maar vertelt dat ik zwanger was'. WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAT????????????!!!!!!!!!!!!!!!

Nou, weer een hoop tranen en verwijten en nu heb ik het wel enigszinds geaccepteerd, maar gewoon de wetenschap dat ZIJN (bemoeierige, betweterige en irritante) moeder (die overigens ook wel goede kanten heeft) het eerder weet dan mijn (lieve en geweldige) moeder (die overigens ook wel minder lieve en geweldige kanten heeft), dat stoort mij eigenlijk nog het allermeeste. Eerlijk gezegd, als hij het tegen een vriend had vertelt had ik het minder erg gevonden.  

Verder, lichaamskaart der ongemakken: vaak naar de wc (hoewel 'onderbroekloeren' misschien een betere benaming is), rugpijn, hoofdpijn, vermoeide benen. Jawel, er is heel wat verandert in die paar dagen. Hoewel mijn rug een zwakke plek is dus wat dat betreft zou rugpijn en ook hoofdpijn natuurlijk te verwijten zijn aan de spanning rondom de zwangerschap dan dat mijn lichaam echt wordt overgenomen door het leger HCG. Ik merk wel dat ik mijn werk vermoeiender vind. Van de 8 uur dat ik werk loop ik er 7 en ik ben veel bezig met het douchen, omkleden en tillen van de kindjes waarvan de oudste alweer 24 jaar (en daarmee helemaal geen kindje) is dus misschien toch maar die tillift uit het stof halen. Maar ook die van 5 en 8 worden behoorlijk zwaar om te tillen merk ik aan mijn benen. Ook mijn buik wordt gevoeliger tijdens het werken en dan maan ik mezelf om rustiger te doen maar da's niks voor mij. Nog even dit en nog even dat...

Wat betreft 'buikgevoel' zijn het steekjes en krampjes. Over de krampjes maar ik me dan wel wat zorgen maar het zijn maar lichte krampjes en niet de hele dag door. En paar momenten per dag van een klein krampje van hooguit een halve minuut, ik geloof niet dat ik me daar zorgen om moet maken maar dat doe ik natuurlijk wel. Ik probeer mezelf maar voor te houden te houden dat het mijn baarmoeder kan zijn, of mijn darmen, en dat het helemaal niet hoeft te betekenen dat er daadwerkelijk iets mis is, maar ach...

Maandag ga ik op vakantie dus dan horen jullie me even een weekje niet. We gaan met mijn schoonfamilie dus ik hoop dat die misselijkheid zich dan ook nog niet laat zien. Wordt wel erg lastig geheim houden als je een hele week met elkaar in 1 huis zit.

Tot blogs!