Ach ach wat weten andere mensen het toch vreselijk goed!!

Ik heb het over Brandon, juist ja, de Brandon die al 3 jaar lang vastgeketend zit. De Brandon, over wie iedereen wel een mening heeft.

Brandon zit niet helemaal al 3 jaar vast trouwens. Brandon heeft een klein jaartje geleden nog een volledig nieuwe, aangepaste woning gekregen. Slechts 500.000,- euro heeft het gekost. Brandon zelf kostte het nauwelijks een paar dagen om deze woning volledig te slopen.

Laat ik beginnen te vertellen dat ik zelf ook bij 's Heerenloo werk, zei het op een andere locatie dan waar Brandon woont. Ik ben niet altijd even tevreden over s- Heerenloo maar in 1 ding zijn ze wel heel erg goed: uit de publiciteit blijven. Als je nagaat wat er allemaal mis en fout gaat op deze grote, landelijke instelling is het bijna onvoorstelbaar dat er maar zo weinig naar buiten komt.

Gelukkig maar, anders zou ik me nog moeten schamen.

De begeleiders op 's Heerenloo, en waarschijnlijk alle begeleiders in de gehandicaptenzorg, lopen tegen 1 hele grote, hele dikke, onbreekbare muur op:  Geld.

Altijd en overal nummer 1. Elk jaar wordt er meer en meer bezuinigt op de gehandicaptenzorg vanuit de overheid. Hetzij het linkse kabinet, hetzij het rechtse kabinet. Brandon is lang niet de enige die daar de dupe van is. Het begon allemaal met Jolanda Venema (1988) en Brandon zal ook zeker niet de laatste zijn.

Ik ken Brandon niet persoonlijk, ik ken zijn situatie niet, ik ken zijn beperkingen niet. Net zomin ken ik zijn huisgenoten en zijn begeleiders. Wel weet ik dat Brandon 1 van de zovele is waar niks mee te doen is. Niet met zo weinig geld. Als je namelijk echt 3 potige verplegers neer wilt zetten om hem te verzorgen, zoals de meest ultieme oplossing die ik heb gehoord van de ad.nl lezers, dan tel je 1000,- euro per dag neer. Rken maar uit hoeveel dat is per jaar. Onbetaalbaar! 

Zoals ik al zei, ik ken Brandon niet persoonlijk. Wel heb ik voldoende ervaring met soorgelijke clienten. Je kiest ervoor om met gedragsproblemen te werken, je weet dat het risico erin zit om af en toe een klap te ontvangen, uitgescholden te worden voor alles wat ze kunnen bedenken, de ergste vervloekingen en doodsbedreigingen naar je hoofd te krijgen. Jij bent daar de proffesional, die handelt vanuit haar professionaliteit. Natuurlijk, helemaal mee eens. Maar ergens stopt die proffesionaliteit. Ergens is het klaar. Op een gegeven moment is de top bereikt, ben je al keer op keer over je eigen grenzen gegaan en is je werk geen werk meer, dan sijpelt je werk door in je prive en dan wordt het tijd om ermee te stoppen. Ik weet het nog van mezelf, enkele jaren geleden, dat wij met het gehele team bij de regio manager stonden: wij begeleiden deze client niet meer. Of een 1 op 1 begeleider voor deze client, of de client verhuist, of wij nemen ontslag. Een andere mogelijkheid was er niet. Wij allen zaten er helemaal doorheen, wij allen wilde geen seconde meer met deze client werken. Harteloos? Onprofessioneel? Schandelijk? Ja, misschien wel maar uiteindelijk moet je altijd kiezen voor jezelf, en de overige huisgenoten die nooit aandacht kregen, want alle aandacht ging maar naar 1 client. De betreffende regiomanager koos voor het eerste. Een speciale crisisdienst werd opgeroepen voor 1000,- euro per dag. De client werd gedrogeerd. Al een aantal jaar geleden, nu gaat het redelijk goed met haar. Zo nu en dan sloopt zij haar slaapkamer, of zichzelf, of een begeleider. En dat allemaal terwijl ze gedrogeerd is.

Maar niet elke regiomanager kan of wil zoveel geld voor 1 client gebruiken. Elke regiomanager heeft maar een heel beperkt budget en zijn genoodzaakt voor een goedkoper alternatief te kiezen. Een alternatief waarbij de client in kwestie zijn huisgenoten en begeleiders zo min mogelijk kan aandoen. En als het even kan ook zichzelf.

De meest frapante oplossing waarmee onnadenkende, ervaringloze ad.nl lezers kwamen was medicatie. Tjongejonge, wat een goed idee. Dat is vast de oplossing voor alle probemen, daar zullen de begeleiders, de artsen en de agogen vast nog niet aan gedacht hebben! Geloof mij, van 10 mg. dipiperon liggen jij en ik een dag plat. Ik heb mensen begeleidt die met 100 mg dipiperon nog het huis afbraken. Zichzelf, begeleiders en huisgenoten erbij. De arsten begrepen niet dat het lichaam uberhaubt nog functioneerde met zoveel medicatie. Meer medicatie erbij ging niet, het lichaam kon meer niet aan. Dus dan is het: meer medicatie met het hele grote risico dat het lichaam bezweek of, tja... een oplossing waarbij de client zoveel mogelijk vrijheid heeft zonder het risico te lopen dat hij zichzelf, zijn begeleiders of zijn huisgenoten iets aan doet.  

Een volgende oplossing die de trouwe ad.nl lezers aandroegen was het volgende: liefde en warmte. Daar zou die arme jongen vast helemaal beter van worden. Ja, vast. Ik zou zeggen, neem hem een week in huis en botvier al je liefde en warmte op hem. En natuurlijk niet komen uithuilen als je man en kinderen in elkaar geslagen en gewurgd worden door die lieve Brandon.

Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het vreselijk sneu voor hem. Nee, ik vind het niet sneu, het gaat aan mijn hart en datzelfde hart breekt als ik hem zo zie, natuurlijk. Maar wat mij helemaal aan het hart gaat is dat de begeleideers van Brandon, die al jarenlang hun uiterste best doen, afgeschilderd worden als een stelletje hartenloze beesten.

Of 'de regering' om geen namen te noemen, die eisen dat Brandon 'vrij wordt gelaten'. Prima, als 'de regering' dan ook zorgt voor voldoende geld om hem te geven wat hij nodig heeft, de 3 potige verplegers.

Geloof me, begeleiders van Brandon zijn geen watjes. Ikzelf ben regelmatig niet aangenomen als begeleider van soortgelijke clienten omdat ik te jong ben en te weinig ervaring heb. De begeleiders van Brandon zullen potig genoeg zijn. Maar zoals eerder gezegd, proffesionaliteit houdt een keer op. Op een gegeven moment heb je genoeg, te veel klappen geincasseerd. Op een gegeven moment kan je niet meer handelen vanuit je proffesionaliteit, dan kan je niets anders dan handelen vanuit je eigen emoties.  

Weet je, als dezelfde Brandon in vrijheid een moord pleegt staan dezelfde mensen die het nu allemaal een schande en mensonterend vinden opnieuw op hun achterste poten, omdat ze maar niet begrijpen 'dat zo iemand los rond mag lopen'.

Je doet het nooit goed.

Dat is 1 ding die ik met mijn 10 jaar ervaring in de gehandicaptenzorg wel heb geleerd.