Bij mij een ander verhaal. Wij verloren onze meisjestweeling door vroeggeboorte met 21wkn. En ik was bij onze oudste zoon heel erg opgelucht dat het een jongen was. Niet dat er bij ons meer of minder kans was bij een jongen of meisje, maar gewoon het psychologische, ergens het gevoel van mezelf als het een jongen zou zijn dat we meer kans op slagen hadden. Kan het moeilijk uitleggen.
Bij jullie staat het wetenschappelijk vast, dus logisch dat je dan hoopt op een meisje. Kan je geen NIPT laten doen? Hoop voor jullie op een gezond kindje: meisje of jongen
Wat ik me trouwens nog afvraag: is de genetische afwijking niet zo ernstig dat jullie bijv. Ivf hebben overwogen om een meisje terug te laten plaatsen?
Ik duim dat alles goed is met jullie kleine wondertje!
Aaah dankjewel ! Nou toen we erachter kwamen dat mn andere kindje deze afwijking had was ik al zwanger .. het was ook niet helemaal gepland maar zeker wel gewenst!! Anders hadden we het zeker overwogen...
Jemig, heftig hoor... eerst het nieuws van je zoontje en dan tijdens je zwangerschap ook nog horen dat jongentjes hier een grotere kans op hebben... wat ontzettend spannend en wat een onzekerheid. Heel veel sterkte en succes met wachten! En ik hoop dat alles goed is met jullie mannetje...
Bij mij wel een ander verhaal, maar herken je gevoel wel. Onze oudste is met een genetische afwijking prematuur en Dysmatur geboren. Ik herken je gevoel na mijn eerste, niet om een genetische reden, maar wel vamwege vroeggeboorte en alle complicaties.
Daarbij zijn meisjes sterker dan jongens op de neonatologie IC. Heb veel baby's zien overlijden, ik schrok me rot toen we een jongen bleken te krijgen. Was zo bang dat hij het niet zou halen, als het niet goed zou zijn. Gelukkig is hij kerngezond en zelfs na de uitgerekende datum geboren.
Ik duim voor een gezond kindje voor jullie! Kunnen jullie het al vroegtijdig onderzoeken mochten jullie toch een jongetje krijgen?
Bij mij wel een ander verhaal, maar herken je gevoel wel. Onze oudste is met een genetische afwijking prematuur en Dysmatur geboren. Ik herken je gevoel na mijn eerste, niet om een genetische reden, maar wel vamwege vroeggeboorte en alle complicaties.
Daarbij zijn meisjes sterker dan jongens op de neonatologie IC. Heb veel baby's zien overlijden, ik schrok me rot toen we een jongen bleken te krijgen. Was zo bang dat hij het niet zou halen, als het niet goed zou zijn. Gelukkig is hij kerngezond en zelfs na de uitgerekende datum geboren.
Ik duim voor een gezond kindje voor jullie! Kunnen jullie het al vroegtijdig onderzoeken mochten jullie toch een jongetje krijgen?
Meisjes sterker dan jongens op de IC? Waar baseer je dat op?
Ik heb een zoon die 5 weken op de IC heeft gelegen en hij heeft enorm gevochten. Gelukkig heeft hij het gehaald.
Een uitspraak die jij maakt, (die niet wetenschappelijk zijn aangetoond), kunnen mensen erg kwetsen.
Ik snap dat je die uitspraak misschien als kwetsend ervaart, maar het verschil tussen jongens en meisjes kwa vroeggeboorte en positieve/negatieve uitkomst zijn wel degelijk onderzocht: http://www.nature.com/pr/journal/v71/n3/full/pr201150a.html?foxtrotcallback=true
Het is nooit mijn bedoeling geweest om je hier mee te kwetsen. Alle papa's, mama's en IC-kindjes, of ze het nu wel of niet hebben overleefd, of dat ze jongen of meisje zijn, zijn in mijn ogen ware helden. Wat een strijd is dat daar op die afdeling voor alle partijen.
Het is ons er op de nicu echt ingepeperd door de medische staf: "wees maar blij dat ze een meisje is, die hebben statistisch gezien een grotere overlevingskans". Ik denk dat ze ons daarmee probeerden gerust te stellen en hoop te geven. Ik snap ook dat ze dit van ouders van jongetjes in zo'n stressvolle periode niet zeggen, alhoewel mijn ervaring ook wel is, dat ze heel eerlijk en direct zijn op dit soort afdelingen.
Het effect erop bij mij, in mijn volgende zwangerschap, waarbij ik enorm angstig was om weer, om wat voor reden dan ook, op de neonatologie-IC te belanden, was dat ik oprecht bang was om een jongetje te krijgen. Dat had helemaal niks met het geslacht te maken, daar had ik echt geen voorkeur in, maar puur en alleen met de overlevingskansen, mocht het onverhoopt mis gaan.
Daarmee zeg ik iets over wat dit wetenschappelijk gegeven met mijn gevoel heeft gedaan. En dat kan ik helaas niet mooier voor je maken dan het is.
Ik hoop oprecht dat alles goed met jullie en jullie kleine man gaat en goed kunnen herstellen van deze intensieve en zenuwslopende tijd. Bij ons is het dus al 8 jaar geleden, maar nog steeds heeft het op dit soort momenten zijn impact...
Ik snap je gevoel wel. Ik ben het eens met Niobe en wonderful-life hieronder. Maar ik kan me herinneren hoe het me raakte toen met 33 weken mijn vliezen braken en mijn moeder vrij lomp en achteloos zei "Toch jammer dat het een jongetje is, die hebben minder overlevingskansen ."
Nee, ik herken het niet maar dit is wel heftig. Ik duim voor een meisje en geef je een knuffel.
reacties (0)