Dag lief kleintje....

Dag lief kleintje.
14 weken heb ik je bij me mogen dragen.
Veel te vroeg hebben wij afscheid van je moeten nemen.
Je was al zo mooi compleet.
Maar toch was er iets niet goed.
Nooit zullen wij jou vergeten.
Voor altijd in ons hart en een ☆ aan de hemel.

Op 5 april kregen wij het slechte nieuws te horen. Ons kindje leeft niet meer. Ik heb het 2 weken de kans gegeven om het uit zichzelf te laten komen. Maar er gebeurde helemaal niets. Donderdag 21 april kon ik bij de gynn terecht. Ik heb toen pillen meegekregen om het op te wekken. Het ging erg snel. Het begon met buikpijn wat al snel overging in krampen en niet veel later begon ik te bloeden. Vrijdag ochtend heel vroeg na flinke weeën ben ik ons kindje verloren. Het was al zo mooi compleet. Helaas was er net nog niet te zien of het een jongen of een meisje was. Sochtends hebben we ons kindje een mooi plekje gegeven in de tuin.
Een paar dagen later op 26 april mocht ik weer op controle bij de gynn. Ik wist al dat ik slecht nieuws zou krijgen, dat ik nog niet schoon zou zijn. Ik had nog steeds last van rugweeën en ook nog veel bloed en stolsels. De echo bevestigde dat ook. Ik kreeg 3 opties. Weer cytotec inbrengen en de kans lopen dat nog niet alles eruit komt. Curettage onder narcose. Of nu curettage zonder verdoving. Ik ben voor het laatste gegaan omdat ik er echt helemaal klaar mee was. Ons kindje hebben we al mogen zien en begraven dus het gaat alleen nog om restjes. Maar wat een hel. Het deed zo'n pijn. Ik heb aan de arm van mn man gehangen ik wist niet hoe ik liggen moest. Ik dacht ik kan ook bevallen zonder pijnstilling dus kan ik dit ook wel. Nou daar heb ik me dus heel erg in vergist. Nooit en nooit meer zal ik zo'n keuze maken. Nu vooral nog heel veel pijn. Maar ik hoop dit snel af te kunnen sluiten.