Emoties

Emoties hebben soms de overhand...En kunnen me enorm overvalen... Kijk ik een leuke film, gewone of tekenfilm... Dan begrijp ik mezelf soms niet dat ik zomaar ineens vreselijk moet huilen... Vaak als de (teken)film gaat over een gezin waar in de hoofdrol een kindje met zijn/haar mama spelen....en het woord mama ook heel vaak voor komt... Tranen beginnen dan te stromen, soms tot snikken aan toe...zo graag zou ik zelf blijvend mama willen zijn!

Niet voor een kindje van een ander zorgen, niet miskraam na miskraam meer.... maar een gewone, goede zwangerschap uitdragen, bevallen en voor ons eigen kindje mogen zorgen... Dat is mijn allergrootstse wens

En na 6 jaar tobben, eerst niet zwanger kunnen raken. En afgelopen jaar, een jaar vol miskramen en verdriet.... Ik heb gebeden, ik heb gewenst.... ik heb gedankt voor alles wat ik nu al heb..... Maar het heeft nog niet mogen baten.

Aan de ene kant voelt de ingelaste rustperiode goed....Alsof er een last van me afgevallen is.... Aan de andere kant voel ik ook mijn onrust....ik word dit jaar 34....het voelt zo als falen dat ik geen kindje kan dragen voor mijn man....Dat ik geen kleinkind op de wereld heb kunnen zetten tot nu toe voor onze beide ouders....En de gedachte dat het misschien ook wel nooit zal gaan gebeuren blijft me natte ogen bezorgen... Ik voel me een geboren moeder.... Maar zonder kind aan mijn zijde, voel ik me verre van de moeder die ik zo graag zou willen zijn....