Gewoon even heel eerlijk...

Heel herkenbaar!

Laat ik positief beginnen, het gaat weer over. Er komen betere tijden, echt waar, hou dat in je achterhoofd.

Maar in jou verhaal herken ik mij. Het lijkt mij een posnatale depressie. Omdat je twee dagen na de bevalling deze gevoelens al had.

Ik denk dat het goed is om met iemand te gaan praten, een maatschappelijk werker o.i.d. En hulp in je huiselijke kring, met oppas zodat je even wat voor jezelf kan doen. Opladen en jezelf zijn, even geen moeder.

Zelf ben ik geen voorstander voor huisarts, psychologen enz. Het eerste wat die doen is jou aan de antidepressiva zetten, waar je nog veel meer van afvlakt en het haalt je bij je eigen gevoel weg. Ik denk niet dat dat jou bedoeling is.

Wel fijn dat je weer goed kan overleggen met je ex.

Meid, wees je er van bewust, dat wat jij voelt heel normaal is. Heel veel moeders hebben dit en schaam je er niet voor. Doordat je dit opschrijft en er wat aan wilt doen geeft al aan wat een ontzettende topmoeder jij bent. Het komt goed.

Lieve MamavanJR, Wat goed dat je hier je hart lucht. Het is ook ontzettend zwaar. En dat vele huilen is echt uitputtend. Ik ben alleenstaande moeder van twee kinderen (5 en bijna 3). Mijn oudste was een huilbaby, maar: toen had ik er maar één, jij hebt er nu twee. Je kunt de zorg voor je kinderen niet aan een ander overlaten, je moet altijd 'aan' staan, ook als ze toevallig allebei even rustig spelen. En zelfs als je baby niet huilt, ben je waarschijnlijk gespannen omdat je denkt: "Hoe lang duurt het voor ze weer begint?" Daarnaast: Vergis je niet, een scheiding gaat je ook niet in je koude kleren zitten. Je verhaal klinkt alsof je sinds je bevalling in de 'overleef-stand' hebt gestaan en nog geen tijd hebt gehad om je scheiding en de strijd met je ex (en je nare kraamweek) te verwerken. Klopt dat? Ook dat kan onbewust een hele hoge tol van je eisen.

Ik ben geen zorgverlener, maar dat je zo afvlakt, wegvlucht en het niet meer kan opbrengen om plezier te maken met je kinderen, vind ik wel duidelijke waarschuwingstekens dat er *mogelijk* een depressie kan meespelen. Of het echt zo is, dat kan alleen een professional beoordelen. Of het dan een 'gewone' depressie is, een postnatale depressie of dat er een fysieke oorzaak aan ten grondslag ligt, dat maakt eigenlijk niet uit, maar je hebt er wel een beetje hulp bij nodig. In je eentje kom je daar niet uit. Misschien ben je doodmoe van alle stress en zorgen, of zit je tegen een burnout aan (of je hebt er één). Wat het ook is, het lijkt me een goed idee om hulp in te schakelen. De weg daarnaartoe kan je zelf kiezen: Je kan het consultatiebureau bellen, je kan je huisarts bellen, maar je kan ook het telefoonnummer opzoeken van het maatschappelijk werk in je woonplaats en hen opbellen. (Mijn ervaring is dat het via het cb sneller gaat.)

Mij heeft dat destijds heel goed geholpen. Ik heb een gesprek aangevraagd bij het consultatiebureau. Dat gesprek luchtte al heel erg op. Het consultatiebureau regelde dat er een maatschappelijk werkster bij mij thuis kwam die met me kwam praten, naar me luisterde en met me meedacht. Zij had heel veel tips en wist de weg naar heel wat andere hulpverleners. Zo kwam er een tijdje een vrijwilligster in huis die af en toe meehielp in ons gezin. (Ik had geen idee dat die bestonden!) Die paste dan bijvoorbeeld even op de baby, zodat ik een keertje rustig kon douchen zonder in de stress te schieten vanwege het gekrijs op de achtergrond. Ook ging ik een paar keer met een psycholoog praten, om nare dingen die in kraamweek waren gebeurd, een plekje te geven. Dat hielp!

Daarnaast bleek dat na de zwangerschap mijn schildklier niet meer goed werkte, waardoor ik constant moe was, niet meer kon genieten en van mijn kinderen niets meer kon verdragen. Om de simpelste dingen schoot ik al uit mijn slof. De huisarts schreef een tabletje voor en ineens zag de wereld er weer veel zonniger uit, kon ik veel meer hebben van mijn kinderen en kreeg ik weer energie voor 10. Het zijn soms kleine dingen die een groot verschil kunnen maken.

Ik wens je veel sterkte. En onthoud: Je kunt hier weer uitkomen. Het is nu zwaar, maar er komt een dag dat het weer over is en je met een zonnig humeur, blij en vol goede moed opstaat en de hele dag kunt genieten. Zet 'm op, meid!

Allereerst heel veel respect dat je dit met ons durft te delen. Het feit dat je ervan bewust bent is heel goed!!

Het is niet niks wat je allemaal mee hebt gemaakt en er alleen voorstaan is enorm zwaar. Heb je geen co-ouderschap?

Ik ben dan wel geen alleenstaande moeder, maar mijn man heeft een bedrijf en is áltijd aan het werk. Ik kan geen beroep op hem doen en voel me soms ook best alleen.

Onze jongste huilde ook erg veel en slapt nog steeds heel slecht. Het ís allemaal ook best zwaar zo nu en dan.

Geef het bij je ouders aan.

Kunnen zij je niet ondersteunen?

Heb je al een draagzak/ draahdoek? Misschien helpt dat om het wat makkelijker en haar wat rustiger te maken.

Telefoons zijn killing deze tijd.

Wij proberen er thuis echt op te letten dat hij in de la gaat en er alleen op bepaalde momenten uit komt ...

Je moet die drive terug zien te vinden om weer te genieten van je kids, de tijd gaat zo snel en ze zijn zo snel groot. Cliche maar waar en dan heb je absoluut spijt!

Met alles wat je al hebt meegemaakt, is het misschien vest een goed idee om professionele hulp in te schakelen. Jij, maar ook je kinderen hebben enige meegemaakt. Misschien enige ondersteuning voor jezelf en met de kinderen kan ervoor zorgen dat je er weer alle dagen van geniet! Sterkte en dikke digitale Knuffel! En mijn complimenten voor hoe kwetsbaar en open je je hier durft

Op te stellen door dit te delen! Heel dapper en moedig van je!

Het is denk ik heeeel logisch hoe jij je voelt! Je hebt jaren met een narcist samen geleefd,hij heeft waarschijnlijk al het positieve in je naar beneden gehaald?! Heeft van al je sterke kanten geprobeerd je zwakke te maken.maar kijk eens wat je hebt en wat je allemaal hebt bereikt..jij he..heb je hem niet voor nodig! Jij hebt een dak boven je hoofd met 2 gezonde kindjes en een leuke vaste baan! Je bent zo te lezen een hele liefdevolle moeder.. En je doet het allemaal alleen! En denk je nou dat niemand dat soms heeft,het is echt niet alleen maar een roze wolk! Het is wat we iedereen willen voorspiegelen😉 want niks of niemand is perfect en we zijn geen robot. Dus je mag die gevoelens best hebben en naar alles wat je hebt meegemaakt zou het best goed zijn om eens met een soort coach te gaan praten. Goed dat je je gevoelens uit,het komt allemaal wel goed!

Is het misschien tijd om even met de huisarts te gaan praten??

Sterkte

Het is natuurlijk ook best heftig wat je hebt meegemaakt. Mocht je je hart willen luchten mag je me wel een pb sturen. Ik herken me een beetje in jou verhaal.. hoelang voel je je al zo afgevlakt en dat je het op de automatische piloot doet?