Waarom bang voor tandarts

jullie zullen wel denken hoezo bang voor de tandarts ik dacht ik doe ff mijn verhaal. Wij hebben een best oude tandarts (nouja oudd?? 60 ofso) en hij was altijd super streng, ik zat altijd te shaken in de stoel als kleine meid en dan zei hij: Meid meid meid, ik heb je toch gezegd dat je na alles wat je eet je tanden moet poetsen. Hij deed altijd heel hardhandig de tandplak weghalen. En dan zei ik: Maar meneer, ik poets 3x per dag mijn tanden en dan schreeuwde hij gewoon: IK ZEG TOCH DAT DAT NIET GENOEG IS. slik.. hmm okee.

Op een gegeven moment was ik het zat en ging ik niet meer erheen.. maar er gingen zeker 2/3 jaar overheen misschien wel langer en de drempel werd steeds hoger om erheen te gaan. Ik was bang dat ik een preek zou krijgen dat ik al zolang niet was geweest.

Toen mijn moeder nog heel klein was had zij ook al die tandarts, hij gaf haar zo een klap in haar gezicht als ze bang was!! Maar hij is wel gekozen tot de beste of 1 van de beste tandartsen van Nederland. Omdat wij daar al lang zaten was hij ook niet te beroerd om wat van de prijs af te doen als het niet geheel verzekerd was en hij heeft bij mijn moeder heel wat moois gemaakt ( hoe dat allemaal heet weet ik niet). Toen wij naar nederland gingen emigreren hadden we geen cent te makken maar voor hem was nooit iets te veel. Hij is/was superstreng met een heel goed hart!

Maar onze tandarts is nu ernstig ziek, heel zielig. Hij had darmkanker en nu is het verspreid in heel zijn lichaam en wordt niet meer beter.. Het is een man met een goed hart maar bikkelhard. Mening assistente zijn daar huilend de deur uitgerend en mening stagiares zijn gestopt met de opleiding. Langzamerhand neemt een andere vrouw de praktijk over, een hele aardig, zorgzame vrouw. Ik wist dat toevallig omdat een vriendin van mij daar stage heeft gelopen ( wel volgehouden maar met heel wat ruzies en tranen) en is daar aangenomen als assistente. Mijn drempel is weg.. ik durfde er vandaag heen en het was helemaal niet erg. Ben superblij.. toch denk ik.. die arme man, wat zielig. Heeft zijn hele leven keihard gewerkt en is nu gewoon doodziek en nog een heel kort vooruitzicht. Uiteindelijk deed hij ook geen kleine kinderen meer omdat hij daar het geduld niet voor had en alle kinderen gingen huilen hahaha.

We hebben een kaart naar hem gestuurd.. tja.. wat moet je daarop zetten? Beterschap, nee want dat wordt hij niet meer. Sterkte hhmm misschien is dat het juiste woord. Ik hoop dat hij na jaren keihard gewerkt te hebben nog een beetje kan genieten van de laatste weken/maanden van zijn leven... 'Ook al vond ik u vroeger niet aardig en durfde ik niet te komen weet ik wel dat u een hart van goud heeft'..

liefss Yousra