Na 3,5 weken wachten op miskraam de `bavalling`

De eeste week na het vaststellen van de 'missed abortion' ben ik bezig geweest met het wennen aan het nieuwe perspectief. Geen zomerkindje, geen verlof, geen nieuwe babykleertjes, geen broertje of zusje met een leeftijdverschil van minder dan 5 jaar. Balen, maar overleven.

De tweede en derde week ben ik boos geweest. Heel boos. Boos op mijn lijf die me in de steek liet. Mijn lijf leek ons dode kind niet te herkennen. Boos dat ik al die narigheid moest ondergaan. Mijn lijf was verzwakt van drie maanden zwangershap, en ook nog allemaal voor niks. Boos dat als je met zn tweeen kiest voor een kind de man er zo 'makkelijk mee weg komt'. Boos dat ik nog met een buikje zat dat ik bijna niet kon verbergen. Boos dat ineens meerdere mensen vroegen of we nog een tweede wilde. Boos over de onzekerheid of en wanneer ons kind er uit zou komen. Daarnaast was ik ook nog licht ontvalambaar door alle hormonwisselingen. En bang, voor alles wat nog zou komen.

Ik wilde dat het zich op een natuurlijke manier zou oplossen maar er waren zo veel onzekerheden en de informatie was schaars. Hoe groot is de kans dat een 'missed abortion' bij 10 weken vanzelf op gang komt? Hoe lang moet je dan wachten? Hoe verloopt dat dan, als je zo lang gewacht hebt? In de VS wort geadviseerd 2 weken te wachten en dan over te gaan op medicatie of curretage. Daar werd ik dus niet wijzer van. Goede info voor als je langer wil wachten was bijna niet te vinden.

Uiteindelijk heb ik 3,5 week moeten wachten (dus bij 14 weken AD). Na 3 weken wachten begon ik te merken dat er wat begon. De eerste dag licht roze slijm. De tweede dag buinig slijm. De derde dag meer bruin slinm. De 4e dag krampen. De 5e dag begonnen de weeen. Ze werden steeds pijnlijker. Een scherpe pijn, voor mij anders dan de weeen bij een gewone bevalling, die meer drukkend waren. Na een uurtje vervelende weeen begon ik vrij hevig te bloeden. Ik heb een uurt op de WC gezeten met behoorlijk heftige weeen en verlies van veel stolsels en bloed. Het was zeer ongemakkelijk op zo'n koude oncomfortabele WC. Ik kreeg op een gegeven moment gevoelloze benen en pijn in mijn rug door de houdig bij het opvangen van de weeen. Ik ben toen naar de douche gestrompeld en daar nog een dik uur hele vervelende weeen gehad. Ik verloor toen niet meer veel bloed maar was al duizelig. Mijn partner geeft me wel zo veel mogelijk gesteund, hij heeft me toen zelfs tussen de weeen door yoghurt gevoerd om 'aan te sterken'. Ik denk dat ik toen al bijna een liter bloed kwijt was. Net toen de weeen qua intensiteit minder werden en ik twijfelde of ik toch even in bed kon gaan liggen (om mijn pijnlijke lijf even rust te geven) kwam de ehte inhoud van mn baarmoeder er uit. Ik herkende het meteen. Het had een lichtere kleur dan de stolsels. Het was een 'afgietsel' van mn baarmoeder, van baarmoederslijmvlies met daarin een complete vruchtzak met vocht. We herkende de dooierzak (wit puntje) en een bruin zwevend 'rijstkorreltje'. Dat was wat over was van ons ooit 2 cm grote kindje.
Ik wist direct dat het hierna klaas was. Mn buik was in 1 klap rustig en na maanden was mn buik ook in 1x weer plat. Ook mn hoofd was weer rustig. Het was voor mij een echt bevalling. Qua pijn en duur misschien 50% tov mijn eerdere bevalling, maar qua comfort, begeleidig, bloedverlies en emotionele ladig was het veel erger. Het was niet de makkelijkste weg om zo lang te wachten en een echte bevallig te ondergaam. Maar ik heb wel het idee dat ik het, onder andere door de bevallig en het zien van wat er van ons kindje over was, een plekje heb kunnen geven. We hebben ons kindje in de tuin begraven. Er komt een mooi plantje te staan.