Isolde `s eerste 2 weken in het Sophia kinderziekenhuis

Bij de groei en liggingsecho bij 34 weken zwangerschap werd er een double bubbel geconstateerd bij de baby in mijn buik. De zwangerschap was tot dan toe vlekkeloos verlopen en ik was ook gewoon onder controle bij de verloskundigen in mijn dorp waarbij ik mij erg op mijn gemak voelde, aangezien zij ook mijn eerste zwangerschap en bevalling hebben begeleid.

al snel kwamen we in een achtbaan terecht, van een diagnose door den gyneacologen in het Ziekenhuis van Breda, waarbij een aangeboren darmafwijking bij onze baby werd geconstateerd, en daarna al snel naar het Sophia kinderziekenhuis waar ze gespecialiseerd zijn in operaties op jonge baby's.

er kon ook ineens veel meer aan de hand zijn met onze baby, kinderen met een aangeboren darmafwijking hebben doorgaans ook meer kans op chromosoom afwijkingen zoals down en 13 en 18, waarbij ons kind helemaal niet levensvatbaar zou zijn. Veel zaken zouden pas na de geboorte vastgesteld kunnen worden,ook hoe het er nu precies voorstond met het spijsvertering kanaal van onze baby.

spannende weken volgden met een grote kans op een vroegtijdige bevalling in verband met het vele vruchtwater, 2 à 3 keer per week gingen we op en neer naar Rotterdam voor allerlei onderzoeken en gesprekken.

op 23 april brak dan toch spontaan mijn vruchtwater met 37 weken en 3 dagen zwangerschap, in ongeveer 12 uur tijd ben ik in het Sophia kinderziekenhuis bevallen. Het was een zware emotionele bevalling vooral omdat ik mijn kindje eigenlijk nog even in mijn buik had willen dragen omdat ik wist dat ze bij mij veiliger was en dat er zoveel nare dingen zouden gebeuren als ze geboren was. Daardoor was het moeilijk mijzelf over te geven aan de weeën. Maar met behulp van een weeën opwekkend infuus is het toch gelukt zonder pijnstilling of hulpmiddelen. 

Zodra Isolde geboren was om 13.03 in de middag, mocht ze heel even op mijn buik liggen, daarna werd ze direct meegenomen naar een aparte ruimte waar ze door een team kinderartsen werd nagekeken , mijn man mocht bij onZe dochter blijven, ik bleef in de verloskamer achter. De eerste controles doorstond ze hartstikke goed ze had al snel een apgar score van een 9 en een 10! Dit betekende dus dat van een aantal levensbedreigende afwijkingen geen sprake was.

ze moest wel snel geopereerd worden aan haar darmen, en daarom moest ze gelijk opgenomen worden op de kinder intensive care.  Ze werd meegenomen en ze werd geïnstalleerd , wat betekend dat ze overal infusen prikken en dingen plakken op haar lichaampje zodat ze haar kunnen monitoren. Het was afschuwelijk om onze pasgeboren dochter zoveel pijn t zien lijden en alleen in dat bedje te zien liggen en haar niet te kunnen oppakken en troosten. Het gaat allemaal zo ontzettend tegen je gevoel en instinct in als ouders zijnde. Je weet dat het allemaal noodzakelijk is en dat het even moet, maar het voelt afschuwelijk.

de eerste dagen werden dan ook overschaduwt door verdriet en zorgen, en niet door vreugde en blijdschap zoals gewoon is in je kraamweek. Ik tprobeerde zoveel mogelijk bij haar te zijn, maar was daarvoor ook afhankelijk van anderen. Ik kon zo snel na mijn bevalling nog niet dat stuk lopen van de kraamafdeling naar de ic, en moest dus wachten to