Bevalling en kraamtijd van Jesse (lang verhaal!)

Maandag 10 februari

We hebben een afspraak bij de gynaecoloog. Ik ben 41+4 weken zwanger en bij 41 weken is er geprobeerd te strippen. Dit kon (nog) niet omdat er geen opening was. Wel was de baarmoederhals helemaal verstreken. Om 9.10 worden we verwacht op de afdeling gynaecologie, waar ik eerst aan de ctg moet. Weer even naar de wachtkamer en al gauw worden we geroepen. De ctg is prima, de baby heeft het nog goed. We bespreken de opties, afwachten of inleiden. Als ik kies voor inleiden zijn er verschillende manieren, afhankelijk van het inwendig onderzoek. Er wordt nog een echo gemaakt en ook daar is duidelijk dat de baby het nog goed heeft. Ik zelf ben er echter helemaal klaar mee, dus kies voor inleiden. Dat snapt de gynaecoloog en we spreken af dat ik de volgende morgen bel om te vragen of er plek is op de kraamafdeling. Eindelijk, opluchting!

Dinsdag 11 februari

Dit wordt dan de dag! ’s Morgens om 6 uur bel ik de afdeling met de kraamsuites en er is plek. Ik heb slecht geslapen van de spanning. Om 7.15 komen we aan en word ik aan de ctg gelegd. Ziet er prima uit, geen weeënactiviteit maar voldoende beweging van de baby. Dan inwendig onderzoek, nog steeds 0 cm. Er wordt besloten een ballon te plaatsen om ontsluiting te veroorzaken. Wat doet dat pijn! Omdat het hoofdje zo ver ingedaald is, moet ze moeite doen de baarmoederhals te kunnen bereiken. Als de ballon eenmaal zit trekt ze er een keertje aan om te voelen of het goed zit. Dit doet verschrikkelijk pijn! Ze voelt nogmaals en het blijkt dat door dat trekken er 2 cm ontsluiting is ontstaan. Ik lig ontzettend te trillen en kan een tijdje niet rustig worden. Ze laten me even met rust (er is ook een staigiare bij) om bij te komen. Ik barst in huilen uit, wat is dit verschrikkelijk. Ik mag naar huis met de ballon en zodra die er uit valt of als ik weeën krijg moet ik bellen. Wat een domper. Eenmaal thuis is het toch wel fijn om even daar te zijn. Ik probeer te ontspannen en hang de hele dag op de bank met netflix en doe dutjes. Mijn man blijft thuis bij mij, de kinderen zijn sinds maandag bij opa en oma. Nog even een dagje met z’n tweeën dus. ’s Middags krijg ik harde buiken, die prima te handelen zijn. Rond half 3 moet ik naar de wc en valt de ballon er uit. De harde buiken zijn er nog steeds, maar na anderhalf uur houden die op. Ik bel voor de zekerheid het ziekenhuis, maar daar is het zo druk dat ze zeggen straks terug te bellen. Dat doen ze helaas niet. 3 uur later bel ik zelf (het is inmiddels 6 uur ’s avonds). De verloskundige is vergeten door te geven dat ze zou terugbellen. Omdat het al avond is en de harde buiken gestopt zijn, zeggen ze dat ik morgenochtend maar weer moet bellen om 6 uur, zodat ik vannacht kan slapen thuis. Dat doen we dan maar. We gaan vroeg naar bed en gelukkig kunnen de kinderen nog een nachtje bij opa en oma blijven.

Woensdag 12 februari

Ik heb beter geslapen dan gisteren, gelukkig. Ik ben een klein beetje gespannen, maar niet zo erg als gisteren. Ik heb geen harde buiken of weeën meer gehad, dus we gaan het wel zien. Om 6 uur bel ik het ziekenhuis en we mogen ons om 7 uur melden. Daar gaan we dan. Ik word weer aan de ctg gelegd en ook dit keer ziet alles er goed uit. De baby vindt het nog prima. Om 8 uur word er inwendig onderzoek gedaan en blijk ik al 5 cm ontsluiting te hebben. Op de helft! Ze breekt direct mijn vliezen en dan komen er buikweeën op gang die ik prima kan hebben. Ik hoef nog niet te puffen maar moet me wel even concentreren als er eentje op komt zetten. We overleggen dat we kijken of mijn lichaam het zelf op kan pakken. Als na een tijdje blijkt dat er nog te weinig gebeurt en ik maar 1 cm ben opgeschoten in 2 uur, besluit de verloskundige dat we toch een infuus gaan aansluiten met weeënopwekkers. Dit gebeurt om half 11. Ik heb een hekel aan bloedprikken en naalden, maar gelukkig zit dit infuus er in een keer in en viel me dat alles mee. Het infuus gaat aan en direct worden de weeën krachtiger. Na een half uur wordt er nogmaals inwendig onderzoek gedaan en is er 7cm ontsluiting. Op een gegeven moment, ik weet echt geen tijden meer vanaf hier, zijn de weeën zo heftig dat ik alleen nog maar op mijn zij kan liggen, ontzettend hard moet knijpen in het bed en Maarten geeft tegendruk in mijn rug want ik heb enorme rug weeën. Ik voel dat ik het niet meer kan tegenhouden, de baby moet er uit! De stagiaire die er gisteren ook bij was gaat direct de verloskundige halen, want ze ziet dat ik wil gaan persen. Er wordt geen inwendig onderzoek meer gedaan, de verloskundige ziet aan mij dat ik weet wat ik moet doen. Er is geen tijd om op adem te komen tussen de weeën door, ik zit midden in een weeënstorm. De baby beweegt ontzettend druk tussen de weeën door en de ctg kan zijn hartslag niet meer meten. Ik mag mee gaan persen, het is dan 12.15 uur. Ik pers een keer en het hoofdje wordt al zichtbaar. Bij de tweede keer persen doe ik dit met al mijn kracht en dan staat het hoofdje. Ik moet mijn best doen me in te houden en zodra ik weer mag persen doe ik dit en daar is hij dan: Jesse is geboren. Zodra hij er uit is komt er een plons vruchtwater achter hem aan. Hij wordt op mijn buik gelegd en geeft me direct een knipoog, goed gedaan mama! Dan moet de placenta nog geboren worden, dit duurt een tijdje. De gynaecoloog wordt er bij gehaald en die zegt dat als het nu niet snel gebeurt ik naar de OK moet voor een operatie. Dit zie ik echt niet zitten dus ik geef nog een keer alles wat ik heb en dan komt de placenta. Gelukkig is die compleet dus hoef ik niet geopereerd te worden. Wel moet ik gehecht worden omdat er een scheurtje is ontstaan. Dit is ook weer ontzettend vervelend, ze begint direct na de verdoving maar ik voel alles. De stagiaire mag ook een hechting doen en ik lig weer helemaal te trillen. We leggen Jesse aan de borst en die probeert wat te sabbelen. Na een uur bellen we de opa’s en oma’s, die natuurlijk ontzettend blij voor me zijn dat het er op zit. Ik mag twee uur blijven liggen met Jesse op mijn buik en daarna mag ik gaan douchen. Daar knap ik van op. Ik krijg een beschuit met muisjes en wat boterhammen, ik heb al sinds 6 uur vanmorgen niks meer gegeten en heb ontzettend honger. Het wachten is op de kinderarts die Jesse komt nakijken en zodra ik geplast heb mogen we naar huis. Jesse wordt helemaal goed gekeurd en al gauw daarna kan ik naar de wc. Hierna mogen we naar huis. We komen om 17.45 thuis en binnen vijf minuten staat de kraamverzorgster voor de deur. Maarten haalt de kinderen op bij opa en oma en die zijn ontzettend blij ons weer te zien en erg enthousiast over Jesse. Lucas roept direct biebie neus, biebie ogen, biebie muts op! En Isa glimt van trots en wil hem direct al vasthouden en kusjes geven. We eten wat de kraamverzorgster heeft klaargemaakt en dan staan al snel de opa’s en oma’s en ooms voor de deur. Om half 10 gaan de laatsten weg en gaan Isa en Lucas naar bed. We zijn weer met z’n drieën en leggen Jesse tussen ons in in bed.

Donderdag 13 februari

De eerste nacht verloopt rommelig, Jesse is heel druk tussen 11 en 2, dat was in mijn buik ook altijd zo. Om 2 uur vervang ik zijn luier en meet zijn temperatuur, 37.8. We halen een dekentje en een kruik weg en ik leg Jesse op mijn buik om te kunnen slapen. Hij hijgt alsof hij een berg moet beklimmen en boert heel veel en we horen zijn buik klotsen. Ik denk dat hij vruchtwater ingeslikt heeft. ’s Morgens als de kraamverzorgster komt vertel ik het verhaal van de temperatuur en ademhaling. Ze vind het gek en hoort ook dat hij heel snel ademhaalt. Ze meet zijn temperatuur en die is nog steeds 37.8. Ze vertrouwt het niet en belt de verloskundige om te overleggen. Die is binnen een kwartier bij ons en ook zij vertrouwt het niet. Ze belt de kinderarts om te overleggen en die wil dat we naar de spoedeisende hulp komen. Ik kleed me aan en de kraamverzorgster pakt mijn koffer weer in, wie weet moeten we blijven. We komen om 10.15 aan bij de spoedeisende hulp en kunnen direct meekomen. Jesse wordt direct aan allerlei plakkertjes gehangen om de ademhaling en hartslag te kunnen monitoren. Al gauw wordt er besloten dat ze niet alleen bloed gaan prikken, maar ook een infuus aansluiten om antibiotica te geven. Het is duidelijk dat er wat aan de hand is. We worden meegenomen naar de kinderafdeling waar direct duidelijk wordt dat we in ieder geval drie dagen moeten blijven. Wat een domper! Ik regel dat Isa met de buurvrouw mee kan uit school en leg in het kort uit wat er aan de hand is. Kraamzorg zorgt intussen thuis voor Lucas en ook haar houden we op de hoogte. Ik val intussen bijna flauw omdat het zo heet is op de couveusekamer. Er wordt een kamer voor me geregeld waar ik op bed kan liggen en te eten krijg. Dan komt Jesse in een open bedje naast me liggen met een infuus in zijn voet en blauwe plekken op zijn handjes van het mislukken van het prikken van het infuus. Arm kindje, nog geen 24 uur oud en dan al zo ziek en toegetakeld. Ze denken aan een infectie en hij moet 24 uur aan alle draadjes hangen om ademhaling en hartslag en zuurstof in het bloed in de gaten te houden. Dit schommelt behoorlijk, maar na de eerste dosis antibiotica lijkt het beter te gaan. Maarten gaat aan het eind van de middag de kinderen ophalen om bij Jesse te komen kijken en om spullen voor mij op te halen. Er wordt ons verteld dat we een week moeten blijven. Ik voel me vreselijk als ze weer weg gaan, maar moet bij Jesse blijven, hij heeft me het hardst nodig nu. Isa en Lucas worden goed opgevangen door opa en oma en Maarten doet ook goed zijn best om er voor ons allemaal te zijn.

De dagen er na knapt Jesse zienderogen op en begint hij het drinken onder de knie te krijgen. Op zondag is hij 75 gram gegroeid en wordt er gestopt met de zwaarste antibiotica. De infectiewaarden zijn een heel stuk gedaald, wat super fijn is. ’s Avonds zegt de nachtzuster dat ze denkt dat dit een van de laatste keren antibiotica is, wat me hoop geeft. Maandagmorgen rond 11 uur komt de verpleegkundige me vertellen dat we naar huis mogen, de kinderarts komt het officieel vertellen zegt ze, maar ze kan het niet meer voor zich houden. Er is niks gevonden in het bloed en Jesse doet het zo goed, dat er wordt besloten te stoppen met de antibiotica kuur. Nu kunnen we eindelijk thuis gaan genieten! Ik heb nog twee dagen recht op kraamzorg en mijn moeder komt een paar nachten logeren zodat ik nog niet heen en weer naar school hoef. Dinsdag komt Maarten ziek uit zijn werk en die is de rest van de week ziek. Maandag gaat hij weer aan het werk maar dan ben ik ziek. Het cb komt langs voor een intakegesprek en om te wegen. Jesse is afgevallen en we moeten donderdag weer komen wegen. Woensdag knap ik weer op en donderdag gaan we naar het cb. Gelukkig is Jesse weer aangekomen. Zaterdag is Lucas ziek. Wat een kraamtijd! Hopelijk kunnen we vanaf nu echt gaan genieten.