Overal de balen van

Zoals mijn titel al vermeldt: ik heb op het moment echt overal de balen van.

Eens in de zoveel tijd evalueer ik mijn leven en kom dan tot de ontdekking dat er her en der kleine verbeteringen aangebracht kunnen worden, of dat het gewoon wel lekker loopt allemaal. Ik ben zelf zeer planmatig, en heb een bepaalde voorstelling van hoe ik graag mijn leven wil inrichten op bepaalde leeftijden. Zo had ik op mijn 20e net mijn eerste kindje en was alleen. Na een aantal keer financieel op mijn bek te zijn gegaan, nam ik me voor dat dat anders moest. Ik ging op zoek naar een baan en heb me de eerste 2 jaar uit de naad gewerkt voor een beroerd loontje.  Toen ik het daarmee eigenlijk niet echt redde (1100 bruto is geen vetpot), kaartte ik dat aan bij mijn baas. Of ik kreeg meer salaris, of ik ging weg. Zijn reaktie daarop was dat hij me wel een ander salaris wilde geven, maar dan ook een andere functie. Er werd dus een nieuwe werknemer gezocht, die heb ik netjes ingewerkt, ging de buitendienst in en zo ongeveer het dubbele verdienen. Plus auto, tankpas, telefoon, en laptop van de zaak. Ik vond het in mijn uppie wel best, maar op een gegeven moment kwam ik mijn wederhelft tegen. Ik gaf aan dat ik het eigenlijk wel naar mijn zin had en niet zo nodig een relatie hoefde. Hij dacht daar anders over en we zijn bij elkaar gebleven. Dat was allemaal rond dezelfde tijd. Vlak voor er een nieuwe werknemer aangenomen werd, kreeg ik mijn relatie. Omdat we 70 km uit elkaar woonden, ben ik na 6 maanden bij hem ingetrokken.

Omdat mijn baas niet wist of ik de baan leuk zou vinden, kreeg ik in eerste instantie een Opel Corsa. Na een jaar zou dit nogmaals bekeken worden. Het bleef echter stil, en na 2 jaar heb ik gevraagd naar de auto. Baaslief was het vergeten, en dezelfde middag nog had ik een nieuwe Zafira besteld.

Ook manlief deed het goed in zijn carriere. Van autoverkoper toen ik hem leerde kennen, de switch naar Audi gemaakt waar hij teamleider werd. Met dito auto. Een dikke A4 die ik vervolgens op vakantie plat reed. Een nieuwe werd uit het rek getrokken en we waren weer voorzien. Inmiddels kochten we ook ons eerste koophuis. Ik had toen al heimwee en wilde terug naar Brabant. Omdat manlief dat niet wilde omwille van zijn moeder "die dat niet zou trekken", hebben we daar een huis gekocht, verbouwd en na een jaar weer te koop gezet omdat mijn heimwee te groot was.

Dus... een nieuw huis gekocht, manlief zocht een baan in Brabant en vond deze als business unit manager. Een aantal maanden later was ik voor de eerste keer zwanger en na 8 weken werd ik gecurreteerd. We besloten te trouwen , dit zou zijn op 8-4-2011, de datum dat we elkaar 5 jaar kennen. Alles werd ik gang gezet, jurk besteld, feestgelegenheid geregeld, alles was zo goed als klaar toen we besloten voor de bevalling nog te willen trouwen. We zijn met ons eigen gezin naar Boedapest vertrokken en zijn daar getrouwd, maar hielden het voor ons en zouden het pas op de originele trouwdag, 8-4-2011, vertellen. De dag zou wel gewoon doorgaan, want in Boedapest was echt alleen de ceremonie.

3 maanden later werd Sterre geboren, 4 maanden later volgde de trouwdag, en een maand later testte ik weer positief. Het heeft heel lang geduurd voor ik moedergevoelens kreeg, ik had gewoon niet veel met mijn zwangerschap. Tijdens mijn zwangerschap hebben we het huis grondig verbouwd, en inmiddels is Robin geboren.

En nu.... nu loopt het spaak. Als ik naar mijn leven kijk, is het gewoon niet wat ik voor ogen had, 10 jaar geleden. Begrijp me niet verkeerd, ik heb alles wat ik wil: we wonen in een 2onder1kap, manlief rijdt een nieuwe VW transporter, ik heb een Peugeot 508SW van 6 weken oud. We hebben een jaarsalaris waar echt niets mis mee is, en passen carrieregewijs echt heel goed bij elkaar. Zelfde ideeen, zelfde wensen.... maar verder? De échte inhoud die ertoe doet? Daar baal ik vreselijk van. We klikken gewoon niet. Ja, als broer en zus, maar niet als getrouwd stel. Het enige wat manlief doet is klagen. Klagen over dat de kinderen zo kort op elkaar zitten, klagen wanneer robin gaat huilen, klagen als hij iets moet doen, en klagen dat hij zo moe is. Ja, ik ben ook moe, maar ik doe wel wat ik moet doen. Mijn beeld van getrouwd met kinderen, is dat je overdag in het teken staat van je baan en kinderen, maar als die naar bed zijn, tijd voor elkaar hebben. En dat gebeurt gewoon niet. Een goed gesprek hebben we nooit. Seks hebben we zelden. Het enige dat vaak gebeurt is tv kijken. Als ik ergens over wil praten, slaat hij dicht of schiet in de verdediging. Als ik een volwassen mensen goed gesprek wil aanknopen, vraagt hij "nou, zeg het maar, waar wil je over praten?" NOu, gelukkig dat jij de behoefte er ook aan hebt pffffff laat maar. Eergister meldde hij dat iets had besteld. Nou ja goed, gister was het binnen. Bleek hij dus een boek te hebben gekocht van Dr. Phil; hoe red ik mijn relatie. Dus ik blader dat door, heb je van die vragenlijsten erin zitten. Zo van vertrouw je de ander, voel je je geliefd, blabla dat soort  vragen. Dus ik dacht laat ik eens kijken naar mijn score. Stond er "als je meer dan 32 keer ja hebt geantwoord, is er grote kans dat het niet meer goed komt" of iets van die strekking. Mijn score was 37. Dusss....

Op het moment weet ik gewoon niet of het goed komt. Ik ben het gewoon zat. Hij zegt "geef me nog een kans", mijn antwoord daarop is dat ik dat al 10 keer heb gedaan. Op het moment baal ik gewoon van de manier waarop mijn relatie eruit ziet. Hoe zit dat nou bij jullie? Gaat het altijd over rozen of heeft iedereen dit gevoel wel eens??