Zwanger+nu al zenuwachtig, nachtmerries/even van me af schrijven.

De wens zo groot, de blijdschap enorm groot toen ik een positieve test had. Redelijk nuchter: eerst de 12 weken maar zien te halen en dan zien we wel weer verder dacht ik. Zo gaf ik mezelf 'vrij' van stress en spanning, redelijk dan. Vlak voor de eerste echo even flink zenuwachtig, maar hé dat mag! En de echo was positief. Weliswaar iets minder ver dan ik dacht maar in zo'n pril stadium is het nog milimeter werk dus wat dat betreft begrijpelijk en voor mij geen reden voor stress.


Maar waar ik me wél druk over maak is het verloop van mijn zwangerschap en met name m'n laatste trimester: ik besef dat ik daar vrij weinig invloed op kan hebben.
Even korte uitleg: mijn eerste zwangerschap met 32 weken gebroken vliezen, maand ziekenhuis gelegen, uiteindelijk in nog geen 2 uur tijd bevallen van een gelukkig zoon. Tijdens bevalling spanning omdat zijn hartslag steeds lager werd en niet meer bijkwam. reanimatieteam stond al klaar voor hem. Mini-placenta en m'n zoon was ook enorm klein. Hierdoor  bestaat er nu verhoogd risico op herhaling van die gebroken vliezen: vroeger of later kan allebei. 


Waar ik regelmatig van wakker lig is dat ik straks 'ineens' moet bevallen en de opvang voor m'n kindje. Heb 2 buren waarvan ik vermoed dat zij mij willen helpen door mijn zoon op te vangen. familie woont iets verder weg, maar zijn hier ook toe bereid. Wel proberen oplossing te bedenken: Evt kan ik campingbedje in schuur klaar zetten en een soort vluchttasje en een  briefje met telefoonnummers van opa's en oma's, z'n ritme etc.. Allemaal geen probleem en toch droom ik er over; dat m'n buurvrouw vervolgens 'weigert' weg te gaan omdat ik weeën heb en dat ik dus me compleet zit op te vreten en 'even' moet bevallen mét bezoek. Of nog zo'n ding: ik moet bevallen en bel voor oppas en dan krijg ik steeds te horen: oh ja hoor ik kom over half uurtje wel een keer. Bij m'n eerste ging het al zo snel, bij een tweede kans dat nóg sneller gaat. Ik heb stiekem ook wel iets in mijn achterhoofd dat ik deels alleen zal moeten doen met verloskundige aan de telefoon oid, gek genoeg heb ik dáár weinig moeite mee: ik heb dit eerder gedaan, ik weet dat mijn lijf het overneemt en dat dit goed komt. 


Ander ding is de angst voor weer eindeloos gebroken vliezen, mijn oudste kind niet mogen zien vanwege corona en opname ziekenhuis, de angst om mijn kindje te moeten verliezen waar ik zo aan gehecht raak gedurende de rest van mijn zwangerschap, de angst 'opgesloten' te zitten in het ziekenhuis en hier psychisch aan onderdoor te gaan. Tijdens mijn eerste opname vond ik het mentaal al best zwaar, ondanks veel wandelen, veel bezoek, prachtig mooi weer. Hoor nu dat mensen hun kamers niet eens afmogen tijdens opname in ziekenhuis, wel begrip overigens maar dus ook angst voor m'n mentale gezondheid)


Ondanks dat het allemaal nog lang niet aan de orde is, merk ik toch dat het me meer bezig houdt dan ik zou willen. Kan me ook voorstellen dat ik op termijn hulp hierbij nodig ga hebben om hiermee te dealen: naarmate de zwangerschap vordert spanning groter en steeds meer gehecht aan dit kindje.. 


Weet nog niet goed hoe ik zelf praktisch gezien de spanning kan verminderen. ach, hopelijk helpt af en toe m'n ei kwijt kunnen op dit forum om mijn gedachten te ordenen, te relativeren etc.. 

807 x gelezen, 2

In Zwangerschap

reacties (11)


  • Maartje07

    Naar meid, die angsten, maar miss iets dat bij je zwangerschapskwaaltjes hoort.

    Ik ken deze angsten niet, wel de angst dat onze 4e weer zo’n vreselijke huilbaby is als nr 3.

    Ik heb dit gelijk besproken bij de vk, spreek er ook over met vriendinnen.

    Nu ben ik 16 weken en merk dat mijn angst verminderd en plaats maakt voor meer reeelere gedachtes. Dus ik zou zeggen praat er veel over met anderen, dat kan er echt voor zorgen dat de beren kleiner worden.

  • Liselott

    Als het dan ook met 12 weken minder wordt? Dan heb ik nog maar paar weken te gaan ;)

    Ik heb morgen pas m'n intakegesprek met VK, hoop dat ze daar ook mee kunnen denken: merkte bij het maken van de echo al enorme betrokkenheid weer: ze weten én begrijpen dat een zwangerschap nu spanning oplevert (niet gevoel van aanstellerij of dat ik overdreven reageer). Hoop dat die gesprekken me al helpen rust te bewaren en idd beren kleiner laten worden. Verwacht geen onbezorgde zwangerschap en dat hoeft ook niet persé: maar het moet wel 'acceptabele spanning' blijven idd

  • Charliecharlie

    Blijf het delen. Ik hoor één heel belangrijk iets: “als als als”. Dat weet je zelf ook. Maar ik ben er ook zo een en mijn vader zegt altijd “een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest”. En dat is echt zo.

    Blijven praten zodat mensen kunnen zeggen: “ja, en als de hemel omlaag valt hebben we allemaal een blauw hoedje” (die wilde ik altijd al eens gebruiken 😂).

    Ik snap het maar echt: in het echt is het nooit (precies) zoals je het je inbeeldt. En ook al is het precies zoals in je nachtmerries, dan nog ervaar je het waarschijnlijk heel anders.

  • Liselott

    Volgens mij hoor ik mijn man praten haha, nee maar snap je wel hoor: heb het doemdenken inmiddels al jaren aardig goed onder controle, maar nu met een portie hormonen erbij én t feit dat er dus wel een risico is (start vanaf week 12 met medicatie) én levensechte dromen (had ik met vorige zwangerschap ook, maar niet zo probleem-gericht) maakt dat t stukje relativeren wat lastiger is. In theorie besef ik dat mezelf druk maken ook makkelijk uitgesteld kan worden tot >24 weken zwangerschap ofzo.. dat zou al heel wat weken onrust schelen..

    Hoop dat het blijven delen helpt om de rust te bewaren of te hervinden: voor het opschrijven is tenslotte ook stukje nadenken over verwoorden nodig.. (merk nu al verschil met vanochtend)

    Die zin kende ik nog niet! is dat een zelfbedachte of...?

  • Nog-even!

    Ik mis een heel belangrijk persoon in jouw verhaal: je partner. Die is er toch ook bij, neem ik aan?

  • Liselott

    jazeker! Die snapt mijn zorgen wel en zal me proberen te helpen waar nodig is: maar dit zijn situaties waar we beiden weinig invloed op hebben. Binnenkort ziekenhuis voor medicatie en gaan kijken of evt ander ziekenhuis mogelijk is waarbij ik thuis CTG's kan afnemen als het nodig is ipv langdurige opname. Zo proberen we iig de praktische zorgen beetje uit de weg halen. Dingen waar wél invloed op uitgeoefend kan worden door voorbereiding.

    Weet dat hij vanaf 32 weken niet meer ver uit de buurt gaat werken om snel naar huis te kunnen waar nodig is (werkt nu gerust 2-3 uur reisafstand van huis soms), ook qua alcohol zal hij hier tijdig mee stoppen dat ie kan rijden wanneer nodig, helpt me nu praktisch door vaker zorg uit handen te nemen

    Hij heeft overigens wel de 'luxe' om zich niet zo druk te maken want kunnen toch alleen maar afwachten (jaloersmakend!)

  • Nog-even!

    Kun je hem het vertrouwen geven dat hij goed voor jullie oudste zal zorgen als jij in het ziekenhuis zou belanden?

  • Liselott

    Helaas kan ik niet rechtstreeks op je reactie reageren, maar kan 100% vertrouwen op m'n man daarin! Bij de eerste ontmoeting dacht ik: wauw als ik zo'n vent als papa voor m'n kids kan krijgen heb ik het goed gedaan in het leven: en wat issie lief, zorgzaam, verantwoordelijk in de praktijk. Ook als ik thuis zou komen te zitten met gebroken vliezen en ik moet oppassen met tillen weet ik dat mijn schoonouders ook paraat staan.

  • Nog-even!

    Dat kan veel rust geven, die wetenschap...

  • Myrtheflower

    Je kan evt met je verhaal naar de huisarts om te kijken of ze je door kunnen verwijzen. Op deze manier worden het 8 lange maanden en zit je constant in de stress/spanning.