Wat een dubbel gevoel
Afgelopen vrijdag had ik een vriendin aan de telefoon. Zij stond op het punt te bevallen en vertelde me dat ze 1 cm ontsluiting had. Ik werd er blij van en zei....eindelijk wordt jullie kleine meid geboren. Nu nog afwachten wanneer, want mijn vriendin had geen weeen.
Na het gesprek belde ik mijn beste vriendin, omdat ik een gemiste oproep van haar had. We kletste wat en ineens zei ze: ik wilde je het eigenlijk niet over de telefoon vertellen, maar ik heb gister een miskraam gehad! WAAAAAAT??!! Ik wist niet eens dat ze zwanger was. Ze was net 6 weken toen ze bloed verloor. Ik was verdrietig voor haar. Dit is ook haar 2e miskraam.
Na mijn eerste miskraam, was zij zwanger. Na 12 weken werd haar verteld dat haar kindje zwaar gehandicapt was. Het had o.a. geen gezichtje en dus geen leven. Met 13 weken kreeg ze een curettage en zaten we dus met hetzelfde verdriet. Ik werd opnieuw zwanger, maar dit werd wederom een miskraam (afgelopen september). Na mijn 2e miskraam bleek zij weer zwanger, maar kreeg ook wederom een miskraam. Heel apart dat het mis gaat bij ons beide en ook steeds in dezelfde periode.
Zondag beviel mijn vriendin van hun dochter Mara. Oh wat ben ik blij voor hun! Maar maandag zat ik op de bank bij mijn beste vriendin...haar te troosten, omdat ze ook niet meer zwanger is en wij voor de 2e maal hetzelfde verdriet hebben. Wat een dubbel gevoel. Blijdschap voor de ene...verdriet met de andere.
reacties (0)