Emoties na 7 miskramen

Voor mensen die (gelukkig) nog nooit een miskraam hebben ervaren, is het moeilijk voor te stellen wat er na een miskraam door je heen gaat. Ikzelf heb meerdere miskramen achter de rug en de kans op een (gezonde) baby is bij mij/ons nihil gezien mijn leeftijd. Adoptie is voor mij en mijn man ook geen optie omdat wij daar al te oud voor zijn. Mijn angst is dat ik nooit een moeder zal worden/kan zijn van een eigen kindje.

Door mijn verhaal te plaatsen (dat ik geschreven heb in mijn diepste dal) hoop ik een klein beetje te kunnen laten zien, wat er dan door je heen gaat en met je gebeurt. Ik hoop ook dat andere lotgenoten steun kunnen halen uit mijn verhaal, zodat zij weten dat zij niet alleen staan in hun verdriet!

Moederhart!

De gedachte alleen al dat ik nooit een gezonde, levende baby in mijn armen zal houden, maakt mij bang, ontzettend bang. De pijn die ik voel is groot, onvoorstelbaar groot. Ik voel mij helemaal leeg worden. De zin om te leven dooft! 

Ik ben een moeder in hart en nieren. Waarom, o waarom, mag ik geen moeder van een kindje zijn? Als ik geen moeder mag zijn, het moederschap in al haar facetten niet mag ervaren, wil ik niet meer leven, heeft mijn bestaan geen zin! Hoe moet ik mij gelukkig voelen als mijn vrouw-zijn, mijn moederhart schreeuwt? Schreeuwt om een baby in mijn armen die ik kan troosten, verzorgen en die ik liefde kan geven. Mijn ziel weerspiegelt zie in de ogen van mijn kind. Een kind dat ontstaan is uit de liefde tussen beide ouders.

Mijn man. Mijn verschrikkelijk lieve, gekke en soms onuitstaanbare man, waar ik zo verschrikkelijk veel van hou! O, wat voelt het voor mij als falen. Waarom, o waarom kan ik ook zijn droom niet waarmaken? Wat een verdriet, zo aanwezig in ons beide harten...   

Mijn droom, die ik als kind al had om moeder te worden, valt verpletterend hard in duizend stukken op de grond. Hoe kan ik die brokstukken lijmen? Hoe kan ik mij in godsnaam weer 'heel' voelen, weer vrouw voelen, mij weer gelukkig voelen??? Dat kan ik niet, er blijft alleen een leegte. Een groot gapend gat in mijn ziel...

Zoveel verdriet, zoveel pijn, maar vooral zoveel boosheid voel ik in mijzelf. Boosheid die zomaar ineens omhoog kan komen... Mijn arme man! Die steeds mijn boosheid, frustratie en onmacht over zich heen krijgt. Zoveel boosheid, zo veel boosheid!!! Om kleine dingen, die eigenlijk nergens om gaan. Als gif door mijn lichaam verspreid het zich, maakt alles in mijn leven zwart. Mijn kijk op het leven vertroebeld...Waar is mijn positiviteit? Waar is mijn kracht? Ik probeer de draad van mijn leven hopeloos weer op te pakken, maar ik ben moe, o zo moe! Hoe moet ik in godsnaam verder? Hoe kan ik mij weer compleet voelen? 7 miskramen! Zeker 7 kleine kindjes-in-spe heb ik verloren! Zeker 7 sterrenkindjes zijn er om mij heen...

Een tortelduifje zit aan de overkant van ons huis op het dak en koert mij toe. Ik huil! Mijn hart bloed! Mijn 1e sterrenkindje Pepijn (die ik het langst in mijn lichaam heb mogen dragen) geeft mij een teken dat hij bij mij is. Het verscheurt mij! Ik ben blij met zijn teken en met zijn aanwezigheid, maar mijn hart gilt. Ik had hem zo graag als mensenkind in mijn leven gehad! Ik kan het niet loslaten, kan Hem niet loslaten...

Ik weet dat ik hem moet laten gaan, zodat hij kan terugkeren naar waar hij moet gaan; naar gene zijde... Maar o, wat is dat moeilijk; "Ga mijn kind, vlieg snel naar het licht en kijk niet om. Anders weet ik niet of ik de kracht heb om jou te laten gaan. Ga naar je broertjes en zusjes, zij zitten al op jou te wachten. Geef ze allemaal een dikke zoen en knuffel van mij en zeg ze dat ik heel veel van ze hou. Vraag aan hen of zij mij en hun vader helende kracht willen geven, zodat wij vrede hebben in onszelf en weer gelukkig in het leven kunnen zijn. Dat het weer licht mag worden in ons hart....................."