Kraamtranen

Afgelopen maandag zijn we ouders geworden van ons derde kindje. Een meisje!

Ik dacht misschien komen ze niet meer, ik hoopte het ook eigenlijk. Maar nu op dag 7 zijn ze er ineens. Kraamtranen.. Tranen, tranen, bakken vol tranen.

Al die emoties. Blijdschap, omdat we zo'n ontzettend mooi, lief, klein meisje hebben gekregen. Het was zo'n grote wens van ons!

Angst, vanwege de verantwoordelijkheid die je erbij krijgt door de zorg voor nog een kindje. Zal ik alles goed doen? Zal ik haar genoeg liefde geven? Zal haar niets overkomen?

Liefde, zo groot dat het haast eng is. Dat je bij een derde kindje weer zoveel liefde in je hart hebt! Het is bijna niet te bevatten.

Verdriet, omdat ik mijn moeder nu weer zo erg mis. Mijn dochter is het tweede kindje wat ze nooit zal kennen, nooit zal kunnen vasthouden. En soms bekruipt me de angst van stel dat ik ook ziek wordt, dat mijn kids ook ooit zonder mij verder zullen moeten...

Onzekerheid. Hoe ging alles ook alweer? Hoeveel schepjes poeder moeten er in de fles? Hoe moet ik haar vasthouden in het badje?

Een gevoel van overweldigend zijn. Wat is er veel gebeurt in de afgelopen week! Ik ben voor de derde keer moeder geworden. En de tijd gaat zo snel, ze is al bijna een week oud!

Vanmorgen kwam alles eruit, door middel van grote tranen met tuiten. Pff, die hormonen...