Kijk eens wie we daar weer hebben..

Ik weet het nog precies, veertien jaar geleden. Zwanger van mijn oudste zoon. Nog een tiener. Mijn telefoon gebruikte ik slechts voor sms'en en een simpel of veel te langdradig telefoongesprek. Maar mijn computer, dat was mijn goeroe en portaal naar een andere wereld. Tienerzwangerschappen. Tienerzwangerschappen. Ik moest er alles over weten. Want daar zat ik, begin 2008, zwanger van mijn grootste. Ontwetend en met een veel te grote mond. De symptomen vielen niet mee. Mijn geestelijk gestel was ook niet meer op blote voeten alle festivals afstruinen. Ik was bang. Ik was verheugd. Ik was eenzaam. Ik was gelukkig. Ik had geen idee. 

Ik struikelde na zorgvuldig en onhandig surfen door en over het wereldwijde web op mijn heiligland: babybytes.nl. Ik vond het enig. Schrijven was mijn vak. Baren nu ook, blijkbaar. En ik kon dit gewoon combineren. Baren en schrijven. Ik verkeerde in totale euforie. Ik onmoette tal van lieve tienermoeders of nee, moeders. Laat ik dat stigma niet behandelen. Gewoon, de liefste meisjes. Al mijn zorgen bleken zo normaal. Mijn computer was gewoon een portaal naar een wereld, die ik in mijn eigen omgeving niet bewandelen kon.

Na een zware bevalling kwam mijn Elias ter wereld. Ik schreef letterlijk een boek over wat dat met mij heeft gedaan. Ik schreef hier trouwens ook voor het eerst over mijn bedachte term: "maffiamoeders" welke nogal populair is geworden. Maar hee, joehoe. De kern van die term is bedacht en uitgeschreven in een blog op deze verouderde licht antieke babybytes pagina. Jammer dat ik daar nooit patent op heb gelegd. 

Enfin, mijn tweede zoon werd geboren in 2013. Ik schreef veel over deze zwangerschap. Over mijn verlangens. Over elk hersenspinsel. De liefde. Maar na deze zwangerschap was ik klaar. Droomde wel over een derde. Maar ik vond mijzelf nog te veel meisje. Ik was pas 25 en ik had nu al twee kinderen, een vriend, een huis. Dat gevoel kon mij dikwijls beangstigen. Ik was ooit dat meisje van de wereld. Liftend door Europa. Zigeunerbloed. Spanning, avontuur, gevaar. Ongebonden. Maar dat nam niet weg dat de titel moeder mij het beter staat dan welke titel ook. Al komt de koning mij beëdigen. I am good. Ik moest gewoon een manier vinden om uit beide evenveel te halen. Eventjes nog.

Dus ik heb bijna acht jaar genoten van het hebben van de twee mooiste zoons. Ik heb weer gestudeerd. Genoten. Alleen. En met mijn kinderen. Met mijn vrienden. Met mijn verliefde hart. 

Inmiddels ben ik 33 en gegrond. Nee, we gaan vanaf hier niet op de holistische toer. Nooit. Maar het rennen, dromen en ongecontroleerd vliegen is voorbij. Over negen maanden emigreren wij naar Zuid Frankrijk. Goddamn finally. Mijn boederijdroom. Oud landhuis. Twee grote zoons. Mijn liefde. En?

Juist. Baby nummer drie. 

Het is nog niet zo ver, maar ik neem jullie graag weer mee op reis. Het is natuurlijk niet niets, zwanger emigreren. Maar ach, gaat hier ooit iets normaal.

Spanning, avontuur, de liefde, wij vijf. Tot snel!