Bevallen voor dummies.

Daar zit ik dan, het rommelt ontzettend in mijn buik én als ik de wetten der natuurlijk moet geloven is er bij hevige storm meestal een baby op komst. Nee hè, zal mijn negen december als nog letterlijk in het water vallen? Het is verdomme vijf december, Sinterklaas moet eerst weg, héél ver weg, en dan zullen we nog wel eens zien of het zo`n goed idee is om nu te bevallen. Bij elke windvlaag puf ik een hevige kramp weg. Ik durf het geen wee te noemen, want vertel mij, wat is zo`n ding nou eigenlijk? Of, wat was het ook al weer? Wat is bevallen en waarom is het in vredesnaam zo bedacht. Begrijp mij niet verkeerd, ik wil dit hele onderwerp niet stigmatiseren; voor sommige is dit misschien een prachtig iets. Toch is volgens mij de bevalling zelf verzonnen door de duivel en gered door een heilige baby van goud of een ander mythisch wezen. 

Is het nou écht zo leuk om als een walrus de klok weg te kijken? Is het nou écht zo leuk om door midden gezaagd te worden voor een verse baby? Is het nou écht zo leuk om liters bloed, vocht en placenta te druppen? En waarom is het niet te voorspellen? Waarom kunnen ze bij de eerste echo geen timer in je baarmoeder plaatsten, zodat men precies weet wanneer, hoe en waar. Een tikkende tijdbom, zowel hormonaal als fysiek. 'Oh, het is vandaag dinsdag week 39 - 14:00, over 3 uur ga ik bevallen.' Dat is pas een leuke uitvinding. Goed, dan valt het nog steeds niet te voorspellen. Misschien zit het klem, of schiet het er zo uit. Misschien duren de weeën uren, misschien dagen. Misschien ben je zo klaar. Misschien knipt iemand een figuurtje met een schaar. Misschien glibbert het er zo uit. Misschien een pomp, tang of zaag. Met je benen in de beugels, paarse aderen op je gezicht, rood doorlopen ogen en tieten en tepels zo groot als Utopia. Nou, Sneeuwwitje rende er hard voor weg hoor. 

En denkt men nou echt dat met het zetten van een ruggenprik het leed verzacht wordt? Een hoofd uitpersen lijkt mij nou niet voor een kleinzerig persoon weggelegd. Ja, wij Westerse vrouwen zijn veel te kleinzerig. Ja, een stamhoofd ergens ver weg in de Amazone doet het waarschijnlijk fluitend met een bot mes terwijl haar echtgenoot al verlangend uitkijkt naar zijn placenta soepje. Nee, het kan mij niet schelen, het is gewoon niet eerlijk. De weg naar het bevallen is één grote mindfuck vol doemscenario`s. Want zeg nou zelf, wie denkt er ooit aan watervallen, hotstone massages, fluitende vogels en vers gebakken brood?

Toch ben ik er NA morgen meer dan klaar voor; dit wordt mijn succesverhaal. Ik schiet `m eruit ala Armstrong en de maan. Ik beloof zelfs te dansen en te springen op het verlos bed. Misschien lak ik wil mijn nagels terwijl ik de gynaecoloog vriendelijk verzoek om de baby er even uit te halen. Een puf, een grote puf en klaar.

Maar ik wil wel gewoon mijn magische negen december. De allermooiste en liefste babymaker zette een aantal jaar geleden op negen december voor het eerst zijn heilige voeten op mijn bodem; het stormachtige Nederland. Hoe ironisch als ik hem toen kon vertellen: `liefste, over exact twee jaar lig ik onze liefdesbaby te baren.` Hij had mij waarschijnlijk twijfelachtige aangekeken en een enkeltje Parijs terug geboekt. En geef hem is ongelijk. 

Het is mij duidelijk, met de tand des tijd valt niet te spelen; laat staan voorspellen. Bevallen is noodlottig. Met je ogen dicht springen in het donkere diepe maar na de zegeviering een eeuwig warme omhelzing.