Wij stoppen. Een Kinderloos leven.

Dit is het eind van ons traject. dus ik ga mijn verhaal vertellen, hopelijk lezen jullie het helemaal, voor hierna is mijn verhaal afgelopen en stoppen wij met proberen. 

Na bijna 4 jaar ploeteren en ontevreden zijn hebben mijn man en ik besloten om te stoppen. We hebben zo veel meegemaakt. 

Het begon in 2016 April. Toen ik nog op de kunstacademie zat. Ik weet nog want het was mijn vriend’s verjaardag. Ik was gestopt met de pil omdat ik er diep ongelukkig van werd. En, omdat ik mijn eisprong altijd goed voelde. Ik, exact 29 dagen ongesteld was en 6 dagen van te voren een condoom gebruikte. Maakte het voor mijn gevoel niet uit.

zes maanden na het stoppen en één passievolle nacht later, bam. Twee weken later (Dus begin April) begon ik mij raar te voelen. Het zal wel... drie weken later (rond mijn vriend zijn verjaardag) ging ik mij zorgen maken.  Ik was doodop, viel continue in slaap, was misselijk en had een zware hunkering naar vlees, ook al was ik vegetarier. Dit kan niet, meteen een flashback naar die ongelukkige avond. Ja, toen was mijn eisprong inderdaad.. Ik wist dat het fout kon gaan. 

Het punt was, mijn toen vriend en ik woonde in een appartement van 36m2, we hadden geen ruimte, geen geld en ik zat nog volop in een studie. Ik was niet van plan om het te houden. Mijn vriend was niet van plan om het te houden. Wij wilden niet eens kinderen

Ik dronk de avond voor de zwangerschapstest  (week vijf) hevig. Alhoewel ik niet rookte… ik was te misselijk namelijk. De week daarna voelde ik de gevoelens opkomen. Ik voelde plopjes en mijn lichaam voelde anders. Toen vriend zijn hand op mijn buik legde was het af. Ik was verliefd. Moederinstinct is zo’n vreemd gevoel

Maar ik kon het niet houden, Wij hadden geen geld.. Ik had als een student geleefd en ik kon geen goede toekomst geven terwijl ik midden in een studie zat. Mijn hart brak. 

Ondertussen begon mijn schouder pijn te doen. Ik had continue steken in de linkerkant van mijn buik. Natuurlijk had ik gegoogled en ik kwam met mijn kwalen op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap terecht, maar de mensen van de abortuskliniek vertelde mij dat het 1 op 1000 was dat dat kon gebeuren. Zij zagen geen vruchtje, dus waarschijnlijk zou het een miskraam worden. Ik moest gewoon afwachten. 

Ik heb mij nog nooit zo schuldig en verdrietig gevoeld in mijn leven. Ik wou dat ik deze fouten niet had gemaakt, maar ik sta nog steeds voor de vrijheid van een vrouw om voor haar lichaam te kiezen, ook na vier jaar vallen en opstaan.

Tijdens een festival voelde ik mij niet goed. Ik ging vroeg naar bed om in de ochtend wakker te worden met pijnlijke buiksteken. Met vrienden en lief ben ik met spoed naar het ziekenhuis gereden. Daar ben ik op de intensive care terrecht gekomen. Ze zagen niks en gingen mij niet opereren, uiteindelijk, na twee dagen, verdween de pijn. een zwangerschap op onbekende plek. Het was geen miskraam, het voelde heel anders. Uiteindelijk heb ik het, na verloop van tijd, herkend als het gevoel van bloed in mijn buik. Dat doet aardig pijn en voelt heel anders dan een miskraam.

Ik heb mijn studie afgemaakt en eind 2018 kregen wij een ander huisje.
Veel groter. Een gezinswoning. Dat voelde als een teken. Ik vertelde mijn toen nog vriend dat ik aan kinderen wilde beginnen. Omdat ik geen zekerheid had dat het in één keer goed zou gaan wilde ik snel beginnen. Leven kon ik later wel. Hij was het er nog niet mee eens. maar zo gezegd. In december vertelde we trots dat wij aan kinderen gingen beginnen. Ik wilde hier open over zijn met iedereen, mocht er iets fout gaan. 

Januari 2018 was ik voor het eerst sinds het proberen zwanger. De tweede keer dus. na één keer proberen, ik was super blij. De wereld kon niet meer stuk. Namen, blijdschap, geluk. plannen. Toch bleef ik buiksteken krijgen. Ik dacht dat het wel bij mij zou horen. Dat vertelde iedereen ook, ook de verplegers. Ik zal wel geconstipeerd zijn, of het was mijn baarmoeder die groeide. Ik moest mij maar geen zorgen maken. Er was nog steeds een grotere kans dat het wel goed zou gaan dan dat het niet goed zou gaan.  Ik maakte mij best wel zorgen, zeker toen de schouderpijn op kwam. Ik wist bij zeven weken zeker dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was. Dit was de zwangerschap van mijn eerste operatie en het verlies van mijn rechter eierstok. Ik ben overigens twee keer terug naar huis gestuurd omdat ze niks konden zien op de echo.

De derde buitenbaarmoederlijke zwangerschap was in februari 2018 ik was na twee maanden weer zwanger. Dit was ook een curretage waarbij ze mijn linker eileider konden sparen. Het was een stuk minder intensief en ik was een week later al weer 18 km aan het lopen op Terschelling. Het is nu logisch waarom ik zo snel zwanger werd… de embryo’s konden gewoon nergens naartoe. 

De vierde en laatste was in 2019, juni werd ik geoperreerd en daar werd mijn linker eileider verwijderd. Dit is degene die ons het meest pijn heeft gedaan. Omdat we een echo hadden met zes weken. Er was niks te zien maar er was wel een holte. Volgens de gyneacoloog betekende dat het in ieder geval op de goede plek zat. Dat hoeft dus niet het geval te zijn. Maar wij dachten dat dit onze ticket was. Het gekke was dat die pijnen die ik had, zeker toen ik dus die bloedpijn had, zo herkenbaar waren. Maar ik merkte het niet eens meer, weer dacht ik dat dit wel bij mij zou horen.  Ik haat nu het zinnetje dat we continue hebben moeten horen… "Er is een grotere kans dat het wel goed gaat." We hadden gesmeekt om IVF, maar omdat we gewoon zwanger konden worden moesten we het eerst zo proberen.  Dit was ook de operatie waar ik binnen in mijn maag, post operatie, een bloeding had, en vervolgens nierfalen. Ik zat in de operatiezaal met nog iemand die een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had. Dit was haar eerste keer... Ik hoop dat ze nu zwanger of bevallen is. Ik had haar niet mijn verhaal verteld, ik weet dat het angstaanjagend is. 

Het was een opluchting dat mijn eileiders weg waren. Want nu konden we in ieder geval geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap meer meemaken. De pijn en het continue verlies zijn ongelooflijk zwaar. Zo zwaar dat ik meerdere keren in therapie heb moeten gaan. Nu konden we verder met IVF. Ik was zo snel zwanger, dit moest wel goed zijn. Het nadeel was dat ik nooit meer uit mijzelf zwanger zou kunnen worden. Het zou altijd met hulp van het ziekenhuis moeten.

We waren, met continue tussenpozes, weer begonnen met roken en drinken, elke keer na een teleurstelling begonnen we weer. Elke keer als we er klaar voor waren stopten we weer. maar vanaf augustus 2019 zijn we daar helemaal mee gestopt. Geen sigaret meer aangeraakt. Voor een gezonde baby en om de kansen optimaal te maken. Beste beslissing die ik ooit heb gemaakt. 

We gingen aan de IVF, daar gingen we in oktober mee aan de slag. Ik had enorm veel last van de hormonen en de punctie deed heel veel pijn. Helaas waren er van de 10 eicellen, nul bevruchtingen. Onze wereld en “wij worden vast heel snel zwanger” viel in duigen. Alweer.

Bij ICSI in Januari 2020 hadden we gelukkig 8 bevruchtingen, helaas werd de eerste verse terugplaatsing een missed abortion. Toen kwam Corona en moesten we wachten. Obsessief keek ik elke dag op de pagina van het ziekenhuis. Telkens teleurgesteld.

Toen wij weer konden beginnen waren we er klaar voor. Dat was in mei 2020.. Maar elke keer sindsdien is het mislukt. We hebben drie teleurstellingen gehad. Waarvan vandaag mijn laatste was. elke keer moesten we twee maanden wachten omdat het enorm druk was. Corona kan geen welwillende stellen stoppen om een kind te krijgen.

eind September toen ik weer ongesteld was, kan ik mij nog goed herinneren. Ik was op, ik was kapot. Ik lag op bed en voelde mijn schouders schokken. Naar adem snakkend en de hete tranen liepen over mijn wangen op het bed. Ik kon dit niet meer aan, alles deed zo veel pijn. Mijn hele leven deed zo veel pijn. Drie jaar lang hebben wij alles op stil gezet om een kind te krijgen. Drie jaar lang werd ik telkens teleurgesteld door welke resultaten dan ook. Elke keer voelde ik mij zwanger en elke keer liep het uit op niks. 

Het drong tot mij door, is dit het wel waard? Wil ik iemand zijn die onvruchtbaar, vruchtbaarheid achterna gaat zitten. Ik hoorde van vrienden en collega’s hun verhalen over mensen die het probeerden. Mensen die voor de achtste keer naar Duitsland reizen voor een behandeling, Mensen die het nooit zo ver zouden laten komen. Mensen die nooit kinderen willen hebben en mensen die al kinderen hebben en het wel was gelukt. “Kan je het niet gewoon… uit je hoofd zetten, misschien gebeurt het dan wel vanzelf” Nee… het zal nooit meer vanzelf gebeuren, maar dank je voor je advies.

We gingen het nog één keer proberen. Om het rouwproces en alles wat wij meegemaakt hebben de afgelopen jaren af te sluiten. Om stil te staan bij het traject dat we hebben gehad deze afgelopen jaren. Het was maken of breken. Ik was al klaar om een kinderloos leven te leiden. Dit was voor de vorm. Ik wist toch dat het niet zou gebeuren. Het zou prachtig zijn geweest als wij een kind konden krijgen. Maar dat is niet het geval

Als ik denk aan nogmaals een traject dan gieren de zenuwen door mijn lichaam heen. Mijn man en ik willen leven, reizen, ik wil mijn master halen. Ik wil niet meer teleurgesteld worden. Ik wil niet elke maand wachten op pijn en verdriet. Misschien ook niet later, zoals meerderen al voorstelden. Wij blijven kinderloos. Wij nemen duizend honden, gaan naar festivals, spreken af met andere kinderloze vrienden, worden waarschijnlijk eenzaam oud, Gaan een kleiner huis kopen, Ik ga focussen op mijn kunst, studie en op het plezier dat ik kan gaan maken. 

Ik heb een bucketlist met dingen die ik wil gaan doen waaronder leren Surfen, een boek schrijven, een wereldreis maken, een studie doen en naar heel veel livemuziek gaan luisteren. En vooral de pijn van de afgelopen drie jaar achter ons laten. 

Ik hoop dat iedereen zijn wens krijgt. Ik gun het de mensen die heel graag een kindje willen enorm! Ik bedacht mij wel dat ik mijn kindje wel kon geven aan mensen die het heel, heel graag willen. Als het maar zo makkelijk was. Ik heb geen wijze afscheid woorden. Het was fijn om steun te krijgen van iedereen <3 Het was fijn om een houvast te hebben, dankjewel voor alles. 

Met liefde.