Zwanger!

In februari gingen wij voor het eerst naar de huisarts, omdat wij al meer dan een jaar tevergeefs probeerden om zwanger te worden. De huisarts gaf een verwijzing voor een echo om te kijken of er bij mij eventueel iets mis was. Op 14 maart kreeg ik de echo en daaruit bleek dat ik teveel eitjes had (PCOS) en daardoor geen eisprong had.

Gelijk het ziekenhuis gebeld en daar een afspraak gemaakt. 1 april konden we daar terecht. Het waren vooral vragen die toen gesteld werden. Onderzoek wilde ik op dat moment liever niet, omdat ik net ongesteld was geworden.

Er moesten onderzoeken gedaan worden bij Michel en bij mij, zoals sperma onderzoeken en bloedprikken.

De vervolgafspraak werd gemaakt voor 12 mei.

Op 12 mei is een uitstrijkje gemaakt en is er weer een echo gemaakt waaruit weer bleek dat ik PCOS had.

Wel kregen we toen gelijk goed nieuws. Ik mocht bij mijn volgende menstuatie beginnen met Chlomid, om de eisprong op te wekken.

Dezelfde dag nog begon ik bloed te verliezen. In de eerste instantie dacht ik dat het door het uitstrijkje kwam, maar het bloedverlies bleef. Mijn menstuatie was dus begonnen. Op dag 3 mocht ik beginnen met Chlomid. 14 en 15 mei heb ik Chlomid geslikt. 15 mei dacht ik 's avonds dat mijn menstruatie wel heel erg magertjes was en we hebben toen besloten om de volgende ochtend een zwangerschapstest te doen met het idee dat die toch negatief zou zijn.

De volgende ochtend (om 07.00 uur) een zwangerschapstest gedaan en daarop was 1 duidelijk streepje te zien en een vaag streepje. Van een ander merk gelijk maar een test er achteraan gedaan en daarop waren 2 hele duidelijke streepjes te zien. Wel begonnen we erg te twijfelen, want wat nou als de test positief was door de hormonen van de Chlomid? De daarop volgende 1,5 uur leken wel dagen te duren! Om half 9 het ziekenhuis gebeld en nee hoor, het kon niet door de Chlomid komen, dus daar moest ik direct mee stoppen.

3 juni konden we langskomen voor een echo om te kijken hoe ver ik al was.

Diezelfde avond begon ik bloed te verliezen, helemaal in paniek, want het zou toch al niet gelijk mis gaan?!

De volgende ochtend weer het ziekenhuis gebeld, maar ze zouden toch nog weinig kunnen zien, dus ik moest 3 juni maar afwachten.

De tijd die kwam was erg onzeker, blij durfde ik niet te zijn.

3 juni was het zo ver en kregen we de eerste echo.

Ik bleek al 6 weken en 4 dagen zwanger te zijn. Het hartje klopte goed en het zag er allemaal goed uit.

Wel kreeg ik gelijk wat minder goed nieuws te horen, want bij het uitstrijkje waren er onrustige cellen gevonden. Een onderzoek bleek nodig en de gyn had daar al een afspraak voor gemaakt.

Eerst zou ik 15 juni weer een echo krijgen om te kijken of alles goed was met het kindje. Het kindje was weer goed gegroeid en alles zag er wederom weer goed uit.

16 juni is er een stukje van de baarmoeder afgenomen voor verder onderzoek.

Het bloeden zou ongeveer een dag duren. Zaterdagochtend was het bloeden ook gestopt.

Tot zaterdagavond, ik kreeg weer hevige bloedingen die aanhielden. De maandag erop maar even het ziekenhuis gebeld en voor de zekerheid wilden ze diezelfde middag nog een spoedecho.

Op de echo zag het kindje er goed uit en mankeerde niets. Het was dus het wondje wat weer was gaan bloeden.

De uitslag van het onderzoek was pap 1, niet zo erg dus, maar 6 weken na de bevalling moet ik weer zo'n zelfde onderzoek.

1 juli begon ik weer flink te bloeden en dat hield het hele weekend aan. Dit keer zaten er ook flinke stolsels in, dus we hadden echt zoiets van jeetje het is nu echt foute boel.

4 juli 's ochtends het ziekenhuis gebeld en ik kon 's middags om 1 uur langskomen voor weer een spoedecho.

Ik zat op de camping en Michel was thuis omdat hij moest werken. Wel zou hij naar het ziekenhuis meegaan en daarna naar zijn werk.

Ik ging dus met mijn moeder richting Delft.

We waren wel erg zenuwachtig, maar mijn moeder was ervan overtuigd dat met het kindje alles goed was en ze was door het dolle heen dat ze ook eindelijk een echo van mij mee zou maken.

Onderweg naar het ziekenhuis op de A4 ging het mis...

We reden op de middelste baan toen ik opeens een auto op ons af zag komen. De auto raakte ons aan de rechtervoorkant, de kant waar ik zat. Eerst begon de auto te slingeren en mijn moeder probeerde hem onder controle te houden. Dat lukte niet en de auto begon te spinnen, raakte de vangrail en kwam tot stilstand. Het eerste wat in mij op kwam was dat de alarmlichten aan moesten zodat anderen konden zien wat er aan de hand was. Zodra die aan waren ben ik de auto uitgerend en over de vangrail heen gesprongen. Ik trilde zo dat ik er bij ben gaan zitten, want staan lukte niet meer. Gelukkig reed er op dat moment een politiewagen voorbij aan de andere kant van de weg en omdat er kruizen boven de weg kwamen hadden we door dat ze ons gezien hadden. Michel heb ik gelijk gebeld en uitgelegd waar we waren. Hij zou gelijk komen en vlak nadat de politie arriveerde was hij er ook. Wel stond hij aan de andere kant van de weg op de vluchtstrook. Oversteken ging niet zomaar, dus hij moest wachten van de politie.

Toen de politie hoorde dat ik zwanger was, hebben ze direct met spoed een ambulance opgevraagd. Ik vond dat eigenlijk niet nodig, maar ze stonden erop want ze wilden geen risico nemen. Voor mijn gevoel duurde het uren voordat de ambulance er was, maar eigenlijk was hij er nog erg snel. Inmiddels had de politie ook al het verkeer stilgezet zodat Michel naar ons toe kon met de auto. In de ambulance ben ik onderzocht, mijn bloeddruk was erg hoog, maar dat kwam natuurlijk door de schrik. Omdat ik al een afspraak in het ziekenhuis had staan voor een echo, vonden de ambulancebroeders het een goed idee dat ik gewoon met Michel naar het ziekenhuis ging. Helaas kon mijn moeder niet mee, want die moest nog verhoort worden enzo. Zij mankeerde trouwens gelukkig niets.

Toen we in het ziekenhuis vertelden wat er gebeurd was, zijn er niet eens meer vragen gesteld over de bloedingen, maar werd er direct een echo gemaakt. Godzijdank was met het kindje niets aan de hand. De bloeding had geen duidelijke oorzaak, maar had in ieder geval niets met het kindje te maken.

Dit waren dus de eerste 11 weken, erg heftig alles bij elkaar. Ik hoop dat nu alles goed verloopt zodat ik er ook van kan genieten, want dat is me tot nu toe nog niet gelukt.

14 juli krijg ik weer een echo en als dan alles goed is mag ik naar de verloskundige.