Missed abortion

Wat heftig zeg, kan me niet voorstellen hoe het is om dit soort nieuws in je eentje te moeten ontvangen heel veel sterkte.

Ik mag mij een gelukkige moeder van 2 kindjes noemen wat er drie horen te zijn. Wij zijn 4 jaar bezig geweest voor mijn eerste zwangerschap begon, het bleek dat een van mijn eierstokken geen vruchtbare eitjes los laat en mijn andere zat compleet verkleefd, ik ben hiervoor dan ook geopereerd.

Na de operatie leek het geluk aan onze zeide, ik raakte zwanger en alles was prachtig. Eerste echo met 7 weken een gezond vruchtje en alles na behoren. Met 10 weken ging het helemaal mis. Onderweg in de auto naar huis kreeg ik een bloeding en heb in paniek mijn vriend gebeld. Deze is bij mij in de auto gestapt vanaf zijn werk en zijn gelijk doorgereden naar de spoed post. Het bloed liep nog langs mijn benen toen ik er binnen kwam lopen en de arts begon mij te controleren. Daar kwam die klap dit was duidelijk een miskraam, ik werd naar huis gestuurd met de boodschap dat ik vanzelf een soort stolsel zou gaan verliezen wat ons kindje zou zijn. Een heftige avond vol verdriet en rond een uur of 23.00 gebeurde waar de arts mij voor had gewaarschuwd. Onze wereld storte compleet in en we wisten niet meer waar we het moesten zoeken.

Mijn moeder heeft zelf meerdere miskramen gehad en adviseerde ons om een echo te laten maken om na te gaan of ales daadwerkelijk weg was. Ik heb mijn fertiliteits arts gebeld en kon de volgende dag terecht. De echo werd gemaakt en zowel ik als mijn vriend konden ons er niet toe zetten om te kijken, tot de arts het geluid aan zette en wij een hartslag te horen kregen. Het bleek dat ik niet 1 maar 2 kindjes droeg en er eentje was verloren. Zowel geluk als verdriet en een hoop wisselende emoties stormde op ons af. Daar ik een scheurtje in mij vruchtzak had mocht ik een hele tijd niks omdat het gevolgen kon hebben voor de andere baby. Uiteindelijk ben ik bevallen van een prachtige zoon en hebben ze mijn vruchtzak en placenta gecontroleerd dit om te kunnen bevestigen dat mijn zoontje 1 van de 2 was. Dit hebben zij dan ook echt bevestigd. In het begin spraken we er niet over omdat het moeilijk was, en vanaf het moment dat we het wel gingen doen voelde het vaak alsof mensen vonden dat we niet mochten klagen want we hadden mijn zoontje toch. Inmiddels ruim 4 jaar later voel ik de emoties nog, de vragen die blijven op komen was het een jongen of een meid. Hoe hadden we hem/haar genoemd en hoe zal hij/zij eruit hebben gezien. Gelukkig hebben wij mega veel steun aan elkaar gehad en het op deze manier een plekje kunnen geven.

Hallo,

Eerst en vooral wat erg voor je! Ik begrijp je helemaal en heel vreemd, maar bij mij gebeurde praktisch hetzelfde als bij jou en dan nog in dezelfde periode!

Op 8 februari had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Super blij waren we (het zou ons 3de kindje zijn). In Nederland mag je al vrij snel naar de gynaecoloog geloof ik voor een echo, maar hier in België laten ze ons graag wachten heb ik de indruk. Eerste echo zou op 20 maart zijn. Aangezien ik dan al 10.5 week zou zijn, ben ik op vrije consultatie geweest bij de gynaecoloog op 4 maart. Het hartje was te horen. Ze zei wel dat ik minder ver was dan ikzelf dacht. Er zat een 10 dagen verschil op, wat me al vreemd leek. Enerzijds dacht ik "ze heeft mss fout gemeten met snel te zijn" anderszijds "oei mss is het toch niet helemaal inorde". Mij afspraak op 20 maart zou me meer duidelijkheid geven. Aangezien ik zelf die week kort van adem was, een beetje moest hoesten en mijn zoontje net die dag koorts had, heb ik mijn afspraak geannuleerd. Ik moest toch maar eens besmet zijn met covid-19. Dit risico wilde ik niet nemen om andere mensen te besmetten. 2 weken later, op 1 april mocht ik smorgens naar de gynaecoloog. Ook dit moest weer alleen aangezien mijn man niet welkom is met de Coronamaatregelen. En ja, er was geen hartje te horen, het vruchtje was klein en de gynaecoloog zei "het ziet er niet goed uit". Daar zit je dan, alleen... Ze wou een curettage vermijden zodat we niet onnodig naar het ziekenhuis moesten, dus stak ze een pil op. Dit zou vrij snel werken. Ja hoor, na enkele uren zat ik op toilet en dit voor de volgende 7 uur. Ik liep volledig leeg, verloor enorm veel en grote stolsels. Tot ik me voelde flauwvallen. We zijn vrij snel naar spoed gegaan, en ook hier mocht mijn man niet mee... Ze reden met de rolstoel tot aan het Verloskwartier, na een kwartiertje kreeg ik er een bed en mocht ik wachten op de gynaecoloog. Als er iets was mocht ik gerust even op het belletje drukken en zouden ze komen. Ik kreeg het benauwd, had mijn mondmaskertje al naar beneden getrokken en nog snel op de bel gedrukt en daarna flauwgevallen... Toen ik wakker werd stonden 3 verpleegsters en gynaecoloog rond mij. Heb er moeten overgeven en ben er uiteindelijk nog 2 maal flauwgevallen. Dit was een verschrikkelijke ervaring die ik helemaal alleen moest doormaken. Door het bloedverlies hebben ze me 2 zakken bloed bijgegeven en mocht ik de dag erna naar huis.. 3 weken heeft het geduurd dat ik me lichamelijk beter voelde. Hiervoor was ik even "blij" dat ik niet moest werken door Corona en zo geen mensen rondom mij moest zien. Na 8,5 week (op 29 mei 2020) mocht ik op controle bij de gynaecoloog. Weer alleen... En weer geen positief nieuws, er was nog een stukje placenta achtergebleven. Een curettage was hiervoor de oplossing. Jammer genoeg moest ik hiervoor ook wachten tot 9 juni, want mijn gynaecoloog had verlof. Op 1 juni kreeg ik opnieuw enorme bloedingen met stolsels. De hoop was groot, stel je voor dat nu alles er is afgekomen en ik toch geen curettage moet ondergaan?! Op 3 juni belde ik de dienst gynaecologie op met mijn verhaal. Diezelfde avond mocht ik komen voor controle. Hier ben ik allesbehalve goed ontvangen. Een gynaecoloog die geen oor had voor mijn klachten en nog minder voor mijn verhaal. Jammer genoeg zat het stukje placenta nog steeds vast en moest ik alsnog een curettage ondergaan.

9 juni 2020 om 7 uur smorgens sta je dan alleen aan de deur van het ziekenhuis, want ook hier mag mijn man er nog steeds niet bijzijn!!! (Maar laten we nu net onze Corona "bubbel" mogen vergroten met 10 mensen per week, maar iemand bij je hebben tijdens een opname is dan niet oké?!). De curettage opzich viel wel mee, ik werd wakker, had geen pijn en was opgelucht dat alles achter de rug was. Tot de gynaecoloog de kamer binnenstapt en me vertelt dat het een heel moeiljke ingreep is geweest, ik enorm veel bloed verloren ben en ze niet 100% zeker is dat ze alles mee heeft. Ik heb de vraag gesteld "wat wil dit concreet zeggen?" En kreeg het antwoord dat er misschien een 2de curettage nodig is... Ze wil me binnen 6 weken terug zien op controle, ik heb haar gezegd dat ik het mentaal niet aankan om terug 6 weken te wachten en ze heeft er dan maar 5 weken van gemaakt. Wat voor mij een eeuwigheid is, want ondertussen zijn we nog maar 1week en 2 dagen verder en zou ik nog 3 weken en 5 dagen moeten wachten tot ik te horen krijg of alles wel oké is?!

Veel succes nog voor jou!

Groetjes

Wat verdrietig dat je dit moet mee maken!

Wij zitten in de mm, omdat ik na een vervulde kinderwens pas geopereerd kan worden aan mijn zenuwbeschadiging in mijn rug.

Na de 3e poging was het raak, wat waren wij blij en onze naaste met ons..

Op 14 april onze 1e echo. Deze was door corona met 8 weken en 3 dagen.

Ook hier alleen naar de echo en alleen te horen gekregen dat de zwangerschap gestopt was met 7 weken. Dit was echt een klap in mijn gezicht omdat ik echt al een opgezette buik had en op en me op en top zwanger voelde.

Een week later de 2e check echo. Hier werd weer geconstateerd dat de zwangerschap gestopt was.

Ik ben dezelfde dag begonnen met cytotec omdat het bloedverlies nog altijd niet vanzelf op gang kwam. Het bloedverlies kwam wel op gang in combinatie met weeën. De volgende dag de 2e doses gedaan en weer helse pijnen. Dit heftige bloedverlies en weeën hebben 5 dagen aangehouden tot ik de mini bevalling heb gehad.

Op dit moment weer voor de volgende ronde IUI gestart en blijven hopen en duimen dat het voor ons ook een keer goed komt.

Ook wij zijn bezig om de taboe te doorbreken, door erover te praten en er vooral geen geheim van te maken!

Heel veel sterkte voor alle moeders die hetzelfde meemaken en voor alle wens mama's be strong🤞🏻🙏🏻🍀

Wat vreselijk. 😔 Zo naar.

Mijn collega maakte 3 weken geleden hetzelfde mee. Allereerste zwangerschap na 6 maanden proberen. Ze was dolgelukkig, want een gynae hier in het lokale ziekenhuis had haar op voorhand bang gemaakt omwille van haar leeftijd (38 jaar).

Eerste echo op 8 weken in het ziekenhuis en ze dacht dat het al niet meer stuk kon, omdat ze echt symptomen had: misselijk, pijnlijke borsten, geen tussentijdse bloedingen,... Partners mogen hier in de meeste ziekenhuizen nog steeds niet mee binnen door de maatregelen, dus hij wachtte op de parking. Ze doen de echo en er was een garnaaltje te zien zonder hartslag.

Ze heeft het slechte nieuws helemaal alleen mogen incasseren en huilt nog elke dag. Ook zij heeft de miskraam moeten opwekken met pillen.

De crisis maakt bepaalde situaties mensonwaardig en daar mogen ze echt wel wat meer bij stilstaan vind ik. Ik hoor vaak enkel "gezondheid en veiligheid is het belangrijkst". Wel, mentale gezondheid telt niet mee in het coronaverhaal.

Veel sterkte voor jou en je gezin! ❤️

Hè toch, zo naar. Het brengt mij terug bij mijn eigen ervaring. 2 buitenbaarmoederlijke zwangerschappen én een missed abortion gehad en ik schreef er ook over, dat hielp enorm. Veel sterkte met het verwerken, ik heb er nog steeds moeite mee helaas.

Hi, wat een verdrietig nieuws! Hoe gaat het nu met je? Ik heb helaas hetzelfde meegemaakt. Op 23 mei hadden we een echo bij 8 weken. Hartje klopte helaas niet. Mijn man was er op afstand bij door beeldbellen. Hij was gelukkig direct naar huis gekomen. Het vruchtje bleek al ongeveer 2 weken niet meer te leven. We besloten nog een week te wachten of het vruchtje spontaan mijn lichaam zou verlaten. Dat gebeurde helaas niet. Twee weken geleden, op 3 juni, heb ik pillen ingebracht waarna ik weeën kreeg. Daarna begon ik enorm te vloeien, alsof de kraan open stond zeg maar. Ook enorm veel stolsels. Einde van de avond kon ik alleen maar rennen naar de wc en dan was ik vaak te laat. Toen ziekenhuis gebeld. Ik kwam daar aan en was doorweekt. Of ik me even wilde uitkleden voor de echo.. Nou, mag ik eerst even naar het toilet, ik loop leeg... Uiteindelijk moest ik een nachtje blijven. De stolsels bleven maar komen, in totaal ter grootte van ongeveer 15 golfballen. Een paar keer ben ik bijna flauw gevallen op de wc. En wat een eenzame nacht was dat! De volgende ochtend weer een echo: nog niet alles is weg.. Toen naar huis en 2e dosis pillen ingebracht. Na nog wat stolsels dacht ik dat dat het wel was. Nu 2 weken later kreeg ik weer enorme stolsels, gelukkig wel minder dan de vorige keer. Nu afwachten wanneer het bloedverlies ophoudt. Pff, dit was heftig zeg! Voelde me in t ziekenhuis ook zo doodongelukkig en eenzaam. En nu ook vooral boos waarom dit gebeurd is na 8 mnd proberen. Maar goed, ik weet dat t ons wel gegund is. Dit was de 3e zwangerschap waarvan ik iig een mooie zoon heb mogen krijgen (2,5 jaar). Hoe lang duurde bij jullie de bloeding na een missed abortion?

Wat ontzettend verdrietig dat dit je is overkomen. Wij hebben vorig jaar in mei ook een miskraam gehad na een missed abortion en ik heb erover geschreven in mijn blogs om het een plekje te kunnen geven. Neem de tijd om het te verwerken en kies je eigen vorm van rouwen. Een hele dikke knuffel van een mede-sterretjesmama. ❤

Wat heftig voor je meid❤️ Ik lees je verhaal en ben weer helemaal terug bij mijn eigen ervaring. Heb op 7 februari ook een MA gehad, het verliep wel anders dan bij jou, zonder curettage. Maar het is zo intens en verdrietig!! En ik hoop dat je in je omgeving de ruimte krijgt om er zoveel als jij wilt over te praten❤️ Dat hielp mij enorm!!!

En dat hebben van een miskraam nog steeds een taboe is vind ik ook zo naar en ergens ook vreemd! ZOVEEL vrouwen maken dit mee!!! En het is natuurlijk voor iedereen anders hoe je ermee om wil gaan, maar ik vind dat dit een taboe is die wel mag worden doorbroken!! Het hielp mij in ieder geval toen enorm om te horen dat ik niet de enige was (helaas want gun het niemand). Je verliest helemaal het vertrouwen in je eigen lichaam omdat je geen signalen kreeg dat het mis zat en dat zal ook wel een proces zijn om weer opnieuw te leren vertrouwen in jezelf. In ieder geval, dat was/is bij mij ook het geval.

Ik lees dat je het weer probeert omdat je wens zo groot is en ik gun je van harte dat de wens snel in vervulling mag gaan❤️🍀

Heel veel sterkte!!!

😔 heftig he!

Ik had 26 februari positieve test en ben 9 april gecuretteerd, ook ik had een MA! Het verloop ging wel anders maar ik kan me voorstellen hoe jij je voelt 😶

Je kan niet bedenken hoe rot het is tot het jezelf overkomt.

Heb jij ook dat de mensen om je heen het al lijken te zijn vergeten? Ik wil er zelf ook nog graag over praten ook al is het lastig!

Zijn jullie wel ook alweer aan het proberen of ben je er nog niet aan toe?

Veel sterkte!🍀

Wat heftig! Veel sterkte 😘

Oh, wat een heftig verhaal! Zit met tranen in mijn ogen!

Die taboe snap ik ook niet helemaal, je zou hier gewoon over moet kunnen praten. Je gevoel gaat alle kanten op, dit moet je kunnen uiten.

Ik kan jou (en je vriend) alleen maar heel veel sterkte wensen!