Surrogacy, draagmoederschap Stap 1 is gezet.

Toen we in november te weten kwamen dat vrienden (toen eigenlijk nog 'vage kennissen') een onvervulbare babywens hadden, was de knoop om mijn hand op te steken en het pad van het draagmoederschap in te slaan, gauw doorgehakt. 

Surrogacy heeft me altijd aangesproken. Ik had vroeger nooit een kinderwens, zag me het leven als moeder helemaal niet zitten en kon het me niet indenken. Ik heb niets met kinderen. Ook ben ik lang(er) alleen geweest en daar zat ik helemaal niet mee. Veel gereisd, van de wereld gezien, rondgetrokken, gebackpacked, alles in mn uppie en waarom ook niet?

Maar toen ik weer in NZ terechtkwam, waar ik een aantal jaar eerder een leuke vent had ontmoet en de vonk was er nog bij terugkeer, toen begon het vooral bij hem te kriebelen en daarmee stak hij mij aan. Als ik dan toch kinderen zou krijgen, zouden het vast 2 meisjes zijn, net als mijn zusje en ik vroeger. Blijkbaar klopte dat idee helemaal niet, want ik kreeg eerst een jongetje... Dat was wel even omschakelen, want in mijn hoofd was hij toch echt team roze. Na de bevalling had ik best moeite met het moeder zijn. Het verantwoordelijk zijn voor een klein ventje wat niet kan zeggen wat hem mankeert, wat hij wil, of wat hem dwarszit. De roze wolk heb ik nooit gehad, maar na een paar weken begonnen we langzaam aan elkaar te wennen en na een paar maanden kwam de realisatie dat 'het leven' nooit meer zo zou zijn als pre-kids. Ook daar heb ik best moeite mee gehad, maar ook dat wende weer. Toen het kleine ventje een jaar was, bleek ik weer zwanger, heel andere zwangerschap, dan NU een meisje? Weer een jongetje... weer aan het idee wennen en weer moeite met vooral de eerste periode na de bevalling. Toen we na 2 jongens dan eindelijk een meisje hadden gekregen, was voor mijn gevoel mijn gezin wel 'af'. Het zwanger zijn zou ik ZO overdoen, bevallen ging ook wel, maar weer een baby in huis en al die extra aandacht en alles wat erbij komt kijken? Maar mijn vriend dacht er anders over, die wilde altijd al graag een groot gezin. We hebben een poos voorzichtig gedaan, maar toch bleek zwangerschap 4 een feit. Niet helemaal gepland maar ook niet echt ongewenst. Toen ze met halloween 2017 ineens met een sneltreinvaart ter wereld kwam (zie 'stortbevalling' blog) en bleek een meisje te zijn, was dat voor mij het moment om voor vriendlief de knip in te boeken. NO MORE!

En ja, dan krijg je ineens te horen dat goede vrienden van vrienden de zoveelste miskraam hebben gehad, ze hadden al een dochtertje verloren met 19 weken en de laatste was bij 14 weken met complicaties... Er werd ze verteld dat ze het maar niet meer moesten proberen, dit was dan na zoveel rondes IVF, de kans op een baby was zo gering, omdat haar baarmoederhals veel te kort is door kanker in het verleden. Daar gaat je wens. Surrogacy is voor hun de enige oplossing, maar dat is niet iets wat je 'even' doet, hier in NZ. Daar zit een hele reeks aan testen, onderzoeken, gesprekken met councillors etc aan vast en pas DAN gaat je aanvraag naar de ethische commissie, die er vervolgens over moet vergaderen en uiteindelijk het verlossende antwoord moet geven. JA of NEE.

Afgelopen maandagochtend zaten vriendlief en ik in het vliegtuig naar Christchurch, waar we een met een gedeelde taxi naar de fertiliteitskliniek gebracht werden. De kinderen waren gewoon naar school en oma zou ze in de middag ophalen en de ovenschotel die ik de vorige avond had gemaakt, opwarmen. Tegen, of net na bedtijd zouden wij weer geland zijn. We waren al op tijd in de kliniek, en mochten op tijd bij de dokter naar binnen. Daar werden alle bekende vragen gesteld, over de verschillende zwangerschappen, ongesteldheid, pijntjes en kwaaltjes, medicijngebruik, geboortes enz en toen volgde er ook nog een inwendig onderzoek, altijd fijn! Drie kwartier later zaten we weer in de wachtkamer en even later mochten we al bij de councillor plaatsnemen. Er volgden diverse vragen over ons, het paar waar we de surrogacy voor gaan doen (Intending Parents genaamd) en er werd ook gesproken over de regels hier in NZ. 

Het zit namelijk nogal ingewikkeld in elkaar, want ontdanks dat we gebruik willen maken van hun embryo (ingevroren) het moment dat de baby geboren wordt, sta ik op papier als de moeder en mijn vriend wordt dan weer vader. Ontdanks dat er geen dna van ons beiden bij betrokken is! Vervolgens kunnen de IP's hun eigen baby van ons adopteren NA 10 DAGEN... hoe bizar!

Gelukkig wisten we dit allemaal al en hadden we ook met de IP's al allerlei scenario's besproken, dus gemiddeld hadden we wel antwoorden op de vragen van de councillor. 

Over 3 weken hebben de IP's hun gesprek met hun councillor, daarna zijn wij weer aan de beurt, maar dan hopelijk via ZOOM of per telefoon, dan volgt er nog een 'groepssessie' waar beide councillorts en wij alle 4 bij aanwezig zijn. 

In de tussentijd gaan we druk door met elkaar goed leren kennen, scenario's bespreken en vooral veel lachen met elkaar, want ze hebben echt dezelfde humor en dat is ook wel heel belangrijk. 

In feite adopteren zij niet hun baby van ons, we adopteren elkaar! Het is belangrijk voor de ethische commissie dat we een soort omgangsregeling zullen hebben met het kindje. Niet dat je de deur platloopt, maar op verjaardagen, play dates voor de kinderen, in mijn hoofd zie ik hun kleine als neefje of nichtje en worden wij een soort oom en tante <3

Het draagmoeder zijn zelf, staat voor mij gelijk aan 'babysitting duties' al is het dan niet voor een avondje, maar voor een maand of 9 ;-)

Op naar Stap 2!