Op 1 oktober 2012 is onze dochter Jolien geboren. De zwangerschap was ik dan wel meer dan zat, maar dat ze met precies 35 weken geboren zou worden, was nu niet bepaald de bedoeling.
Net als de vorige bevalling waren we 's avonds uit eten geweest en braken onverwachts de vliezen om 5 uur 's ochtends. Ik zat eerst nog te twijfelen of het wel gebroken vliezen waren, want bij onze zoon was het direct ' plons' zeg maar, kon niet missen dus, maar nu waren het wat scheutjes. Om 7.45 uur de verloskundige gebeld, die direct langs kwam en ondertussen ook nog een extra crechedag voor onze zoon geregeld, zodat die die dag een ' veilig onderkomen' had (hij vindt de creche erg leuk).
De verloskundige belde met de gynaecoloog van het ziekenhuis en ben direct ingestuurd. In de auto kwamen ook de weeen op gang.
In het ziekenhuis om een uur of 9 kwamen de weeën erg heftig. Wat wel een nadeel van een ziekenhuis is, is dat je ' vast' ligt; ze houden je kindje natuurlijk goed in de gaten, maar ja, je kunt niet even een rondje gaan lopen of een fijne houding vinden tijdens de weeën. Gelukkig pufte mijn vriend goed mee en was echt een steun. Op een gegeven moment ging ik in 3 kwartier van 3 naar 6 cm. ontsluiting in erg pijnlijke weeën. Ik vroeg om pijnstilling, deze heb ik ook gekregen (injectie pethidine), maar voor dit rond was en dit zou moeten werken had ik al 10 cm. ontsluiting. Van die pijnstilling heb ik niks gemerkt; nou ja, mijn vriend zei dat ik er nogal stoned bij lag, maar ik heb alles meegekregen van de bevalling.
Na een uur persen was ons meisje er. Ik ben wel uitgescheurd, maar daar heb ik daar niks van gemerkt.
Een ontzettend fijn moment als je je pasgeboren kindje op je buik krijgt (dat heb ik gemist bij mijn zoon, dat was een keizersnee). Jolien woog 2830 gram, voor 35 weken zwangerschap dus een ' groot kind'. Ze werd in de couveuze naar de kinderafdeling gebracht.
Ondertussen moest bij mij de placenta er nog uit. Dat moet binnen een uur en dat wilde maar niet (nooit over nagedacht dat dat ook nog moest, ik dacht dat ik er wel zo ongeveer was toen het kind eruit was), ik kreeg 2 prikken met wee-opwekkers (die de placenta er dus uit moesten krijgen) en alvast een infuus, want als je niet binnen een uur die placenta eruit hebt moet je naar de ok.
Gelukkig, net 5 minuten voor de tijd lukte het toch nog om de placenta eruit te persen, nadat ik 2 keer gecatheteriseerd was (dat wil blijkbaar beter met een lege blaas). Het hechten was nog even vervelend (nou ja, de prikken dan, die waren erg pijnlijk), en toen kon ik eindelijk douchen en naar de kinderafdeling gebracht worden.
Onze Jolien lag eigenlijk direct al in een wiegje en niet in de couveuze omdat ze zichzelf wel warm kon houden. De bloedsuikers waren ontregeld en daarvoor kwam ze aan een infuus en verder had ze een sonde. De eerste dag lag ze ook aan de monitor waar het hartritme en ademhaling gecheckt werden, maar dat was gelukkig vrijwel meteen goed.
Na 3 dagen mocht ook het infuus eraf en nu heeft ze alleen nog een sonde. Het probleem bij haar is dat ze slecht drinkt en weinig groeit. Dat slechte drinken schijnt normaal te zijn bij de zwangerschapsduur.
Ik had gehoopt dat ik haar heel snel mee naar huis kon nemen, maar in het ziekenhuis zeiden ze dat ik de uitgerekende datum maar moest aanhouden (dat is wel een domper).
Ik mocht 8 dagen in het ziekenhuis blijven bij onze dochter, en nu ben ik inmiddels anderhalve dag thuis. Ik ben heel bij om weer thuis te zijn, maar vind het erg jammer dat ik ons kindje ' achter moet laten' in het ziekenhuis. We reizen nu steeds heen en weer, maar ook onze zoon heeft aandacht nodig, dus op het ogenblik ben ik tamelijk energieloos.
Maaaaar: ik ben echt superblij en trots met onze prachtige dochter! En kan niet wachten tt ze naar huis mag zodat we echt kunnen genieten met ons vieren!
reacties (0)