Bevallen

Zaterdag 27 november 2010 werd ik om 5.15u wakker van pijn in mijn buik.
Ik dacht van ja t zal wel weer niets zijn.. ik had de hoop al opgegeven dat t vanzelf op gang zou komen en zou eigenlijk zondag 28 november ingeleid worden.
maar na een tijdje timen kwam ik tot de conclusie dat t toch allemaal wel regelmatig kwam.
Omdat ik erg het gevoel had te moeten poepen, zei mijn moeder (die ik inmiddels al gebeld had) dat ik de vk maar moest bellen omdat het ook al persweeen konden zijn.
Dus de vk gebeld.. die zei dat ik terug moest bellen als de weeen om de 3 minuten kwamen voor minimaal 1 uur.
Mijn vriend had mijn schoonmoeder ook al gebeld, en die stond binnen een half uur met mijn schoonzus voor de deur.
Tussen de weeen door was ik nog gewoon grapjes aan het maken, dus mijn schoonmoeder en schoonzus dachten dat het een grapje was hahah.
even later ben ik onder de douche gaan staan en toen kwamen de weeen echt een stuk sneller achter elkaar.
Mijn schoonzus heeft toen stiekem de vk gebeld (ik wilde het eigenlijk nog niet omdat ze naar mijn idee nog niet om de 3 min kwamen).
Maargoed, de vk zei dat we alvast naar het kraamhotel konden gaan omdat het bad ook nog opgezet moest worden.

In het kraamhotel aangekomen.. heeft de vk mij getoucheerd en bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben, ze heeft toen gelijk mijn vliezen gebroken.
Het ging toen nog prima.. ik kon de weeen heel goed onder de douche en op de yoga bal opvangen.
Rond de 6 cm werd het wel heel moeilijk, en ben ik in bad gaan zitten.. hier ben ik na een uurtje ook weer uitgekomen omdat het niet echt meer comfortabel was.
Dus weer onder de douche gaan staan, en even op bed gaan liggen.. toen kreeg ik een heuse weeen storm, ze kwamen echt achter elkaar en tussendoor ook geen tijd meer om bij te komen.. pff wat was dat zwaar zeg.
De vk heeft me toen weer getoucheerd en ik had 8/9 cm, ik mocht dus alleen maar meepersen als ik het echt niet meer kon houden.
ik kon het nog makkelijk houden maar na 10 min zei ik dat ik toch maar niet meer kon in de hoop dat ze zou zeggen nou ga maar volledig meepersen.. hahah
Maar nee dat mocht dus nog niet, ik ben wel vast in bad gaan liggen.. en de weeen waren daar toch wel wat beter op te vangen.
Om 20.30 mocht ik eindelijk gaan persen maar oh wat was ik bang.
Het voelde echt niet goed en ik was de persweeen gewoon aan het onderdrukken (voor zover mogelijk).
Ik begreep echt helemaal niets van dat gepers! de kracht die er ineens vrij kwam was gewoon angstaanjagend.
Maar na 3 kwartier persen en het gevoel hebben dat er iets uit moest komen wat niet past is mijn prachtige jongen geboren: B.raxleon Dnari, hij weegt 3080gr. en is 48cm.
Ik was nog zo geshoqueerd van de pijn dat ik niet eens naar het geslacht heb gekeken.. hahah dat interesseerde me echt niet op dat moment.

Maar oh wat ben ik blij met hem en zoals alle mama`s waarschijnlijk zullen zeggen.. de pijn was het dubbel en dwars waard!