Lief mensje, je was zo welkom

Hier zit ik dan, achter mijn laptop. Leeg en verslagen. Gisteren het nieuws gehoord dat ik niet meer in verwachting ben van onze kleine baby. 

Het begon gisteren allemaal toen ik naar de wc moest en dat ik wat bruin zag op het toiletpapiertje. De moed zakte mij direct in mijn sloffen, nee: ik verlies mijn kindje! Hoe blij ik in tranen uitbarste toen ik positief testte, hoe verschrikt ik nu wederom in tranen uitbarste, precies op dezelfde plek. Hoe cru? 

Gelukkig kreeg ik de verloskundige snel aan de lijn en zij stelde mij gerust dat het kon komen omdat ik die ochtend harde ontlasting heb gehad. Iets in mij zei alles zit nog goed, maar ook dat ik het kindje verlies. Gelukkig konden mijn man en ik 's avonds langskomen voor een echo. Het waren echt de langste 6 uur van mijn leven. 

Bij de verloskundige werd er direct een echo gemaakt. Wij verwachten allemaal een beweeglijk kindje te zien liggen, een volledig kindje met armpjes en beentjes en een goed kloppend knipperlichtje. Echter zagen we een klein baby'tje die niet veel groter was dan dat wij zagen met 8 weken en 4 dagen. Het knipperlichtje was gedoofd. Het werd mij meteen duidelijk, het kindje leeft niet meer. De verloskundige zei toen ook: het spijt mij, maar het ziet er niet goed uit. Na opmeten blijkt dat het kindje gestopt is met groeien rond de 9 weken. 3 dagen nadat wij een mooie echo hebben gezien. Het dringt nog niet echt door, een miskraam echoot het in mijn hoofd, een miskraam. We hebben een foto meegekregen van ons kindje dat sinds 2 weken niet meer leefde. 

Op weg naar buiten moesten mijn man en ik ontzettend hard huilen, in elkaars armen, de troost vinden bij elkaar. De liefde van en naar mijn man sleept mij er op dit moment er echt door heen, waar zou ik zonder moeten? We liepen beide huilend naar de auto en hebben eerst een potje gehuild en geschreeuwd. Het ging door merg en been, wat een pijn. Mijn man was er nog niet helemaal klaar voor, maar ook hij vind het vreselijk. Naarmate het kindje groter groeide in mijn buik, groeide ook zijn verlangen naar het kindje, naar de toekomst die wij met zijn drietjes zouden hebben. En plots is die toekomst weg. Verslagen gingen wij weer naar huis om vervolgens de hele avond weer te huilen. 

Gelukkig zijn we beiden vlot in slaap gevallen. Vannacht moest ik even plassen. Ik werd wakker en ik wilde dat alles een droom was, dat ons kindje nog leefde en dat alles goed zat. Maar toen kwam de realiteit heel hard aan: het kindje leeft niet meer. Weer moest ik huilen en weer hebben mijn man en ik elkaar kunnen troosten. 

Vanmorgen gebeld met de verloskundige over hoe nu verder, wacht ik het af of laat ik het weghalen onder narcose. Mijn voorkeur ging vanmorgen uit naar een curretage. Lekker slapen en weg met het kindje, maar op dit moment wil ik het zelf doen. Zelf de pijn doorstaan om uiteindelijk het vruchtje nog te kunnen zien, te kunnen vasthouden en eventueel nog eventjes te bewaren met de watermethode. Het is immers ons kindje waar ik al zoveel van houd en hield. 

Ieder moment kan ik huilen. Het nieuws dat ons kindje niet meer leeft is nog geeneens 24 uur oud. Ik weet niet hoe ik de komende dagen ga overleven. Bang voor wat er komen gaat en bang voor de leegte die het nu al met zich meebrengt. Onze toekomst die wij voor ons zagen, weg! Alle kleertjes liggen nog in de kast, ik laat deze nog maar even liggen. Ik heb nog geen puf om ze op te ruimen. Volgende maand gaan we verhuizen en ik kijk er naar uit, maar ook niet. Want we gingen verhuizen zodat we de ruimte hadden voor onze kleine. Genoeg afleiding, maar ook weer genoeg pijn. 

Mijn man en ik zijn er over uit: we gaan zodra mijn lichaam en geest zijn hersteld, opnieuw proberen om zwanger te raken. Dit brengt veel angst met zich mee, hoelang gaat het duren? Blijft dit kindje wel zitten? Lukt het wel? Het voelt als vervanging, maar zo ervaar ik het niet. Ook al is dit kindje maar 9 weken oud geworden, voor ons is het een volgroeid kindje geweest, en dit kindje zal voor altijd in mijn hart blijven. 

We hebben zo ontzettend verlangd naar dit kleine leventje en plots is het weg. Het idee dat ik dit kindje nooit ga knuffelen, nooit kusjes ga geven op zijn kleine neusje, nooit zal gaan voeden en verzorgen, nooit fysiek lief zal hebben doet mij ontzettend veel pijn. 

We zijn gebroken en we weten niet hoe we het gaan verwerken. Het zal met veel tranen gepaard gaan en hopelijk kunnen we het snel een plaats geven.  De hemel is sinds twee weken weer iets meer verlicht dan normaal, want onze ster staat daar trots te shinen! 

Ons lief klein mensje, wat houden wij van jou en wat missen wij jou, je blijft voor altijd ons eerste kindje! 

Liefs papa en mama