Bevallingsverhaal bevallen met 35 weken

Op 3 november opgenomen in het ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging.

Mijn eerste opname was een week eerder. Toen was de vergiftiging stabiel en mocht ik naar huis voor thuismonitoring. Helaas bleek tijdens de echo op 3 november dat de kleine meid bijna geen vruchtwater meer had. Hier schrok ik van want een week eerder was de echo nog helemaal goed. Weer een opname in het ziekenhuis met bedrust. Er was eerder afgesproken dat ik 17 november met 37 weken zou worden ingeleid. Ik was niet meer zeker van mijn lichaam. Was ze nu beter af in mijn buik of juist daarbuiten. De arts regelde een nieuwe echo voor mij. Het kon nog zijn dat de echo niet helemaal goed was en daarom wilde hij een second opinion.

De volgende dag kreeg ik de echo. Hier kwam precies het zelfde uit als een dag eerder. Zelfs de doorbloeding was iets verhoogd. Niet best dus. Ik werd nog onzekerder en zag het niet meer zitten. De arts kwam de volgende dag naar me toe en wilde dat ik nuchter bleef. Het werd of een ingeleide bevalling of een keizersnee. Hij deed een inwendig onderzoek om te kijken hoe de vordering was maar alles zat pot dicht. Ik moest wachten want een paar uur later was er een bespreking met alle gynaecologen over mijn zwangerschap.

Na een paar uur kwam de arts terug en meldde mij dat ik binnen een uur op de OK moest zijn. Er kwam iemand om het infuus te zetten en vervolgens werd de catheter gezet. Toen werd een uur ineens 20 minuten en mijn partner was er nog niet. Ik raakte in paniek maar ze verzekerde me dat ze niet zouden beginnen zonder hem. Gelukkig kwam mijn partner een aantal minuten later binnen met een opgeladen fototoestel.

Toen reden we naar de operatiekamer waar het team al wachtte. De gynaecoloog was er nog niet dus ze wachtte met de ruggenprik. Het team stelde mij heel erg op mijn gemak en praatte veel met me. Toen kwam de gynaecoloog binnen en toen moest halsoverkop de ruggenprik gezet worden. Dit was erg vervelend en pijnlijk. Vervolgens werd er direct begonnen met de keizersnee. Ik voelde in het begin het snijden en het openhouden van mijn buik. Wat was dat een rotgevoel. Het team praatte nog steeds de hele tijd met me en op een gegeven moment hoorde ik gehuil. Ik keek mijn partner aan en lachte. Toen was mijn partner ineens weg. Het team zei kijk eens naar links en daar zag ik mijn dochter liggen. Heel klein en ze huilde. Ze werd toen naar mij gebracht en ik heb 1 minuut samen met haar en mijn partner doorgebracht. Toen werd ze weggehaald. Ze gingen met haar naar de couveuseafdeling.

De gynaecoloog naaide mij dicht en vervolgens ging ik naar de uitslaapkamer waar ik een uur heb gelegen. Ik had geen gevoel in mijn benen en ik rilde de hele tijd. Ik had het niet koud maar ik had steeds rillingen. Na een uur kwam de verpleging mij ophalen en ging ik naar de kraamkamer. Daar zat manlief met mijn moeder en zus. We zijn vervolgens naar de couveuse afdeling gereden om mijn dochter te zien. Ze lag daar aan slangetjes en aan de monitor  en ik kon alleen met mijn hand in de couveuse om haar aan te raken. Dit was erg moeilijk maar ze moest toch vechten voor haar leven. Ze was veel te klein 42,5 cm, 1940 gram. Ze kon zich niet warm houden en haar suikerwaarde was niet goed.

Ik heb uiteindeljk 3 dagen in het ziekenhuis gelegen en mocht daarna naar huis. Thuis nog veel last gehad van de operatie. Na 3 weken mocht mijn dochter eindelijk naar huis.

Nu kunnen we eindelijk genieten.