Nu al een overbezorgde mama (net als de mijne)

Wanneer ik naar de band van sommige vriendinnen met hun mama's kijk, ben ik stiekem wel jaloers. Hun mama is niet enkel hun mama, maar ook hun beste vriendin. Zo'n band heb ik nooit met mijn mama gehad. Wij zijn geen beste vriendinnen of twee handen op een buik. Maar dat hoeft ook niet... Wij zijn gewoon moeder en dochter. En mijn moeder is er eentje die dag en nacht voor me klaar staat, nachten voor me wakker ligt, dagelijks belt om te horen hoe het met me gaat... Ik ben enig kind van een liefdevolle, overbezorgde moeder en een narcistische vader die misschien liever geen kind had. Dat is ook de reden waarom m'n ouders vroeg gescheiden zijn. Misschien is m'n mama daarom ook zo overbezorgd geworden Alsof ze de zorgen van twee ouders op zichzelf moest nemen. Toen ik een puber was, heb ik haar meermaals verweten dat ik nooit zo'n mama zoals zij zou worden. Steeds die bezorgdheid over m'n punten, of ik wel genoeg at of ik wel op tijd naar huis kwam of dat vriendje wel goed voor me was... Zelfs toen ik en mijn vriend beslisten om aan kinderen te beginnen, wist ik zeker dat ik nooit zo overbezorgd zou worden.

Ik ben nu 12 weken zwanger en kan je nu al vertellen dat dat voornemen verschrikkelijk is mislukt. Dit weekend ben ik weer naar de spoedopname gehold. Ik zat samen met vriendinnen in een bar toen ik op het toilet een bloeding kreeg. Meteen gingen alle alarmbellen af. Ik stormde met m'n vriendinnen naar het ziekenhuis. Alles bleek in orde te zijn, dat kleine mensje zat vrolijk in m'n buik te springen. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Wat ben ik paniekerig geworden.. Niet veel later kwam m'n mama aan in het ziekenhuis met net dezelfde blik in haar ogen als ik. Toen drong het tot me door: hoe erg we wel niet op elkaar lijken, hoe bezorgd we beiden wel niet zijn. Ja, ook ik ben overbezorgd. Maar is dat dan echt zo verkeerd?