In juni dit jaar heeft mijn beste vriendin alle contact verbroken met mij. Ik heb het hier best moeilijk mee gehad, en soms nog steeds maar ben ook erg boos.
Het is natuurlijk geheel haar eigen keuze en de redenen die ze ervoor heeft moet ik maar accepteren. Buiten dat heb ik eigenlijk weinig over behalve mijn vriend.
Ik heb een goede vriendin op mijn werk leren kennen maar zij zit in een hele andere levensfase dan ik, ze is een stuk ouder.
Verder heb ik nog een zusje maar heb hier ook niet zo'n band mee dat we alles bespreken. Als we elkaar nodig hebben zijn we er, zoals bijvoorbeeld toen het na 10 jaar uitging met mijn ex. En dat is ook heel fijn. Maar verder zijn we heel verschillend.
Ik heb zelf nooit een hele grote vrienden groep gehad, wat ik niet erg vind, maar voel me de laatste tijd best wel eenzaam. En ik vind het jammer dat ik met niemand het proberen zwanger te worden kan delen. Ik heb altijd moeite gehad met mezelf openstellen naar mensen en om mensen te vertrouwen met zulke dingen. Dat komt mede door mn verleden en een beetje karakter denk ik.
Ik vind het altijd heel mooi om te zien dat sommige mensen heel open zijn.
Een collega van mij die ik graag mag ik ook erg open, en ik merk dat ik haar meer vertel als normaal in zon 'relatie' maar voel me niet helemaal prettig om op mijn werk over zon dingen te praten, zeker omdat ze mijn vriend ook kent.
We werken bij hetzelfde bedrijf.
Ik heb nooit probleme gehad met mijn kleine vriendengroep maar ik voel me op het moment best een beetje eenzaam op dit gebied. Ik kan natuurlijk alles met mijn vriend bespreken maar dit is toch anders dan met een vriendin.
Afgelopen vrijdag weer ongesteld geworden en dan baal ik zo erg. En vind het dan wel echt jammer dat ik nergens mijn hart kan luchten.
Moest het even van me afschrijven.
reacties (0)