Eindelijk thuis!

Het is gelukt, hoera!!!!! Zo, dat moest ik even kwijt.

In de afgelopen week heeft ons kindje diverse onderzoekjes ondergaan om te kijken of er een andere oorzaak was voor het moeilijk drinken en de ademhalingsproblemen. Er is bloed afgenomen, een fysiek onderzoekje gedaan en er zijn echo's gemaakt van de buik en het hoofdje. Alle uitslagen bleken gelukkig normaal, behalve dat het HB wat aan de lage kant was. Dat duidt op een ijzertekort, dus er werd medicatie voor gegeven.
Op dinsdag was de oorspronkelijke uitgerekende datum en het leek wel alsof er een knop omging bij het kind! Ineens ging ze keurig haar flesjes leegdrinken, ze gaf zelfs aan dat ze nog wel wat meer lustte! En op de monitor waren ineens geen periodes van oppervlakkige (premature) ademhaling meer te zien. 'Ze heeft het licht gezien, zo noemen we dat!', zei de verpleegkundige trots. En gelukkig waren de artsen het daar de volgende dag mee eens...
Nou, toen ging het ineens heel snel allemaal! De neonatologie vroeg wanneer we haar mee naar huis wilden nemen. En dat was nog even een klein dilemma, want we moesten nog wel wat dingetjes regelen vóór de thuiskomst en, vooral, er is sprake van een hittegolf. Is dat wel haalbaar om een kleine baby mee naar huis te nemen als we massaal ons huis uit zweten? Maar aan de andere kant: natuurlijk wilden we niets liever dan ons kleine meisje thuis hebben. Dus we hebben afgesproken dat we haar 's middags zouden ophalen en we zijn gauw aan de slag gegaan om alles op orde te krijgen.
Daar gingen we hoor! In de stikkende hitte nog even stofzuigen, dweilen (manlief want ik mocht dat niet omdat ik nog herstellende was van de keizersnede), de babyfoon uitvogelen, bedje opmaken (mijn beurt!) En halsoverkop langs de winkels voor flesvoeding en voorraad voor een aantal dagen zodat we vooral niet de deur uit hoefden. En om 15.00 uur stonden we klaar met onze Maxi Cosi met een vrolijke tros ballonnen eraan. We hebben nog eventjes de laatste spulletjes ingepakt op het ziekenhuiskamertje en toen hartelijk afscheid genomen van alle lieve en kundige mensen die zo goed voor ons dochtertje hebben gezorgd. En nu mochten we haar eindelijk meenemen! Het voelde als een triomftocht het ziekenhuis uit...... en een muur van verzengende hitte in.
Het was best weer even spannend, in de auto met zo'n klein en kwetsbaar prulletje in de Maxi Cosi en we waren best bezorgd of ze het niet veel te warm zou krijgen. Maar het ging prima... en nu zijn we thuis!