Een lange weg

Vanaf het eerste moment dat ik serieus in gesprek was met mijn nieuwe vriend, wist ik het. Met hem zou ik samen een kindje willen. Om precies te zijn: nog een kindje, want ik heb er al twee.
Twee grote gezonde doerakken die door hem meteen geaccepteerd werden toen hij kwam kennismaken. En die hem ook omarmden alsof hij er altijd al was geweest. En dat voelt goed. Het heeft ons eigenlijk alleen maar meer overtuigd van het feit dat er ruimte genoeg is in ons gezin, in onze harten en in ons huis voor een kindje erbij. En zo is onze kinderwens geboren...

We wisten al dat het waarschijnlijk lang zou gaan duren om zwanger te raken, dus we hadden ons daar al op voorbereid. Maar dat we anderhalf jaar later nog steeds met onverklaarbaar lege handen staan, dat is toch even slikken. We zijn kerngezond allebei. Test na test wijst uit dat het nog prima moet kunnen, de hormonen willen allemaal nog, onze lijven functioneren prima en er is geen enkele reden waarom er niets gebeurt.
En toch.... we hebben nog niet één keer een positieve zwangerschapstest gehad. We leven maand na maand tussen hoop en vrees in de laatste dagen voor de menstruatie. Maar die komt altijd.

Dus nu is het dan zover. Gisteren was de eerste afspraak op de IVF afdeling van het ziekenhuis, om prikles te krijgen. Met een geduldige verpleegkundige die voordeed hoe het allemaal werkt. En ik heb mezelf voor het eerst een injectie gegeven met hormonen om mijn lichaam iets te laten doen dat het al jaren doet, maar dan net even iets beter. En voorspelbaarder. De bedoeling is dat ik de komende maanden 2 goede eitjes produceer in plaats van 1. En dan brengen ze de zaadjes van mijn lief met een slangetje naar binnen, in plaats van onze eigen (veel leukere) pogingen. In de hoop dat het dan beter overleeft en ongehinderd op zoek kan naar een eitje. In de hoop dat we dan eindelijk de bevruchting krijgen waar we al zo lang op hopen. De kansen van dit traject zijn ongeveer twee keer zo hoog als de kansen die we zelf hebben, op de natuurlijke manier. We gaan van zo'n 5 procent naar 10 procent. Dat klinkt best mooi. Maar het betekent natuurlijk wel dat er nog steeds 90 procent kans is dat het niet lukt. En als dit niet werkt komen we terecht in een IVF traject. Eerlijk gezegd had ik niet gedacht dat ik daar ooit mee te maken zou krijgen. Het is leerzaam en het houdt je met je beide benen op de grond omdat het je laat beseffen wat een wonder ieder kindje eigenlijk is. Het leert me ook veel over de pijn en het verdriet die een onvervulde kinderwens geeft.

Voor iedereen die hetzelfde of iets vergelijkbaars meemaakt: ik weet het. De pijn, de frustratie, de angst, de vele teleurstellingen. En ook de hoop.... sterkte. Je bent niet alleen en ik hoop en duim met je mee. Dat het komende jaar maar een heleboel wensen in vervulling mag laten gaan. Op naar 2019...