Onze ‘blauwe’ wolk die een beetje donkerder werd... - Vervolg deel 2

Weken, dagen gingen voorbij.. maar eindelijk was het 21 augustus!
Een spannende dag! Want een MRI-scan voor zo’n kleintje is niet niks.
Vol goede moed vertrokken we om 6u ‘s morgens zodat we zeker om 08u in het UZA zouden zijn. Want het verkeer, de files, de ongelukken op de weg, je weet het nooit!

Daar aangekomen mochten we ons aanmelden op de dienst ‘neonatologie’.
Ons zoontje werd onder volledige verdoving gebracht voor de MRI-scan en ze hielden hem achteraf liever wat beter in het oog op deze dienst. Allemaal prima vonden we! We kregen een kamertje voor ons alleen, wij met z’n 3’tjes.
Voor de scan nam men nog wat bloed af om te onderzoeken en daar gingen we dan. De scan ging vlot en snel voor ons gevoel. De uitleg, aanpak was super. We hadden niet beter kunnen wensen! Nu was het wachten tot de dokter langs kwam.

In de namiddag kwam professor De Win de kamer binnen met heel wat collega’s aan zijn zijde. 2 assistenten, 2 verpleegsters van de dienst en een maatschappelijk werker.
Hij vroeg ons om te gaan zitten en daarbij kregen we al geen goed gevoel.

Op de echo was te zien dat 1 van de 2 teelballetjes voor meer dan 75% was afgestorven en dat er ‘vreemd’ weefsel rond zat. Ook waren de ontstekingswaardes in ons zoontje zijn bloed veelste hoog. Hij zei het ons niet letterlijk, maar tussen zijn zinnen door ging alles naar de richting van kanker uit.
Daar zaten we dan, beide in elkaar gezakt, tranen overal. Vooral ik had het bijzonder moeilijk, want ik heb als moeder gefaald bij de ontwikkeling van ons zoontje in mijn buik.

Hij stelde voor om woensdag 23 augustus te opereren en weg te halen wat er niet moest zitten. Prima vonden we! En zo bleven we vanaf 21 augustus na de MRI-scan al in het UZA. Want vanaf dinsdagavond mocht ons zoontje geen eten meer krijgen en daarom aan een infuus met de juiste suikers en dergelijke.
Hij kreeg een hoofdinfuus want het prikken in zijn handje viel niet mee. Het was een akelig zicht dat kan ik je vertellen!

Op 23 augustus om 08:00u was het dan aan ons! Samen brachten we hem naar de operatiekamer, ik als mama koos ervoor om mee binnen te gaan tot hij sliep. Helaas mocht er maar 1 persoon mee.
De vele mensen in het OK stelde zich allemaal voor en beschreven wat hun functie was, het voelde veilig en ‘vertrouwd’ aan. Met mijn arm om ons zoontje viel hij vredig in slaap. Over 2u zouden we hem weer zien!

Daar was het verlossende telefoontje: ‘meneer, mevrouw uw zoontje is onderweg naar de kamer.’ Oef, wij blij!
Doordat we op neonatologie lagen, mocht hij hier ‘uitslapen’ en gingen ze later hier de beademing afzetten.
In de verte zagen we een klein bedje met 4 personen rond komen aanrijden. Daar was ons klein wondertje weer, nog ver van de wereld. Maar heerlijk om hem terug te zien en aan te kunnen raken!
Ze vertelde dat de operatie was gelopen zoals gepland en dat de professor nog uitleg zou komen geven.

Een uurtje na zijn terugkomst vonden ze het wel gek dat hij geen moeite deed om te ademen. En was er een lichte vorm van paniek bij hen, maar mega bij ons! Ze probeerde ze beademing steeds minder te zetten en plots na 15 minuten begon zijn ademhaling boven het apparaat uit te komen. Super! Ons klein manneke werd afgekoppeld en ademde weer zelf. Maar wow, zo’n spanning, stress, schrik hadden we nog nooit gevoeld!