In augustus 2017 is het eindelijk zover... Na 9 jaar knokken voor een gezin ben ik eindelijk zwanger. Niet via een reguliere ICSI maar via een donor. Wat voelen we ons dankbaar! Het is het mooiste dat ons ooit is overkomen.
In april beval ik van onze, 3 weken te vroeg, maar kerngezonde zoon. Wat is dit een wonder om mee te mogen maken. De bevalling is ontzettend gaaf, tuurlijk zwaar, maar wauw!!! Ik baar een zoon!!!
Hij is alweer bijna 2, deze kleine man. Zielsveel hou ik van hem. Hadden we meer kinderen gewild? Ja. Maar het gaat ons te ver de donor nogmaals te vragen en langzaam komen we in een fase van acceptatie. Ik ben ook de jongste niet meer, inmiddels 40. En dan...
Ineens denk ik verwonderd dat ik al heel lang niet meer ongesteld geweest ben. Ik zou niet weten wanneer de laatste keer was. Zou wel ergens in januari geweest zijn. Na een weekje voel ik de menstruatieklachten, maar ongesteld ben ik nog steeds niet... Ik zou toch niet...?
Zaterdag 29 februari toch maar een test gedaan. En na hem eerst in de prullenbak te hebben gegooid, want er verschijnt een dikke plus in het controlevak, maar een min in die van de uitslag, vraag ik me af waarom het controlevakje, die met die plus, zo'n groot vakje was. Dat is toch raar... Toch maar weer uit de prullenbak vissen en nog eens kijken. Google er maar op nageslagen. Het controlevakje bleek toch de uitslag! Ik ben zwanger!
Die middag toch ook nog maar een digitale test met een duidelijke 'zwanger' onder ogen gekregen. Vandaag ben ik 5+6 weken zwanger. Spontaan.... hoe is het mogelijk...
Juichen durf ik nog niet. Mijn man al helemaal niet. Woensdag hebben we een echo. En ja, dan zullen we het hopelijk weten. Krijgen we nog een kindje?
We zijn blij met onze kleine man. Het is goed zo. Maar wie weet worden we toch nog blij verrast met nog een wondertje.
reacties (7)