Die keuze is soms killing voor me..

De laatste weken betrap ik mezelf er steeds weer vaker op..
Dat ik toch wel moeite heb met de keuze van de sterilisatie van m'n man..
Samen hebben we dit besloten voor onze jongste werd geboren..
Ons gezin was goed zo en we vonden het compleet met 4..
Toch merk ik de laatste weken weer dat het de kop op steekt..
Wat alles er nog een kleine zou komen?
Waarom hebben we de keuze sterilisatie gemaakt?
Had ik toch niet nog een kinderwens?
Gaat het gevoel ooit weg?
Zodra ik alleen ben en even niks om handen heb merk ik dat die gedachtes steeds komen!
De kids vragen ook regelmatig of er nog een broertje of zusje komt..
Als ik die vraag krijg kan ik soms wel janken..
Op de BB zie ik ook regelmatiger voorbij komen een 5de of 6de kindje..
Dan denk ik wauw wat gaaf, wat mooi, wat bijzonder..
Dan komt dat gevoel bij mij weer omhoog..
Maar nee het kan niet meer mijn man heeft zich laten helpen..
Ik schaam me zelfs een beetje hiervoor hoe ik denk..
We hebben een prachtig gezin met 4 prachtige kinderen..
We zijn gezegend en ik voel me gezegend ben super trots op ons gezin..
Trots op mijn lieve man die er altijd is, klaar staat voor ons enz..
Ik schaam me diep naar hem toe 4 kindjes vond hij genoeg..
Hij is apetrots op ze en ze betekenen alles voor hem!
ik dacht dat voor mij het met 4 ook compleet zou voelen..
En dat voelt het ook wel maar sommige dagen weer niet..
Wat als het gevoel nooit weggaat.. wil er niet steeds mee bezig zijn!
Het moet ook eens goed wezen! Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan!
ik voel me zo stom en raar hierdoor af en toe..
Ad en toe wilde ik dat het gevoel verdween of dat ik het diep weg kon stoppen!