Ik ben 40 jaar, al 21 jaar samen met mijn man en 3 jaar getrouwd. Eigenlijk heb ik altijd al geweten dat ik kinderen wilde en (al klinkt het stom) ik vind mijzelf een geboren moeder. Ik voel mij al moeder, alleen wacht ik nog op ons kindje. Maar: mag/zal ik ooit moeder worden?
We hebben allebei eerst meerdere studies gedaan en zijn de halve wereld overgereisd. Na een aantal jaar tobben, kreeg ik vlak voor mijn 32e verjaardag te horen dat ik een tumor op de hypofyse heb.Toen heb ik nog niet kunnen bevroeden dat dit op zoveel facetten zoveel impact zou hebben. 6 Weken later kreeg ik te horen dat ik vermoedelijk borstkanker zou hebben en ben ook zo behandeld. Na anderhalve maand aan onderzoeken op uitzaaiiingen e.d. bleek dit gelukkig toch goedaardig te zijn, maar de operatie had toch moeten gebeuren. Ook dit heeft een grote impact gehad, want borstreconstructie, tepelhoftattoeage en nog jarenlang mammografieën volgden.
De jaren erna bestonden uit het instellen van medicatie, 2 revalidatie-trajecten, vele onderzoeken en leren omgaan met het chronisch ziek-zijn. Het voelde als overleven.
Toen ik in 2018 wat meer op de rails was en weer meer in balans was, zijn we naar de gynaecoloog geweest voor de kinderwens. Weer volgden vele onderzoeken en we kregen groen licht. Wel zou ik gedurende de gehele zwangerschap gemonitord moeten worden. Alleen maar fijn. We besloten ervoor te gaan, wel moest ik mijn verwachting van 2 kinderen bijstellen naar 1 kind i.v.m. mijn ziek-zijn. Ook besloten we om naar de andere kant van het land te verhuizen. Meer rust voor mij, veel natuur en een fijne woonomgeving om ons kindje op te laten groeien.
Ook in het ziekenhuis hier kregen we allerlei onderzoeken en groen licht. De arts zag het al helemaal voor zich dat ik vlot zwanger zou zijn. Dus stopte ik in juni 2019 met de pil en moest over op andere medicatie en deze weer opnieuw instellen. Het eerste half jaar was nog leuk en spannend. Daarna werd het frustrerender en ben ik begonnen met ovulatietesten. Na een jaar zaten we bij de fertiliteisarts. Nu nog een half jaar later blijkt alles bij mij in orde, bij mijn man in orde, het HSG zag er prima uit en mijn biologische leeftijd ligt op 35-36 jaar i.p.v. op 40 jaar.
En nu? Mijn hart is nog vol, maar mijn buik is nog leeg. Op dit moment zitten we in ronde 20. In maart mag ik waarschijnlijk gaan spuiten voor de IVF. Ik zie er tegenop omdat ik door mijn hypofysetumor al hormonen gebruik om aan te vullen en te remmen. Ik weet wat hormonen met je doen. Misschien is het wel een voordeel, ik weet het niet. Mijn leeftijd voelt als het zwaard van Damocles. In september werd ik 40 en sindsdien voelt het als 'nu of nooit'. Mijn artsen blijven continu hameren op mijn leeftijd. Ik weet het, ik snap het, maar als ik niet ziek was geworden had ik nooit zo lang gewacht met het proberen te vervullen van onze kinderwens.
Ik probeer positief te blijven, maar ga van hoop naar teleurstelling. Daarna mezelf weer bij elkaar rapen en door. Ergens weet ik de hoop steeds terug te halen. Ze zeggen dat als je visualiseert, dingen uitkomen. Nou, blijkbaar niet. Of je krijgt de dooddoener: je moet het opgeven en accepteren: dan raak je gelijk zwanger. Het is lastig en een eenzaam proces. Ik ken niemand in deze situatie en heb geen familie om op terug te vallen.
We proberen positief te blijven. Maar toch vraag ik het mij elke dag af: mag/zal ik ooit moeder worden?
reacties (33)