Mag/zal ik ooit moeder worden?

Ik ben 40 jaar, al 21 jaar samen met mijn man en 3 jaar getrouwd. Eigenlijk heb ik altijd al geweten dat ik kinderen wilde en (al klinkt het stom) ik vind mijzelf een geboren moeder. Ik voel mij al moeder, alleen wacht ik nog op ons kindje. Maar: mag/zal ik ooit moeder worden?

We hebben allebei eerst meerdere studies gedaan en zijn de halve wereld overgereisd. Na een aantal jaar tobben, kreeg ik vlak voor mijn 32e verjaardag te horen dat ik een tumor op de hypofyse heb.Toen heb ik nog niet kunnen bevroeden dat dit op zoveel facetten zoveel impact zou hebben. 6 Weken later kreeg ik te horen dat ik vermoedelijk borstkanker zou hebben en ben ook zo behandeld. Na anderhalve maand aan onderzoeken op uitzaaiiingen e.d. bleek dit gelukkig toch goedaardig te zijn, maar de operatie had toch moeten gebeuren. Ook dit heeft een grote impact gehad, want borstreconstructie, tepelhoftattoeage en nog jarenlang mammografieën volgden. 

De jaren erna bestonden uit het instellen van medicatie, 2 revalidatie-trajecten, vele onderzoeken en leren omgaan met het chronisch ziek-zijn. Het voelde als overleven.

Toen ik in 2018 wat meer op de rails was en weer meer in balans was, zijn we naar de gynaecoloog geweest voor de kinderwens. Weer volgden vele onderzoeken en we kregen groen licht. Wel zou ik gedurende de gehele zwangerschap gemonitord moeten worden. Alleen maar fijn. We besloten ervoor te gaan, wel moest ik mijn verwachting van 2 kinderen bijstellen naar 1 kind i.v.m. mijn ziek-zijn. Ook besloten we om naar de andere kant van het land te verhuizen. Meer rust voor mij, veel natuur en een fijne woonomgeving om ons kindje op te laten groeien.

Ook in het ziekenhuis hier kregen we allerlei onderzoeken en groen licht. De arts zag het al helemaal voor zich dat ik vlot zwanger zou zijn. Dus stopte ik in juni 2019 met de pil en moest over op andere medicatie en deze weer opnieuw instellen. Het eerste half jaar was nog leuk en spannend. Daarna werd het frustrerender en ben ik begonnen met ovulatietesten. Na een jaar zaten we bij de fertiliteisarts. Nu nog een half jaar later blijkt alles bij mij in orde, bij mijn man in orde, het HSG zag er prima uit en mijn biologische leeftijd ligt op 35-36 jaar i.p.v. op 40 jaar. 

En nu? Mijn hart is nog vol, maar mijn buik is nog leeg. Op dit moment zitten we in ronde 20. In maart mag ik waarschijnlijk gaan spuiten voor de IVF. Ik zie er tegenop omdat ik door mijn hypofysetumor al hormonen gebruik om aan te vullen en te remmen. Ik weet wat hormonen met je doen. Misschien is het wel een voordeel, ik weet het niet. Mijn leeftijd voelt als het zwaard van Damocles. In september werd ik 40 en sindsdien voelt het als 'nu of nooit'. Mijn artsen blijven continu hameren op mijn leeftijd. Ik weet het, ik snap het, maar als ik niet ziek was geworden had ik nooit zo lang gewacht met het proberen te vervullen van onze kinderwens. 

Ik probeer positief te blijven, maar ga van hoop naar teleurstelling. Daarna mezelf weer bij elkaar rapen en door. Ergens weet ik de hoop steeds terug te halen. Ze zeggen dat als je visualiseert, dingen uitkomen. Nou, blijkbaar niet. Of je krijgt de dooddoener: je moet het opgeven en accepteren: dan raak je gelijk zwanger. Het is lastig en een eenzaam proces. Ik ken niemand in deze situatie en heb geen familie om op terug te vallen. 

We proberen positief te blijven. Maar toch vraag ik het mij elke dag af: mag/zal ik ooit moeder worden?

 

2606 x gelezen, 2

reacties (33)


  • Vrouwvanmilitair

    Ik hoop het zo voor jullie! ❤️

    Je zou een geweldige moeder zijn.

    Dikke knuffel

  • TroetelVos

    Lief! Alweer 13 weken onderweg.

  • Vrouwvanmilitair

    Zo spannend ❤️❤️❤️❤️

  • Suzex

    Mijn tante was 45, het kan en ik hoop het voor je!

  • TroetelVos

    Dank je wel!

  • Momoftwokids

    Ik ken meerdere mensen die op of na hun 40e nog zwanger zijn geraakt (met of zonder hulp). Houd hoop, goede kans dat het komend jaar gaat lukken!!

  • TroetelVos

    Kijk, dat geeft de burger weer moed. Dank voor je positieve bericht!

  • collie_love

    Ik word stil van je verhaal. Veel sterkte en blijf hoop houden!

  • TroetelVos

    Absoluut! Dank voor je lieve berichtje

  • C.helletje

    Wat een ontzettend heftige rollercoaster hebben jullie in gezeten. Ik ga voor jullie duimen dat IVF jullie wens laat uitkomen. Hou hoop!

  • TroetelVos

    Dank voor je lieve bericht!

  • Jetskeee

    Wat vervelend om te lezen dat jullie zoveel tegenslagen hebben gehad. Ik hoop van harte dat jullie gezin snel compleet is en jullie lekker kunnen genieten van een mooi kindje. Ik duim voor jullie 🍀🤞

  • TroetelVos

    Dat is lief, dank je wel!

  • Fleur38

    Ik herken me deels in jouw verhaal. In 2013 werd bij mij een kwaadaardige vorm van Borstkanker vastgesteld en de 4 jaren die daarop volgenden stonden in het teken van ziekenhuis behandelingen. In 2017 mocht ik na 4 jaar de hormoontherapie tijdelijk onderbreken vanwege een kinderwens. In 2018 ben ik natuurlijk zwanger geworden. Ik ben nu 38 jaar en zwanger van de tweede. Ik duim heel hard voor je!!!!!

  • TroetelVos

    Jeetje, wat heftig zeg op zo'n jonge leeftijd. Nu is zo ziek worden op elke leeftijd verschrikkelijk, maar op deze leeftijd ben je normaal gesproken bezig (als je dit wenst) met je te settelen en een gezin te stichten. Daar hoort ziek-zijn niet bij. Evenmin als alle onzekerheid die erbij komt kijken.

    Wat ontzettend fijn om te horen dat jullie 2e kindje op komst is. Gefeliciteerd!

    Ik hoop van harte dat het nu goed met je gaat en jullie vooral kunnen genieten van en met elkaar.

    Dank voor je lieve berichtje

  • mama_liesbeth

    Wat erg wat je allemaal hebt meegemaakt! Ik gun het je van harte om mama te worden...

  • TroetelVos

    Dat is lief van je, dank je wel!

  • Zeldawarrior

    Wat een heftige gebeurtenissen in je leven tot nu toe! Maar wat betreft je kansen met IVF kan ik je vertellen dat ik op mijn 40e een traject heb ondergaan en op mijn 41 ben bevallen van een gezonde dochtertje (Zie blogs). Dus houd de moed erin, je kansen zijn zo te lezen nog hartstikke goed. Ik duim heel hard dat je dit jaar een positieve test in handen mag hebben en gezond zwanger gaat zijn. ❤🍀🍀🍀

  • TroetelVos

    Ik lees al een tijdje mee op dit forum en heb je blogs ook gelezen. Jouw verhaal geeft mij altijd hoop. En het feit dat je toch regelmatig leest dat 40+ers zwanger worden. Heb jij destijds ook de druk van je leeftijd ervaren en zo ja, hoe heb je dit los kunnen laten?

  • Zeldawarrior

    Ja hoor, ik heb ook zeker veel druk ervaren door mijn leeftijd. Maar je biologische leeftijd zegt gelukkig echt meer over je kansen dan je kalenderleeftijd, dus staar je niet blind op dat getal. Het meest belangrijk is dat je goed voor jezelf zorgt, daar help je jezelf mee in alle opzichten en dat optimaliseert je kansen. Garantie heb je nooit, dus ga ervan uit dat wat er ook gebeurt je trots moet kunnen zijn dat je het probeert. En dat je lichaam doet wat het kan. Zelf vond ik het wel fijn om als veertiger zwanger te zijn omdat ik inmiddels weet wie ik ben en wat ik wil; dat maakt het ook wat makkelijker om met kritiek om te gaan en je weet beter van wie je advies wil hebben en van wie je je echt niets hoeft aan te trekken. Je zit gewoon wat beter in je vel. Dus ga ervoor en ik hoop dat dit avontuur jullie veel moois gaat brengen.

  • TroetelVos

    Dank voor je lieve en opbeurende woorden. Dat helpt/steunt me absoluut en ik zal ze in me opnemen

  • lena87

    Heftig zeg ik hoop dat het mag lukken met ivf

  • TroetelVos

    Dat is lief van je, dank je wel!

  • Lynn.x3

    Wauw, wat heftig allemaal.

    Ik heb je blog gelezen met rillingen over mijn lijf..

    Ik kan alleen zeggen, het is jullie zo gegunt en ik hoop dat jullie wens uit zal komen! 🌹

  • TroetelVos

    Helaas waren het pittige jaren, maar ik heb doorgezet en de mini altijd in mijn achterhoofd (en hart) gehouden. En dat blijft zo. Hopelijk ooit in mijn hart en mijn armen.

    Dank voor je berichtje, dat doet me al goed!

  • Myrtheflower

    Mijn schoonmoeder heeft ook een tumor bij haar hypofyse en door hormoonbehandeling zwanger geraakt. De eerste was een twee-eiigie tweeling, en de derde was mijn man ;). T kan zeker. Ze was ook later zwanger omdat het niet zo 123 ging in eerste instantie. De zwangerschappen zelf heeft ze als oke ervaren, de tweeling zwangerschap vroeg veel van haar lichaam maar dat is ook meer dan logisch.

  • TroetelVos

    Dit is wel heel fijn om te horen. Gelukkig kan er veel, daar moet ik me maar (ondanks mijn leeftijd) aan vasthouden. Dank je wel voor je reactie!

  • Nog-even!

    Heftig zeg! Hoe denk je dat je op zwangerschapshormonen zult reageren? Dat is, net als medicatie, niet niks...

  • TroetelVos

    Ik ben realistisch en ga er bij voorbaat vanuit dat het een pittige kluif zal worden, zodat het wat dat aangaat niet tegen kan vallen. Doorgaans hoor ik wel van anderen met deze aandoening dat ze zich tijdens een zwangerschap qua hormonen beter voelen. Ik hoop wel dat ik het mee mag maken.

  • Linde-1

    Wat heftig zeg wat je al mee hebt gemaakt😥

    Mijn schoonvader heeft ook een tumor bij de hypofysen gehad dus ik weet een beetje wat dat met je kan doen. Hij zegt ook elke keer, hormonen kunnen heel wat met je doen.

    Ik hoop dat jullie kinderwens snel vervuld mag worden 😘🍀♥️

  • TroetelVos

    Dat is lief, dank je wel!

    Ik noem het ook altijd mijn hormonsters. Wist vroeger idd niet dat ze zoveel met je kunnen doen. Gelukkig weet ik nu (over het algemeen) hoe er mee om te gaan. Maar het zou toch fijn zijn als het nu eens mee gaat zitten.

  • Linde-1

    Ja dat kan ik me voorstellen, het zou fijn zijn als het een keer meezit🤞

    Wie weer gaat het in maart met een beetje hulp heel snel 🍀🤞♥️